تئاتر اگه اجرا نره تئاتر نیست،مهمونیه...

(مرضیه برومند)

کارگردان هایی که نفس نمی کشند...


بیشتر از یک قرن است که سینما به ایران آمده و کارگردان های زیادی برای این سینما کار کرده اند و فیلم ساخته اند وچه و چه وچه...سینما در کشور ما ناخودآگاه با ظهور انقلاب اسلامی در ایران به دوبخش تقسیم میشود به کارگردانهای قبل از انقلاب با فیلم هایشان و فیلمسازان بعد ازانقلاب و اثرهایشان ( کارگردانهای نسل اول تا سوم و این روزها نسل چهارم) که برخی از آنها در مقطعی جریان ساز بوده اند و برخی دیگر با ساخت هر فیلم خود یک جریان را در سینما به راه انداخته اند و حتی میتوان گفت ساخت یک فیلم جدید از یک کارگردان مطرح میتواند یک اتفاق تازه در سینما و کارنامه هنری ... دیدن ادامه ›› وی باشد.


یک کارگردان مطرح میتواند یک اتفاق تازه در سینما و کارنامه هنری وی باشد.حالا سئوال های مهمی در این بحث میتواند مطرح باشد که جواب های مبهمی دارد... ما در این سینما چقدر کارگردان داریم و چقدر کارگردان نداریم؟کارگردان های سینما از کجا و چگونه وارد این حیطه شده اند؟ آیا ورود به سینما آزاد است و هرکس که دلش میخواهد فیلم بسازد میتواند؟ آیا بعد ازفیلمسازان نسل طلایی و سینمای نوین ایران بازهم کارگردان هایی برای سالهای نیامده سینما وجود دارد؟


در تمام این سالهای سینما ایران افرادی ارزشمند فیلم ساخته اند و میسازد ولی این قانون طبیعت است و هر شروعی پایانی دارد (در اینجا میتوانم یادی کنم از زنده یاد علی حاتمی که با فوت او تقریبا هیچکس را نمیتوان نام برد که جایگزین او شده باشد و سبک فیلمسازی او را ادامه داده باشد) و سینما و مسئولین این هنر هفتم در کشور ناخود آگاه باید به فکر زیر سازی و تربیت فیلمساز برای آینده سینما باشد که اگر به موضوع و مقوله فکر نشود باید فاتحه آینده سینما را خواند (البته که این روزها سینما با و جود افراد مهم و صاحب سبک هم حال و روز خوبی ندارد)

در هر زمان و مکانی که بحث و مقوله فیلمسازی از پایه و حمایت برای ورود افراد جوان و کار اولی به میان می آید و مطرح میشود طبیعتا اشاره ای باید به "انجمن سینمای جوانان" کرد. این انجمن نسبتا قدیمی و باسابقه که در اوایل دهه پنجاه به نام سینمای آزاد تاسیس شد پس از پیروزی انقلاب درسال شصت وچهار با اندکی وقفه فعالیت مجدد خود را آغاز کردو تا به امروزجوانان مستعد زیادی را وارد سینمای حرفه ای کرده که در کنار این انجمن مهم باید از مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی هم نام برد که در کنار بنیاد سینمای فارابی متولی چند حوزه تخصصی از قبیل حمایت از فیلمهای سینمایی اول،حمایت از سینمای کوتاه حرفه ای،حمایت از تولیدات مستند و حمایت از تولیدات انیمیشن است (این مرکز هم در این سالها اقدام به برگزاری جشنواره ای موفق به نام "سینما حقیقت"کرده)

مدیریت سینما در دنیا و در کشورهای مختلف جهان شکل ها و روش های گوناگونی دارد و هرکشور نسبت به فرهنگ و نوع نگاه مردم به سینما و اقتصاد موجود خود برای آینده برنامه ریزی و طراحی میکند و اینجا میتوان با قاطعیت محض گفت اگر مسئولین دولتی سینما به فکر تربیت نسل جدید در حوزه کارگردانی برای سینما نباشد سینما به قهقرا میرود
و خلاص...

