بلیت فروشی چه زمانی شروع خواهد شد؟

برای تو می نویسم ، برای تو که تا ساعتی دیگر در میان خیل بی شمار تشییع کنندگانی ، تشییع می شوی – و آه ، افسوس و هزاران افسوس ، که برای تو نوشتن کار بسیار دشواری ست- برای تو می نویسم ای «از سفر دور به وطن بازگشته» ، برای تو و تمام آن سه هزار و نهصد تن – مفقودالاثر – دیگر.

تو غواص بودی ، قلب اروند را شکافته .
«عشق مرواید و تو غواص و دریا میکده / سر فرو کردی در آن ، اکنون سر از آن بر شدی .»

حال اما شهید ِ دست بسته ، بیا و ما را ببین . ببین ما را ، دست هامان بسته است ، چشم هامان بسته ، زبانمان ، پایمان ، تن ما ، وطنمان ، همه و همه بسته است . آه ای شهید .

و تو را چگونه تشییع کنند در یک مکعب چوبی ، با کدام منطق تو را ، تن ات را ، غیرتت را و بودنت را در آن گنجانده اند ؟ کدام شانه توان حمل ... دیدن ادامه ›› این بار سنگین را دارد؟ ، کدام دست ها؟ ، از کدام آستین ها بیرون می آیند تا تو را بر روی دست بگیرند ؟

تو سبک بال بودی ، گذشته بوده از همه چیز ، وا گذاشته بودی همه چیز را ، وطن بودی ، تنِ وطن بودی ، خاکِ وطن بودی سالها در دست دشمن . خاک ِ وطن تنها هویزه نیست ، شلمچه نیست ، خاک وطن تنها خونین شهر نیست ، خاک ِ وطن تویی ، ذره ذره ی وجودت وطن ِ من بود ، من سال ها در میان این خاک توانسته ام زیستن را تجربه کنم.

بیایید ، آه ای گلوله ها ، ای شمشیر ها ، ای نمی دانم ها ، بمب های شیمیایی ، بمب های هسته ای ، بیایید ای موشک ها ، بیایید که وطن پیش از این تجربه کرده است ، نه یک کربلا را و نه حتی دو که چهار کربلا را پشت سر گذاشته است با یک هزار شهید و سه هزار و نهصد مفقودالاثر و یازده هزار زخمی ، یازده هزار یادگار ، یازده هزار جانباز ، یازده هزار سنگ نشانِ کعبه .

و اکنون تو ، ای آفتاب ِ حسن ، بازآی ، با دست های بسته ، دهان ِ بسته ، پای بسته ، چشم ِ بسته و بازآی ، بگذار چشم های بسته ی تو چشم های ما را باز کند ، بگذار پاهای بسته ی تو پای ما را باز کند ، بگذار دست های بسته ات ، آری دست های بسته است ، با سیم ، با مفتول ، بگذار دست های بسته ات با زنجیر ، با تیر آهن ، با بتن ، بگذار دست های بسته ات ، دست های ما را باز کند.

بگذار دهانمان را باز کند.


از: خود

این را از "کتابــِ باز" برداشتم . تکه ی دوم نقد فوق العاده ی "علی عرفانی" بر "بکت" و "مالون میمیرد" ِ او !

" متنی بر متن ِ مالون میمیرد اثر ساموئل بکت "

