فیلمی با داستان نو و در خور ستایش که بدبختی قشر متوسط رو به له شدگی جامعه را به عرصه ظهور می گذارد قشری که به هر ریسمانی دست می اندازد تا شاید راهی بر پایان مشکلات خود بیند دریغ از آنکه آن ریسمان آغاز شمارشی است برای طناب داری دیگر. عبور سریع از موضوعات درگیر در فیلم در برخی از سکانس ها را می توان از عوامل نقاط ضعف برشمرد

داستانی تکراری با راز و رمزهایی که موجبات یک اتفاق را فراهم می سازد شخصیت های داستان در یک خامی مطلق به سر می برند نقاشی که هیچ اثر یا هنری به جز حرافی و مشروب خواری از او دیده نمی شود، پسر بچه ای عکاس که عکاسی او به جز صحنه چند ثانیه ای هیچ کاربردی ندارد، عاشقی بورژوا که فقط در گفتار پول برایش بی معنی است حتی در درگیری با اوباش قدرت نفوذ در پیدا کردن و دستگیری آن ها را ندارد، دختری مطلقه که روزگاری مخالف نظام سرمایه داری بوده و اکنون خود بدون اعتراضی از آن لذت می برد ، شوهر اسبق دختر مطلقه که موجب سقط فرزند او شده و زندگی زناشویی و فرزند را موجب پس رفت روشنفکری و تجدد می داند و اکنون عاشق سینه چاک همان دختر شده که بدون او زندگی برایش جهنم است هیچ کدام در شخصیت های خود قوام نمی یابند که این امر موجب ایجاد تناقض های فراوان در فیلم گردد گویی فقط این القاب بر روی آن ها نصب گردیده تا بیننده بداند با چه افرادی رودر رو است بدون آنکه نقش این عناوین در شخصیت افراد و روند فیلم تأثیر چندانی داشته باشد.

فرمان آرا مردی که با دانش برگرفته از سینمای دهه 50 با خوانشی متفاوت از بزرگان فرهنگ ایران زمین به نقد از فضای اجتماعی و سیاسی دوران هایی می پردازد که در شتاب لحظه ها با فرودها و فرازهای جامعه خود دست به گریبان هستند نقدی با همراه چاشنی احتیاط با دیالوگ هایی که با بهره گیری از سادگی گفتار، مفاهیم درد خفته در جامعه روشنفکران را از لایه های پنهان به سطوح آشکار نمایان می سازد. مردی که اکنون در خلاء و بحران اندیشه ها، آرمان ها و روشنفکران هم عصر، زندگی را شخم می زند تا گمشده ای را بیابد که در دوران تکنولوژی و فقر آزادی و اندیشه به ابتذال کشیده شده است. در این فیلم همچون بیشتر ساخته های فرمان آرا با فضایی سرد و ناامید کننده ای روبرو می شویم که در آن کارکتری روشنفکر جریان اتفاقات پیش رو را هدایت می کند. کارگردان اگرچه از لحاظ روایت داستانی، کاری متفاوت و در خور ستایش را به عرصه ظهور قرار داده اما آنچنان که از نام بزرگ مرد سینمای ایران در قامت کارگردان و تهیه کنندگی انتظار می رفت نتوانسته بود درخشش مقبولی را نشان دهد. شخصیت های موجود در داستان با مجموعه ای از بزرگان هنر سینما و تاتر به خوبی برای تاخت به عرصه قدرت و استبداد ساخته و پرداخته نشده و در یک خامی مطلق و گاهی سطحی به سر می بردند. صحنه های بصری موجود که می توانست با تأثیر موسیقی قابل تحصین پیمان یزدانیان بیننده را در عمق ماجرا درگیر کنند به سرعت گذر می کرد تا بیننده حسرت کوتاهی از درک لحظه را با خود به همراه داشته باشد.