مگر ما چند کارگردان در مملکت خود داریم که بتوانیم با آثارشان حرف جهانی بزنیم و بگوییم سینمای ایران در دنیا حرفی برای گفتن دارد و میخواهد حرف بزند؟ یقینا ما کار گردانها و فیلمسازان خوبی داریم که در تمام این سالها سینمای مارا به دنیا معرفی کرده اند اما آیا به فکر جایگزین برای آنها هستیم؟ آیا همیشه میخواهیم با بردن نام محدودی (کمتر از تعداد انگشتان دو دست ) از فیلمسازان از اعتبار سینما و فیلمسازی حرف بزنیم؟ در این سی سال جشنواره فیلمسازان زیادی به سینما معرفی شده اند و ماندگار شدند ولی به جرات میتوان گفت در هر دوره یک یا دو فیلمساز خلاق و مستعد به سینمای ما اضافه شدند که اکثرا به صورت تجربی فیلمسازی را یاد گرفته اند واصلا با مرور رزومه کارگردانهای نسل مختلف و موفق میتوان پی برد سینما در کشور ما به صورت آکادمیک جایی ندارد و شاید نخواهد داشت واین اصلا برای یک سینما نمیتواند خبر خوشایندی باشد که فیلمساز آکادمیک در سینمای حرفه ای جایی ندارد و اگر دارد جایش بسیار تنگ و کوچک است.

چندی پیش در دلنوشته های یک کارگردان جوان شهرستانی که رشته سینما را در دانشگاه خوانده بود در وبلاگی به مطلبی از وی برخوردم که نوشته بود که ای کاش فیلمهای من دیده شوند،ای کاش من در پایتخت دیده میشدم و ای کاش دوربینی برای خودم داشتم و اجاره نمیدادم (با این مطلب میتوان فهمید که استعدادهای جوان و خلاق شهرستانی پشت در میمانند به جرم اینکه پایتخت نشین نیستند و دیده نمشوند ) و ای کاش های بسیار دیگر... شاید سالها بعد با ناکامی و نادیده گرفته شدن او و امثال او بگویند ای کاش سینما نمیخواندیم و به دانشگاه نمیرفتیم برای خواندن رشته ای به نام سینما که در کشور آینده ای ندارد آنهم به صورت آکادمیک...

با این همه حرف باید به فکر سینما و آینده سینما باشیم،باید به فکر کارگردانهایی که نفس نمیکشند باشیم،باید به فکر فیلمسازان آکادمیک برای آینده باشیم و از همه مهمتر باید به فکر تربیت فیلمساز های جایگزین برای کارگردانهای فعلی باشیم تا آینده ای مبهم گریبان هنر
هفتم کشورمان را نگیرد.

کهبد تاراج/فیلم باز ها

نگاه میکنم

به تمام بودن هایت و

زمزمه میکنم تکه ای از عمران صلاحی را...

ای کاش، نبودنت را هم با خودت برده بودی!


از: ک-ت

سعدی افشار بعد از 15 روز دوباره ایستاد



بالاخره بعد از حدود 15 روز دیروز سعدی افشار عزیز رو پاهایش ایستاد در راهروی بیمارستان مهراد، سعدی بزرگ که دست چپش را من گرفته بودم و عصا دست راستش رو به آرامی قدم میزد و خدا رو شکر میکرد... دیروز حوالی ساعت 2 بعد ازظهر همراه رضا رضامندی با سعدی افشار روانه منزل شخصی اش شدیم و من مات زده بودم به این همه سادگی و خلوص بزرگمرد تئاتر تخت حوضی... از زبان سعدی افشار میگویم: تشکر فراوان از رضا رضامندی (که سالهاست پیش سعدی افشار است)، از دکتر ... دیدن ادامه ›› عبدالحسین پور که بسیار زیاد زحمت کشیدند و... (لطف ایشان را نمیگویم تا اجرش محفوظ بماند)، از مرکز هنرهای نمایشی به خصوص پیمان شریعتی عزیز، پرسنل بیمارستان سینا و مهراد و از همه دوستانی که به ملاقات ایشون آمدند و نیامدند، از کسانی که از خارج کشور کمک های خود را واریز کردند... همه و اول از همه از خدا... امید که سعدی افشار عزیز با مساعدت مرکز هنرهای نمایشی و تالار سنگلج نمایش سعدی و نا مادری اش را که سال پیش رضا رضا مندی کارگردانی کرده بود در جشنواره آیینی و سنتی به روی صحنه ببرد و همه دوستارانش بازگشت اورا با شکوه تمام ببینند.