روایت گری که با مداد ها و نه با یک مداد مینویسد، کنش گر ِ توی داستان را میگویم، در یک شرح مستقیم باید بگویم مداد در این متن تنها یک مداد نیست، و دقیقن از همین جاست که فوران نشانه هایی که در متن به صورت پراکنده و مرتب به هم آویخته شده اند در متن شروع به خودنمایی های پنهان کرده و دقیقن از همین نقطه است که ما باید خوانش کتاب ِ مالون می میرد اثر ساموئل بکت عزیز و دوست داشتنی مان را شروع کنیم، البته نقدی که استوار بر نگاه مسلط ِ متافیزیک محور است، خوانش از این زاویه، به هیچ عنوان از سطر ابتدایی یا حتا سخت گیرانه تر بگویم کلمه ی شروع کننده ی متن آغاز نمیشود یعنی آنجایی که میگوید : به زودی می میرم و همه چیز تمام میشود. به لحاظ هم نشانه شناسیک و هم در موضع دریافت رد های هستی شناختانه پیگیری ما دو عدد پای رونده خود را آماده ساختن برای رساندن خوانش به آن چیز یا آن مکان که باید میکند. بخیه های متن را آرام آرام باید با نوک همان مداد ها باز کنیم، میگویم بخیه، چون این متن به هیچ عنوان مانند متن های دیگر و کامل بسته بندی نشده است، اگر به هم رسیده، با نخ هایی که آن هم منفذ های بسیاری را مخصوصن در این لطافتِ خشن به جا گذاشته است دوخته های ... دیدن ادامه ›› نامرتب شده است آن هم برای انکه تنها کلمات نریزند زمین.
در متن مداد ها بیشتر یک مدیوم هستند، یعنی آن چیز که واسطه است، وصل کننده های اعظم، اگر دقیقن و کاملن هویت مدیوم را مداد با خود حمل کند ( مدادی که استوانه ای ست را اینجا میگویم) حضور ما همان مثال جهان فیزیک است که از دالان این مداد عبور میکند و به بالا میرود (از متن : مسلمن منظورم مسیر ِ عمودی است) و این در حالی ست که در سویی که متافیزیک در معنای شرقی شهودی آن ، درست در آن واحد، جذبه را بر فرد متصل شونده فرو می آورد و خود را دیگر در باقی ماجرا دخیل میکند بسیار شرح های مفصلی دارد که در این مقطع ِ خوانشی نیز رخ میدهد : (از متن: انگشت ِ کوچکم روی صفحه ی کاغذ، پی ِ مدادم کشیده میشود) دوباره از متن (صدای کشیده شدن انگشت کوچکم را حین لغزیدن بر صفحه ی کاغذ میشنوم، و بعد صدای کاملن متفاوت مداد را که روی کاغذ کشیده می شود، همین است که متعجبم می کند، که حتمن چیزی تغییر کرده است)
وقتی دنبال مدادم میگشتم کسف عجیبی کردم، کف اتاق سفید شد ! / اشراق .
و البته این هایی که میگویم در مورد مدادی ست که استوانه ای ست، نه آن مدادی که چند ضلعی ست، مداد چند ضلعی مداد ونوس است، مداد سبز رنگ، همان همرنگ چاکرای مربوط به ارتباط فضای برون و درون ِ عرفان محور.
اما روان نویسی که مارک bird است ! یعنی پرنده، پرش به سمت. پرش به اطراف، به، بازی و بسته گی.
در این قسمت فقط به مدیوم نوشتاری، ابزار شهودی، مداد، روان نویس و آن هم در سطح پرداخته شد.
اینجا همه ی نشانه ها در همه ی نشانه ها به صورت یک شبکه ی عنکبوتی نامرتب در هم میروند، نه اینکه در جلوتر به عمق ماجرا فرو خواهم رفت، نه ! فکت ها آن مقدار دچار گستردگی است که به صورت خودکار به عمق گردابی-نوشتاری خود فرو خواهند کشید، فروی ِ پرتاب کن، تاکید بکت بر ابزار نوشتاری و دریچه ی ورود به عالم نوشتار، که اینجا به مثابه ی دریچه ی عیان کن و راه اندازی دستگاه باز کننده موقعیت متافیزیکی که در تعریف هایدگری و هم مولانایی آن است، توضیح داده خواهد شد، این رمزگان ِ بکتی.
بکت شروع حرکت پرتابی خود را آغاز میکند. نوشتن شروع ماجرا نیست، خواندن آغاز است که گفته خواهد شد. او دارد گفته شدن را میگوید، این متن از بکت به هیچ عنوان نه احتضار نویسی و نه هذیان گویی ست، مصداق هایی که در خوانش های قبلی این متن به نوعی غالب بوده اند، این بار شکسته خواهند شد، میگوید : ( پنج ضلع دارد، خیلی کوتاه است، در هر دو طرف نوک دارد،مداد ونوس، امیدوارم تا آخر این راه با من بماند و تمام نشود ) اگر مداد استوانه ای به واسطه دالانی بودن شکل مکندگی خود را به اجرا میگذارد، مداد پنج ضلعی با نوکی که از هر دو طرف دارد رابطه ی پایین به بالایی، صفحه به برون از صفحه ای، کار خودش را انجام میدهد و روان نویس با مارک خود یعنی پرنده، تنها ابزاری که اصلن به صفحه نمیچسبد، خط ِ سوم ! نظاره گر خواهیم بود، همین.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در متن چهل پنجاه صفحه ای چاپ شونده که بستگی به فونت و خیلی چیز های دیگر و مخصوصن مداد آقای ناشرش یا خانوم ناشرش دارد. " نقد ِ مالون می میرد " احتمالن کتاب ِ کوچک و به شدت سعی کرده است توضیحات اضافی نداشته باشد است. ادیت موقع تدوین نهایی متن انجام میشود. ببخشید نا ادیتی را .