در این هجوم آهن و دود و با حجم نامتعارف اتوموبیل های گسیل یافته به خیابان هایی که اصول شهرسازی را در خود رعات نکرده اند به گالری هور میروم تا با دیدن آثاری که نام هنرمدی بزرگوار را به عرصه دیدار می گذارد به تیمار و تسکین روان و اندیشه خود ره جویم. به هر روی از پله های گالری پایین می روم و با سکوت خلوت حکفرما بر محیط حاکم ((خود را به تمامی بر آن می افکنم)) هنوز از دیدن اثر دوم فارغ نشذه ام که ناخودآگاه کاغذ سفید رنگی که در وسط اثر به طرز ناخوشایندی چسبیده، چشم انداز را به طرز عجیبی تغییر می دهد با تعجب و با پرسشی که در ذهن شکل گرفته به سمت و سوی سایر آثار می روم و این صحنه را بر اکثریت آثار موجود مشاهده می کنم برگه های A4 که به شکل نخراشیده ای بریده شده و در نقاط خاصی از اندام نقوش، چسبیده شده است نقوشی که با توجه به اندیشه و روان آقای فرشید ملکی هیچ تصویر مشخصی از اندام مردانگی یا زنانگی را به رخ نمی کشند بلکه برداشتی از دنیای درونی، جسمی و وقایع و رخدادهایی که زندگی انسان ها را در بر می گیرد. اگر ممنوعیتی بر نمایش این آثار بود چگونه می شود که این آثار به نمایش گذاشته می شود و اگر به منظر نمایش می آید چرا به شعور مخاطب حمله می شود آیا این از حق و حقوق مخاطب نیست که قبل از وقت ساییدن برای دیدن آثار نسبت به سانسور رخ داده شده مطلع گردد. نقاش اثر در جایی می گوید ((عریانی یکی از مضامینی است که من در کارهایم بدنبالش هستم این عریانی بهیچ وجه یک عریانی اروتیک نیست، بلکه بیشتر یک عریانی روان تنی است)) آیا این تصویر از نمایش آثار با جملات پدیدآورنده اثار همخوانی دارد چه توجیهی پیش روی مخاطب می گذارد و در نهایت با توجه به عدم رعایت حق مخاطب در تهیه عکس، به تمایل خود برای یادگاری از این آثار به کاتولوگ موجود روی اوردم که متاسفانه و با حیرت متوجه شدم که تمامی تصاویر کاتولوگ (آن هم نه کاتالوگی که رایگان باشد و در اختیار عموم قرار گیرد) حذف شده است تصاویری که به راحتی با یک جستجوی کم هزینه و بی دغدغه سانسور در شبکه های مجازی قابل رویت هست.

تصمیم ها پشت درهای بسته گرفته می شود
و اکنون سیل تباهی و آوارگی ، گسیل می یابد
تا به ناگاه دریابد مردمانی را
که نان به خون دل آغشته می کنند
در حیرانی این مرزهای بی سرانجامی
آن سوتر چشمان کودکی معصوم
می گرید انسانیت را
و می خواند در ضرباهنگ زمان عشق را ، درد را
و افسوس را بر آینده ای که در لحظه تمام می شود
چشمان پر بغض تاریخ نگار مصور عزیزمان آقای محمد صیاد دردهایی بود که قطره ای از آن را به چشمان بازدیدکنندگان نثار می کرد. آرزوی سلامتی برای ایشان دارم.

روز جمعه مورخ 18 مرداد مسیر نسبتا طولانی از شمال شهر به سمت گالری هور را طی کردم به این دلخوشی که لحظاتی زیبا را در حافظه بصری خود ثبت نمایم متاسفانه پس از ورود به گالری با افرادی مواجه شدم که با قهقه ها و گفتمان های بلند و دلخراش در مرکز سالن تجمع نموده اند و به گفتگو هم می پرداختند و فرزندی که با سرعت مسیر داخل گالری را از چپ و راست طی می کرد تا با فریادهایش با اصوات شکل گرفته و خنده های گوش خراش شکلی مناسب دهد. براستی کدام برخورد و حفظ آداب، معرف فرهنگ ما انسان هاست قیافه ها و ژست های پوششی و سبیل ها و ریش های مشخص، آن چنان می نمود که فکر را به انسان های هنری معطوف می کرد اما فغان که در بی ادبی کامل این افراد به ظاهر متمدن لحظات برنامه ریزی شده در این هجمه های کار و زندگی را به مرز فنا می کشانند. متاسفم برای گالری هور که هیچ فردی به تذکر دادن اقدام نمی کرد تابلوها را بدون لحظه ای تأمل و با سرعت تمام می کنم تا راهی به بیرون و نفسی برای آرامش روح و روانم پیدا کنم.

*تیوال گرامی این نمایشگاه تا 28 خرداد تمدید گردیده است لطفا در اطلاع رسانی دقت فرمایید*

مجموعه ای بی نظیر از بزرگان، پیش کسوتان و افراد شاخص عرصه هنری ایران زمین همچون اسفدیاری، زنده‌رودی، مسلمیان، محسس‌، لاشایی، آو، صنعتی، اعتمادی، ملکونیان، تناولی، امدادیان، تبریزی، اویسی و ... با نام برگزیده نمایشگاه همخوانی مضاعف دارد. اگر چه قدرت آثار، گذر زمان را در این نمایشگاه از معنی و مفهوم ساقط می نمیاد اما عدم نورپردازی مناسب و چیدمان های نامرتب و درهم، موجب سردرگمی بازدیدکنندگان در بدو ورود و خستگی آن ها در ادامه مسیر می شد. انعکاس لامپهای سقفی در تصاویر آثار موجود، به گونه ای است که گاه به نظر می رسد جزئی از اثر شده است و از سمت دیگر چیدمان هایی که تا سقف سالن ادامه دارد که امکان مناسبی را برای تماشای آن ها حاصل نمی آورد و مشخص نیست که بر چه اساس کنار هم قرار گرفته اند چیدمان نه بر اساس نام هنرمند است، نه تاریخ خلق اثر و نه نوع تکنیک و مواد اثر. در داخل سالن کسی پذیرای پرسش های ذهنی شما نیست. نام خالقان اثر اگر توسط خالق اثر بر روی اثر ثبت نباشد و یا شما به آثار آن ها آشنا نباشید در دسترس نیست. اما با تمام این نواقص دیدن آثاری که شاید سال ها طول بکشد تا نوبت تماشای آن ها فراهم آید، فرصتی مغتنم است که تکرار آن سخت حاصل می گردد.

