سوگواری قبل از مصیبت یک نمایش کاملا ایرانی ایرانی ست که در این ازدحام و وانفسای اجراهای تکراری تیاترهای خارجی { که این روزها مد شده است و گروه های نمایشی حاضر نیستند به خود زحمت نوشتن نمایشنامه ی متناسب با فرهنگ خودمان را بدهند }
یک غنیمت است که یک گروه جوان و پرتلاش اما بدون ادعا این روزها بر روی صحنه اجرا می روند...

کهبد تاراج که چندی پیش یا نمایش جوادیه توانست تماشاگران نسبتا زیادی را به تالار فراموش شده ی محراب بکشاند و علاوه بر احیا کردن این تالار نمایشی قدیمی و مهجور افتاده تماشاگران را هم راضی به خانه هایشان بازگرداند ... هم اکنون با یک نمایش دیگر به نام سوگواری قبل از مصیبت که حتی نام انتخابی نمایش هم جالب است دوباره با گروه جوانش بر روی صحنه هستند...

تاراج یک جوان آینده دار تیاتر این مملکت است که تحقیق زیادی در باب نمایشنامه های ایران و بومی از جمله اکبر رادی غلامحسین ساعدی عباس نعلبندیان و سایر قدمای نمایشنامه نویسی ایرانی این مرز و بوم داشته است
به خوبی با نمایش ایرانی و هنر تیاتر آشناست و در عین جوانی متن های پخته و چفت و بست ... دیدن ادامه ›› داری را می نویسد که بی شک سوگواری هم یکی از آنهاست...

بازیهای خوب و یکدست بازیگران جوان و ناشناخته ی این نمایش از مزیت های کار است...
یک دکور عالی و نوستالژیک دارد که از همان لحظه ی ورود به سالن نمایش شما را با خود همراه می کند و مجذوب صحنه و طراحی اش می شوید...

امیر عدل پرور بازیگر نقش اصی یک بازیگر توانمند و آینده دار است که به زودی بدون شک از او بیشتر خواهید شنید و بیشتر بر صحنه های تیاتر او را خواهید دید که واقعا خوب است همچون بازی فوق العاده اش در نمایش جوادیه...


در پایان شما دوستان عزیز و علاقمندان به تیاتر را به دیدن این نمایش جمع و جور و خوب دعوت میکنم

حتما به دیدن کار بروید و لذت ببرید از دیدن یک نمایش ایرانی و خوب...


نمایشی بدون ادا و اطوارهای این روزهای تیاتر...

یک گروه جوان و علاقمند و عاشق تیاتر که آمده اند برای یک اجرای خوب ...

قطعا تنها با دیده شدن توسط علاقمندان تیاتر و تماشاگران تشویق می شوند برای ادامه ی راه...


از این نمایش خوب و این گروه جوان حمایت کنید.

اینجا جوادیه اس مردمش اعتقاد دارن ناموس واری به همه چی

اگه دم خلاف لای دندونشون باشه اذون که میزنه خلاف تعطیل...



این روزها در تالار محراب که سالهاست مهجور افتاده نمایش جوادیه به نویسندگی و کارگردانی کهبد تاراج روی صحنه می رود.

نمایشی پر از دیالوگهای بکر و خوب و بازیهای یکدست و عالی چند جوان بی ادعا و کاربلد که تنها دغدغه شان تیاتر اصیل ایرانی ست.

جوادیه ... دیدن ادامه ›› شما را می برد به سالهای نه چندان دور دهه 60 و فضای نمایش احساسات شما را برمی انگیزد.

ریتم کار بسیار خوب و مناسب است و تماشاگر را خسته نمی کند
متن نمایش نقطه قوت کار می باشد که با تیزهوشی نوشته شده است
که حتی با توجه یه اعمال ممیزی های بی رحمانه باز هم حرف خودش را می زند و پا پس نمی کشد.


اگر تماشاگر دلسوز و واقعی تیاتر هستید حتما این نمایش را ببینید و این گروه جوان و کاربلد را حمایت کنید و بگذارید تیاتر ایرانی نفس بکشد و سالن های نمایش قدیمی احیا شوند.



دیالوگی از جوادیه

سیف الله

قلی پشگل یه چسه مغز داشت ولی یه جمله داشت که باید با طلای ناب قاب کرد زد به دیوار یه ابسرد کن هم زد زیرش که هرکی خوند صلوات بفرسته به روحش.
می گفت چندسال بعد یعنی زمان شما یه کسی که حلال درمیاره نمیگن حلال خور
هرچی فکر میکنم میبنم حلال گفته حرومزاده...

*** باران نمی آید اما تو چترت را همراه ببر...! ***






همراه ٍ بادهای ٍ دلگیر ٍ پاییزی

همرنگ ٍ برگ های ٍ خزان زده

تنهاترین مرد ٍ شب پرسه های کوچه های آشنا

از شهــر ٍتو

با قطاری ... دیدن ادامه ›› به سوی نمی دانم کجا سفر می کند...

در پرسه های شبانه ات

چترت را همراه خودت ببر...!

من برای تنهایی ٍ هردومان بسیار گریسته ام.

این اشکهای لعنتی!

سخت عافیت سوزند،

از بادهای موزیانه ی پاییزی می ترسم

.

.

.

.

سرمایت ندهند...!؟

دلم گرفته است

همچون

تفاله ی ٍغلیظ ٍ چای ٍ

پس از

یک عصر ٍ دلگیر ٍ جمعه ...

می دانم تو هم که عاشق نوشیدن چای

در عصرهای غم انگیزی

تنهایی مرا سر نمی کشی...!

اما من همیشه و هنوز

عاشق حلاوتٍ نگاه تو می مانم...

تلخی تنهایی ٍ غم انگیزم

به شیرینی ٍ چشمانت در

...

..

.