آتشی دارم به سر این بار هم بر سان شمع
محفلم اما چه هنگامی که یک پروانه نیست

از: خود

ز ریش ریش حریر دل و سیاهی روزم
عجب مدار که عمریست همنشین دواتم

از: خود

نا خواهری قرمز و شیرین سیب ها
اسلیمی مشوش قوم نجیب ها
باران جل جلی و به خوناب می چکی
امید من ز گردش دور نسیب ها
تیغ خجند و لعل یمانی به یک وجب
خوش موطنی برای تمام غریب ها
هم کشتی منات عتیقی به سومنات
برمانده یادگار فراز و نشیب ها
چون پوزخند سخره ی دهری حکیم وار
بر رفته و نیامده ی دلفریب ها
انگشت بر دهان و به گل مانده کرده ای
با ... دیدن ادامه ›› دست درد من همه صنف طبیب ها
فهم از چرای منطق بلبل نکرده اند
از نامعاصری همه گان ادیب ها
از خلق تا به حشر به یمن تو خوانده اند
هم بلبلان هم همه ی عندلیب ها
دیگر ملال مستمعان نیست بعد از این
فن سخن وری به زبان خطیب ها
با قامتت خمیدگی ام را سبب شدی
با خرمنت تداوم نعم الحسیب ها
در کاشغر به عمرو و به زیدم نظر نبود
در ارشلیم بر سکنات صلیب ها
ابحار هفتگانه تحمل نمی کنند
ابراند اگر برون فکنم این لحیب ها
مجنون نکته دان تری از من سزای توست
گم بادم از تذاکر نام خطیب ها

از مدرسه ی عقل بجایی نرسیدیم
در مصطبه عشق شرابی نکشیدیم
پروانه نگشتیم که تاری نتنیدیم
افسوس که نا پیله ی خود را ندریدیم


از: خود

اسقبال آخرین غزل خانم کهربائیان با مطلع

برای دیدن روی تو استخاره گرفتم
چنان که خواسته بودم نشد، دوباره گرفتم

...........................................................

چرا برای چنین خیر استخاره گرفتی
عجب نمودی از این خیر ، کان دوباره گرفتی

میان برکه شبانگه گره ز جامه گشودی
خود التفات نبودت چه جز ... دیدن ادامه ›› ستاره گرفتی

گوزن پیر همه عمر در هوای تو بوده
کمند کهنه گشادی و وی دوباره گرفتی

هزار تعبیه کردی مرا جنون زده بینی
مرا جنون زده دیدی و در کناره گرفتی

حرام کهنه ز غم دیده ی فتاده ستاندی
حلال سینه ی مادر زشیرخواره گرفتی

کنار مادر انگور مثل دایه نشستی
ولی ز شیره ی جان من این عصاره گرفتی

به تیر آه من از فیض طوف خانه بماندی
وبال من نگشادی، نایب الزیاره گرفتی

در صدق تو ای آینه شک نیست ولی ما
اندر تو ندیدیم مگر حیرت خود را

از: خود

به قبل آنکه به شام لحد رسی به سرم
به حق صحبت دیرین نشین شبی به برم
جوانی ام به هوای جوانی تو گذشت
رسد زمان چو به خاک اندرم رسی به سرم
حوالت دل غم دیده ام به غیر مکن
حیا کن از رخ زردم ز دیدگان ترم
به حق که باغ بهاری به حق که سیم تنی
به حق که برگ خزانم به حق که روی زرم
گران نبود مرا هیچگاه پند پدر
چگونه گوش بگیرم نصیحت پسرم
گلایه چون کنم ای دلنشین ز شیوه ی تو
من ... دیدن ادامه ›› از سماجت دندان خویش خون جگرم
چو عندلیب فنون سخن نمی دانم
نگو که زاغ سیاهم نگو که بی هنرم
سزای خرمن بی خود چه غیر آتش توست
هزار شکر که عمریست سرو بی ثمرم

