فیلم›حکایت دریا

فرمان آرا مردی که با دانش برگرفته از سینمای دهه 50 با خوانشی متفاوت از بزرگان فرهنگ ایران زمین به نقد از فضای اجتماعی و سیاسی دوران هایی می پردازد که در شتاب لحظه ها با فرودها و فرازهای جامعه خود دست به گریبان هستند نقدی با همراه چاشنی احتیاط با دیالوگ هایی که با بهره گیری از سادگی گفتار، مفاهیم درد خفته در جامعه روشنفکران را از لایه های پنهان به سطوح آشکار نمایان می سازد. مردی که اکنون در خلاء و بحران اندیشه ها، آرمان ها و روشنفکران هم عصر، زندگی را شخم می زند تا گمشده ای را بیابد که در دوران تکنولوژی و فقر آزادی و اندیشه به ابتذال کشیده شده است. در این فیلم همچون بیشتر ساخته های فرمان آرا با فضایی سرد و ناامید کننده ای روبرو می شویم که در آن کارکتری روشنفکر جریان اتفاقات پیش رو را هدایت می کند. کارگردان اگرچه از لحاظ روایت داستانی، کاری متفاوت و در خور ستایش را به عرصه ظهور قرار داده اما آنچنان که از نام بزرگ مرد سینمای ایران در قامت کارگردان و تهیه کنندگی انتظار می رفت نتوانسته بود درخشش مقبولی را نشان دهد. شخصیت های موجود در داستان با مجموعه ای از بزرگان هنر سینما و تاتر به خوبی برای تاخت به عرصه قدرت و استبداد ساخته و پرداخته نشده و در یک خامی مطلق و گاهی سطحی به سر می بردند. صحنه های بصری موجود که می توانست با تأثیر موسیقی قابل تحصین پیمان یزدانیان بیننده را در عمق ماجرا درگیر کنند به سرعت گذر می کرد تا بیننده حسرت کوتاهی از درک لحظه را با خود به همراه داشته باشد.