همیشه در ریاضیات ضعیف بودم

سالهاست دارم حساب میکنم چگونه من بعلاوه ی تو ، شد فقط من . . .




از: ...

من هنوز مومنم به تو ..
و شاید بهترین نشانه اش همین روزه های سکوتم باشد ...
هر بار هق هق گریه های روزانه و شبانه ام شصت روز ، روزه ی سکوت ..
هرچند عمدی نبود..
.
.

و چه دلخوش به معجزه ها..








از: سارا

شب آبستن خوابهای نم دار است
و باز دیدگانم ملتهب!
و من همچنان "از نهایت شب حرف میزنم"




پ.ن : فکر کنم این خوابهای آبکی _ هر شبه، برای من که حفرات مغزم نشتی دارند اصلا خوب نیست، چشمهایم نم میزنند.



از: سارا

عجب حال و عجب هوایی است...


عینکم آفتابی
چشمانم بارانی





از: سارا

هنوز ما را اهلیت گفتن نیست. کاشکی اهلیت شنیدن بودی!!
تمام گفتن می‌باید و تمام شنودن!
بر دل‌ها مهر است. بر زبان‌‌ها مهر است. و بر گوش‌ها مهر است.

تو را مقام استماع است. تو سخن گویی؟ از مقصود دور می‌مانی و دورتر می‌رانی از خود مقصود را.

سخن پیش سخندان گفتن بی‌ادبی است. . مگر به طریق عرضه کردن!!

آری. چون درویش سخن آغاز کرد، اعتراض نباید کرد بر وی!!!
آری قاعده این است که هر سخن که در مدرسه، تحصیل کرده باشند به بحث، فایده‌ی آن ... دیدن ادامه ›› زیادت شود!
اما سخن شهودی آن درویش از این فایده و بحث دور است.

تحصیل علم جهت لقمه‌ی دنیوی چه می‌کنی؟ این رشته از بهر آن است که از این چاه برآیند.
نه بهر آنکه به چاه‌های دیگر فرو روند.


پ.ن : تقدیم به دوستانی که ناخوانده میمانند


از: شمس تبریزی

لیلی مرد شد، از آن زمان که دختری چون من ، مجنون تو شد.
اما
.
.
.
حالا
مجنون چقدر رنگ باخته ، نه رنگ ، که خیلی چیزهای دیگر را !
قدیم تر
از آن طرف بوم افتاده بود
و حالا
از این طرف



مرداد 88







از: سارا

تو را بدهکار قلبم میدانستم

تهی بودی از احساس و من سرشار از دلدادگی...

اما حالا.. مساوی شدیم
احساس نداشته ی تو خوبتر و بکرتر از احساس له شده ی من است.

حالا من هم هیچ ندارم
وای که چه تناسب دردناکی ست.





پ.ن: این روزها تلنگر میخورم ، می شکنم ، ویران میشوم ، و بیصدا میمانم




از: سارا

عقاب تیز پر دشت های استغنا...

اسیر
پنچه
تقدیر
میشود
گاهی



از: ...

دلت که پر باشد
قلمت خودش به حرف می آید
شعر میگویی و با خودت ، از خودت حرف میزنی
آنچنان که همه فکر میکنند درگیر یک مقوله ی عاشقانه شده ای ..
و تو از خودت می پرسی مگر فقط عشاق شعر میگویند؟؟؟
اصلا مگر فقط عشاق دل دارند؟؟


دلت که پر باشد
قلمت از هر مسئله هر چند کوچک سوژه ای میسازد برای بیان دردهای دلت

کاغذهای سفیدت را سیاه میکند از حرفهای سنگین
حرفهایی ... دیدن ادامه ›› که سنگینی آنها روی دلت بدجوری عذاب آور است

دوستم وقتی غمگین است شروع میکند به حرف زدن
آنقدر حرف میزند که ...
خالی شود.
من ، اما ، وقتی غمگینم ساکت میشوم
و در مغزم
با خودم آنقدر حرف میزنم که گلویم خشک میشود.
درگیر شدن پارادوکس ها در زندگی روزمره..
چقدر سخت است..
چقدر سخت است وقتی به هیچ نتیجه ای نمیرسی و اصلا قرار نیست که به نتیحه ی خاصی برسی
چون هیچ چیز و هیچ کس در دنیای این روزهای من ، سر جای خودش نیست..
من عاجزم از تحمل این وضعیت نابسامان که دست و پای مرا بدجوری بسته است..
و فقط میتوانم پناه ببرم به خدا
خدایی که در این نزدیکی است اما من از او بس دورم...!
خدایا
پناه میبرم به تو ..