کهبد تاراج-پاییز91

هیچکس به فکر نیست, تئاتری ها بلند شوید...

(حمایت از سعدی افشار)

سلام برتمام دوستان تئاتری,با توجه به وضعیت و خیم سعدی افشار بزرگ از ناحیه کمر و با توجه به امروز و فردا کردن مرکز هنرهای نمایشی و نهادهای دیگر, انگار باید از خود تئاتر خرج تئاتر کرد...
دوستان,عزیزان و هنرمندان کمک به سعدی افشار زنده نگه داشتن تاریخ شفاهی تئاتر است...شماره حساب اعلام شده متعلق است به آقای رضا رضامندی که نزدیک به سی و پنج سال است در کنار سعدی افشار روزها رو شب میکند و شب ها رو روز...حالا که هیچکس به فکر نیست تئاتری ها بلند شوید...


5892101057126985
به نام :رضا رضا مندی بانک سپه

سالار درام ایرانی

باید برگردیم به روزهایی که خیلی از ما نبوده ایم به سالهای دهه بیست,به رشت ,به وطن دوست داشتنی اکبر رادی...
به جایی که شاید نطفه روزنه آبی ,محاق,مسافران,هاملت با سالاد فصل,در مه بخوان و...در آنجا یعنی شهری آبی و مه آلود بسته شده...اکبر رادی تنها درام نویس بوده و خلاص و هیچوقت وسوسه کارگردانی وچه و چه و چه نداشته و شعارش همیشه این بوده که آدمهایی که همه جا هستند هیچ جا نیستند و آدمهایی که هیچ جا نیستند همه جا هستند(این را به این دلیل میگویم که رادی بزرگ کمتر در محافل هنری وادبی حضور پیدا میکرد)
اکبر رادی همیشه و هنوز زنده است و امشب تولد هفتاد و سه سالگی این سالار درام ایرانی است...آقای رادی شما نرفته اید و همیشه زنده هستید...

استاد به نگاه دنیا خوش آمدی...

ک-تاراج(شب تولد اکبر رادی)

بزرگمرد تاتر تخت حوضی روی تخت بیمارستان سینا...



امروز به همراه سه تن از دوستان عزیزم(کامبیز علیزاده,امیر حسین گوران و امیر قالیچی ها) حوالی ساعت سه بعد از ظهر بود که میدان حسن آباد را به سمت بیمارستان سینا میرفتیم برای دیدار از سعدی افشار...

این روزها سعدی در بخش جراحی در طبقه دوم بیمارستان سینا بستری است (به علت شکستگی پنج تا از مهره های کمرش) وارد شدیم و سعدی افشار بزرگ با توجه به اینکه کمرش آسیب دیده و درد زیادی را تحمل میکند با دیدن ما خنده از لبانش گم نشد,در خلال اینکه با سعدی افشار هم صحبت بودم و از وضعیت جسمانی اش ... دیدن ادامه ›› میپرسیدم رضا رضا مندی وارد شد، رضا کسی است که حداقل 35 سال است با سعدی افشار همراه است و در تمام طول مدت مریضی اش با او بوده,رضا رضامندی آمد و گلایه ها از مرکز هنرهای نمایشی، خانه تئاتر و اهالی تاتر شروع شد,او بلند بلند آسمان این تئاتر بی رحم را به ریسمانی بافت, ولی سعدی دم نزد و شکایت و آه و ناله نکرد...هرگز در تمام این سالها هم این کار را نکرده... رضا رضامندی بیخ گوشم گفت سعدی از ترحم و دلسوزی بدش می آید... من امروز از کسی که سالها پیش از انقلاب در ایران پیتر بروک را انگشت به دهان گذاشته بود جز صفا و صمیمیت چیزی ندیدم... قرار است این هفته سعدی افشار برای عمل جراحی به بیمارستان بوعلی منتقل شود (اگر مرکز هنرهای نمایشی به قول خود عمل کند)... برای سلامتی این پیر تاتر تخت حوضی وسلطان سیاه بازی ایران جز دعا کاری از دستمان بر نمی آید، پس دعا کنیم...

کهبد تاراج-تاتربازها
اولین جمعه برگ ریزان1391

صاحبخانه تاتر ایران امروز برای همیشه از خانه هنر مندان رفت...

مرد دوست داشتنی نمایش کشور با همه وداع کرد...

