از فکر این نمایش خوشم آمد. می توا نست آنطور که کارگردان آرزو دارد یک کار ماندگار در تاریخ تاتر باشد. اما برای چنین اتفاقی فقط استعداد، حساسیت و مطالعه و حتی کوشش، کافی نیست بلکه باید بیشتر زندگی و تجربه کرده باشی.
این نمایش جا برای بسط و گسترش زیاد داشت
به نظرم حیف شد...
مثلن به جای تکرار یک حرف در سرتاسر فصول نمایش می شد وارد زندگی سوسک ها (همان کوتوله های منظور کارگردان)‌ شد و به تلاش و یا به عبارت بهتر واکنش آنها ( نه فقط ترس)‌ برای فراموشی ناشی از درد این فشار جبری و لذت بخش کردن زندگی که هر روز عرصه اش تنگ و تنگ تر می شود، پرداخت. بعضی سوسک ها می توانستند افسرده به گوشه ای بخزند و بعضی دیگر به ظواهر و لذایذ غریزی رو آورده و دست به اعمال مبتذل بزنند و یا به دستاویزهای مختلف (و به ظاهر موجه) برای معنا بخشیدن به زندگی رو بیاورند. بیرحمی و بی عدالتی می توانست آنها را به بی باوری و بی اخلاقی هدایت کند و به کلی کیفیت های انسانی را از آنها سلب کند. یا اصلن می شد همه چیز دیگر آن چیزی نباشد که به نظر می رسد و شاهد مسخ کل مفاهیم و ارزشها باشیم.. خیلی چیزها می شد اتفاق بیافتد..