faani.blogfa.com

انتخاب شعر بسیار ضعیف و یک کنسرت متوسط که دقایق خسته کننده اش بسیار زیاد بود.
در مجموع "عبور" قسمت قوت کار بود ، علی قمصری بسیار عالی بود و محمد معتمدی بعد از انتخاب اشعار دومین عنصری بود که کنسرت را متوسط کرد.

در انتظار بهار

بشکن ، بیا و بشکن و ما را خلاص کن
نه ، نه ، نمی شود ، صنما التماس کن

معشوق روز های بهاری ، خراب تر
از این نمی شوم ، به خرابی قیاس کن!

هفتاد پشت عالم و آدم به باد رفت
اصلا چه باک ؟ کمتر از این ها هراس کن

بانوی خوب ِشعر و شکوفه طلوع کن
زیبای مست ِصاحب ِمحفل شروع ... دیدن ادامه ›› کن

تا کی به انتظار رخ همچو ماه تو؟
تا کی قلم به شرح سپید و سیاه تو؟

باز آی و باز کن گره از کار بسته ام
زیبای بیکرانه به راهت نشسته ام

از: محمد صابر طاهریان

قسمتی از مصاحبه ی استاد بهزاد فرهانی (به نقل از کافه سینما)

سوال:
خواسته‌اید بازیگران سینما از این به بعد تنها با اجازه خانه تئاتر و شرایط ذکرشده در تئاتر حضور داشته باشند. اگر خانه سینما هم نامه‌ای منتشر کند و بخواهد بازیگران تئاتر تنها با حضور این خانه بتوانند در سینما حضور داشته باشند و با شرایطی سخت، واکنش شما چه خواهد بود؟

جواب:
اولا سینما بدون تئاتر چه‌کاره است؟ سینما در عرصه بازیگری با تئاتر بوده که معنی پیدا کرده است. یعنی اگر شما به گذشته سینمای این کشور نگاه کنید هرگاه که ویزور دوربین به سوی آرتیستی باز شده آن آرتیست تئاتری بوده است. حرف ما این نیست و ما دشمنی با سینما که نداریم. ولی ما مکانی داریم که سندیکای ... دیدن ادامه ›› ما است و قرار نیست هرکسی از راه می‌رسد بیاید و برود و هر کاری دلش می‌خواهد بکند. به‌هرحال ما هم قوانین و ارزش‌هایی داریم. مگر خانه سینما به هرکسی اجازه ساخت فیلم می‌دهد؟ همان‌طور که در خانه سینما به هر کارگردانی اجازه کارگردانی نمی‌دهند، اجازه بدهید ما هم اینجا به هر بازیگری اجازه بازیگری ندهیم. اول ببینیم او اصلا بازیگر هست یا نیست. اصلا حرمت‌های تئاتر را می‌شناسد یا نمی‌شناسد. نبرد تلخ فقر هنرمندان تئاتر را می‌داند یا نمی‌داند. می‌دانید ما الان چقدر آدم در سالمندان داریم؟ چقدر آدم در بهشت زهرا داریم که از گرسنگی مرده‌اند. خب اینها هم باید در نظر گرفته شود.

دلا ، ز رفتن پرویز ها مکن ناله
که می رود همه کس ، غیر از این کسان از یاد

30 شهریور ، سال روز عرج ملکوتی روح موسیقی سنتی ایران ، استاد پرویز مشکاتیان تسلیت باد.

از: خود