پایت را دوباره درآب فرو ببر
رود نه آنی است که بود
و تو نیز
اگرنه آنی که بودی
پس بودی
پس
هستی
شاید
بر سان تصویری بر دیوار غار
خانه هایی که دروازه هایشان رو به مشرق گشوده می شود
میراث معلمین چراغ به دست نیستند
وشاعرانی که به ... دیدن ادامه ›› شهرهای آرمانی وارد می شوند
چیزی برای سرودن نمی یابند
ای معلم بزرگ
بگذار پشت دروازه های آرزو بمانیم
کاری از تو ساخته نیست
اشتباه بزرگ این بود
که برسر در خانه ننوشتند
هرکس هندسه می داند
دانایی اش را پشت در بگذارد
خوش به حال کسانی که می اندیشند
مطمئن اند که می اندیشند
عدسی هایت را بتراش
عدسی هایت برای بودن کافی است
اگر هیچ تجربه ای
آن قدر توانایی ندارد
تاعلتی را دریابد
درحالی که عقربه های ساعت ها در حرکتند
و کشتی ها دردریاها فرو نمی روند
شاید
همین کافی باشد تا یقین کنیم
هرپنبه ای روزی در آتشی خواهد سوخت
......
به نمی دانم هایت ایمان بیاور
نادانی اندوخته ی بزرگی است
به آسمانی که بالای سرم است
و بذرهایی که دردرونم کاشته اند
ایمان دارم
امٌا
تا من به بذر هایم بیندیشم
تو از کونیکسبرگ رفته ای
می دانم
می دانم
دربغداد جایی برای من نیست
حتی در رباط ابوسعید
اگر نگریخته ام
راه قدس را نمی دانم
می دانم
همان طور که جاذبه
سخت مدیون سیب هاست
من نیز به چشمان تو مدیونم
توپلک می زنی
پس من هستم

بر باد تر از زلف تو ایمان من است
این دفتر و دیوان پریشان من است
پس می نزن این دست پر از خالی من
سرمایه ی من خیسی چشمان من است

فقط یک اشتراک لفظی بود
رنگ شرابی موهایت از اندوهی نکاست
ناگزیر بودیم بپذیریم
تقصیر قابله ها نبود
اگر کمی قبل از مرگ پدربزرگ هامان به دنیا آمدیم
ناگزیر بودیم بپذیریم
شعرهایی را که می خوانیم
به زنان نه چندان زیبایی مدیونیم
که چیزی از شعر نمی دانستند
آرزو داشتم مرا با نامی غیر از نام خودم صدا بزنی
ویرانی های بزرک
از نطفه ی آرزویی در بطن مردی زاده می شوند

به ملاقاتم آمدی
اصلاً شبیه خودت نبودی
همان قدر گرم
همان قدر دوست داشتنی
همان قدر زیبا
سرت را روی بالشم گذاشتی
گشتیم و دلیلی برای دل آزردگی یافتیم
خواهرت و ناشناسی میانسال به ملاقاتمان آمدند
با ترس از مرد میانسال رو برگرداندم
گناهانم را گردن نگرفتم
اما تو اعتراف کردی زن ها همیشه شانزده ساله باقی نمی مانند
ناگهان همه چیز به پایان رسید
از ابتدا می دانستم خواب می بینم

ای یار بیا و شعله در طور انداز
بر این شب ظلمانی ما نور انداز
رستم ز مجاز نکته را می گویم
در کاسه ی ما شراب انگور انداز

شبیه ثلث شد آخر، خط شکسته ی بی خود
دمی که مشق نمودم، به یاد سرو روانت

مکنی از غم عشقت به حق ، ابا الابراتم
در آرزوی تو عمریست رشک نیل و فراتم
به وجد گرم سماع، همچنان خاموش رومم
به عجز غرق مناجات همچو پیر هراتم
مرا چه بیم و امیدی ،مرا چه رغبت و رهبی
که بر سبیل سرای تو سال ها به صراطم
ز ریش ریش حریر دل و سیاهی روزم
عجب مدار که عمریست همنشین دواتم
به گور می نروم تا تو در کنار من آیی
گمان مبر که دل آسوده ای به دور مماتم
مگیر خرده سخن دان به لفظ غامض بی خود
نهاده چرخ به روز ازل ز خیل غلاتم