از: سارا

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر سفر نکنی

اگر کتابی نخوانی

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی

اگر از خودت قدردانی نکنی



به آرامی آغاز به مردن می کنی

زمانی که خودباوری را در خودت بکشی

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند

... دیدن ادامه ››

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر برده ی عادات خود شوی

اگر همیشه از یک راه تکراری بروی . . .



اگر روزمرگی را تغییر ندهی

اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی

یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی



تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر از شور و حرارت

از احساسات سرکش

و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وامی دارند

و ضربان قلبت را تندتر می کنند

دوری کنی . . .



تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر هنگامی که با شغلت یا عشقت شاد نیستی ، آن را عوض نکنی

اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی

اگر ورای رویاها نروی

اگر به خودت اجازه ندهی

که حداقل یکبار در تمام زندگی ات

ورای مصلحت اندیشی بروی . . .



امروز زندگی را آغاز کن

امروز مخاطره کن

امروز کاری کن

نگذار که به آرامی بمیری


پابلو نرودا . . . ترجمه ی احمد شاملو





از: پابلو نرودا

پراکنده تر از همیشه ام
دقیقا زمانی است که در ظاهر میخندم و لبخند میزنم ،حرف میزنم ، قهوه مینوشم
راه میروم
میدوم
اسکیت بازی میکنم
به موزیک دل خواهم گوش میدهم فیلم دلخواهم را میبینم مهمانی میروم سیگار مورد علاقه ام را پک میزنم
میشنوم میخوانم بلند بلند!!

اما.. این وسط یک جایی خالی ست
چیزی گم شده
میان آنچه روزی رویای کودکی ات بوده وحالا به شکل واقعیتی در آمده ... دیدن ادامه ›› که حالا هر لحظه به تو نزدیک تر و نزدیک تر میشود و تو باید تا میتوانی دستت را دراز کنی به سمت آن رویای معصومانه و خوش بینانه که رها نشوی توی این زندگی کوفتی
که روزی نرسد که بشوی درست مثل یکی از آنهایی که هر روز میبینی
و حالا میان انتخاب هایت تقلا میکنی و دست و پا میزنی و گیج میشوی و مغز درد..
و نگرانی از اینکه چند سال دیگر درست همین روز کجای این دنیای بی در و پیکری؟

سارا تو بعضی وقتها چقدر بیگناهی در برابر کم لطفی های این دنیای بی لطف
طفره رفتن هم حتی!! هیچ کمکی نمیکند..
احساس میکنم ذهنم واقعا گنجایش این همه فکر را ندارد..
و رو به انفجار است

پ.ن:
خدا را شکر که اینجا هست برای نوشتن ، جایی که میتوان پوست کنده نوشت و صمیمی خواند !!







از: سارا

آی عشق!
من در این گوشه که غربی ترین ابرستان دنیاست ..
برای تو !
که در شرقی ترین عشق آباد عالم زندگی میکنی..
دلم تنگ شده است.




پ.ن : آی عشق رنگ آشنایت پیدا نیست!!





از: ...

آنهایی را که عادت کرده ایم نزدیکان خود بخوانیم
خدایا!!
که گاهی چقدر از شایستگی این نام به دورند.....






از: ناشناس

میدانی؟
فقط دارم به این فکر میکنم که هنوز توانایی زیاد دارم برای اشک!
اما دلایلم خیلی فرق کرده..
و چقدر بزرگ شدن سخت است...





از: سارا

وقتی اون اصلا نبود .. من با همه وجود بودم
حالا که اون با همه وجود هست .. من اصلا نمیتونم باشم

و حالا ... من احساس بدی دارم
...



از: خود

...




از: سارا

دلم برای دیدنت چه شاعرانه لک زده...

از: ...