چه باشکوه دست تکان داد و رفت...حمید سمندریان

روحش تا ابد ماندگار و آرام...

از: ک-ت

این همه شاگرد با بی استادی چه کنند...



روحت همیشه آرام مرد ابدی تاتر حمید سمندریان

از: ک-ت

دنیا ما بریدیم...

تو بدوز

قول میدهیم تن غم هایمان کنیم...

از: ک-ت

رضا: هی به من هر کی که رسید گفت اسمت چیه! خب تو قواره ی اول هممون آدمیم ولی هر کی یه اسمی داره هر کی یه طور صدا زده می شه، آخ دنیا جون...
امین: دنیا کیه؟ زن داری!؟
رضا: فراموشی دارم، تو دهنم یه لکه تف گنده خیلی ساله بالا پایین می شه خیلی دلش می خواد پرت شه تو هیکل این دنیا ولی...
امین: ولی چی؟
رضا: من دنیایی نمی بینم که تف حلالم رو حرومش کنم... تو اسمت چیه؟
امین: من امین ام
رضا: (پوزخند می زند) دیگه خیلی وقته هیشکی امین نیست... هیشکی
امین: ...


تکه ای از نمایشنامه ی "خرابه ای در خیابان خدا"

از: ک- تاراج

لعنت بررئالی که برای دهه من همیشه

سوررئال بود...

و

درود بر سورئال ها ... هر چه هستند...هرچه...

بیخودی نخود هر رئالی نمیشوند.



از: ک-ت

دلهایمان در اتوبانهای پیچ در پیچ تهران یکی شدند...

نبض هایمان"مدرس"عاشقی شدند
ازشمال به غرب،حتی بدون داشتن پلاک زوج و فرد

یک"جناح"است برای خودش این تونل های تنهایی به اندازه اتوبان "بابایی"

نه"حکیم"میداند و نه "نواب" ونه حتی "چمران"
گویی"شیخ فضل ا..." هم بی خبر است

ترافیک دلها بی داد میکند
کار به جایی رسیده که حتی"یادگار ... دیدن ادامه ›› امام"هم اظهار بی اطلاعی کرده...از...

از "همت" دلم که در ترافیک همیشگی"صدر" شد "صیاد"دلت...


(نوشتم در پرسه های شبانه ام کنار اتوبان"کردستان" برای کسی که دیگر...)

از: کـ ـ ت

از همه دوستانی که امروز در نمایشنامه خوانی"الو سلام" با آمدنشان بنده و گروه اجرایی را شرمنده کردند بسیار ممنون و سپاسگزارم...امید به بهبودی مصطفی عبدالهی عزیز...


دست بوستان هستم...

از: کـ ـ ت

فــــــــــــــــــــــــــــــردا

هر کی تونست بیاد...

این کمک ها جای دوری نمیره.



پ.ن:این شتر مست درخونه همه هست...

از: کـ ـ ت

احسان:هر وقت میام اینجا یه حالی جابه جا کنم،انگشتام رو ساز سر میشه،یه جور آویزون میشم که فقط باید کلمو ببرم زیر یه بالشت پاره که ناله ناسورم از همه جاش بزنه بیرون...به همین سازم قسم محسن،امیر علی ،شاهرخ،نیاز شما هارو میبینم بن بست میشم!دلم میخواد(بغض نازکی میکند)دلم میخواد جفته سازم یخ بزنم میون میدون منیریه میت بشم...(بلند میشود که برود شعری زیر لب میخواند)زمستون خدا سرده دمش گرم...زمین رو مثل یخ کرده دمش گرم...توی رسم خدا لوطی گری نیست...خدا نامرده نامرده دمش گرم(بغض میکند و درسکوت دره ای میرود)



تکه ای از دیالوگ های شخصیت احسان

نمایشنامه "نسیان"

از: کـ ـ ت

آمدنت
از زیارت خــــــــــــــــــــدا

برایم ابدیست

به وطن می آیی...

بیا
بمون

و اگر خواستی هیچوقت نــــــــــــرو...


(برای خدای این روزهای من که از کعبه می آید ...امـــــــشـــــــب)

از: ک-ت

(برای همدمم که این روزها در کنار خانه خداست...)

تمام فکرم به تو ختم میشود

تمام تارم در تو پود میشود

تمام من

تمام تو

به ما ختم میشود....

از: د-ل-ت-ن-گ-ی-م