آثار خلق شده در این نمایشگاه گویای قشرهای زخم خورده و لایه های ناهنجاریست که گاه به دلیل شرایط، خود را به صورت هنجارها نمود داده تا از بن مایه آن، شخصیت هایی رشد و نمو داده شوند که در تندباد ناکامی ها و رنج ها، چهره ای متفاوت از ظرفیت ها و استعدادهای بالقوه را به بلوغ بنشانند. چهره هایی که در ظاهر خندان اما پر از تشویش و نگرانی است. شادی که به تعبیر خالق اثر "شادی دلقک گونه ایست برای دل دیگران، دلقک های شریفی که نجات دهنده هم نوعان خود از غم و درد هستند" کثرت رنگ های تیره در آثار نشان از اتفاق های دردآوری است که با استاد کار همراه بوده و اکنون در خروش رنگ های سیاه و یا خاکستری خود را به رخ می کشد پس زمینه دردهایی که در ظاهر آن شادی ها زودگذر و در باطن آن غم های پر استقامت، آن را سرشار نموده اند.

آثار آقای درم بخش گویی ورودی بود بر کودکی هایم که گام به گام از من رخت بسته بودند و اکنون در چشمان من به نقش می نشستند. خالق فروتنی که مصاحبت با او امید بود و دریغ و انعکاس دردهایی که به اندازه توشه یک عمر تجربه بر پیکر هنر این خاک نشسته است. دوام عمر، سرزندگی و شادی روزافزون را برای ایشان خواستارم.

مجموعه بسیار دیدنی و قابل ستایش با کلکسیونی از نام های افتخار آمیز و رنج کشیده ایران زمین ای کاش زمان اجازه تکثیر دیگر بار چشمهای بنده را بر این آثار میداد. سپاس از اندیشه گردآورندگان این مجموعه. راهشان مستدام باد.

خطوط انتهایی اشکال، در مفهومی رازآلود، تو را به میان یورش رنگ ها می کشاند تا در کنکاش ذهن خسته، هوشمندانه، در ناخودآگاه سال های ابری غبار گرفته در زمان، غور کنی تا دریابی چه ثانیه ها که در تاخت و تاز زمان، با اندوهی از دردهای آشنا، بر این عمر گران مایه برفت و حاصلی جز ستم، بر دل خویش و هم جواران نیافت.

هر طرف می نگری شیحه اسب های بی سوار که تنها گرد راه را در طول این سالیان، بر تارک زخم خورده خود و در میان نشان های هویت ایرانی بر دوش می کشند، چشم را می نوازد و گاه و بی گاه جغدهای نشسته در خانه تو گویی آبشخور این شعر است:
گردی از راهی نمی خیزد، سواران را چه شد ؟
مرده اند از بیم یاران، نامداران را چه شد ؟
جز صدای جغدها چیزی نمی آید بگوش
قمریان آخر کجا رفتند، ساران را چه شد ؟
و خروس های منتظر که بر زمزمه های شاملو به تکرار آواز سر می دهند:
"سپیده دمان از پس شبی دراز
آواز خروسی می شنوم از دور دست
و با سومین بانگ آن در می یابم که رسوا شده ام "
تو گویی در انتهای بازدید، به توصیف یک وطن نشسته ای

زندگی با طعم بیهودگی، در نبرد سیاهی، آنجا که سپید بودن معصیتی است عظیم، راه می گشاید در رگهای سرد این مردم. توده هایی که با توشه های سنگین رنج ها، با زخم های پر تکرار ملالت، بر دوش می کشند خستگی ضرباهنگ نفس ها را تا باز دریابند آسایش بن مایه وجودی انسان در نبرد مرگ و زندگی

در هیاهو و غوغای شهر به دریچه های ساده ای می رسی که در کشاکش بی پیرایگی خود، وازگان گوهرباری را بر دوش می کشد که در قاموس فرهنگ هنجارنماهای این شهر و شهرنشینان آن نقش باخته است. تو گویی آن همه سادگی در پیچیدگی های روزمرگی همچون آواری است که گلوگاه نفس را بند می آورد

میزهایی مملو از خلاء حضور، با نویدی از انتظار یک واقعه، در مصاف خوش آمدگویی انسانهایی که می آیند و می روند و نقش می زنند در پشت این میزها خاطره هایی دلربا یا نفرت زده را و گاه رج می زنند بر صفحات تاریخ حضور خود را در اتفاقی نادر