چقدر سرمای لمس نگاهت
آوار می شود برتن آرزوهایم
خسته ام ...
ازتوکه در آینه ها شبیه منی
واز دنیایی که در کنار تو می بینم
زیر این خرابه ی بی سقف
آوارگیم را به تومدیونم
حرامت باد زندگی



پ ن : دیگریارای خداحافظی هم ندارم , مانده ام در انتظار فردا و چه خوش روزگاریست رقص بام ر گ

از: خود

تن بی جان کلماتم را
کنار صحنه ی جرم جا گذاشته ام
و روح اندیشه هایم
فراریست از ترس ماندن
و حبس کشیدن دوباره
در جسم جلدهای طلاکوب شده
برای گفتن ...
کاغذ پاره ها
بهترینند
دراین روزگار


از: خود

به قامت واژگان عاشق
به اوج یک غزل رسیدم
میان موجی از نگاهت
به فوج یک نظر رسیدم
دراین خرابه لحظه ها ی انتظار
به معنی جهان بی ثمر رسیدم

پ ن : البته با اجازه نسترن بانو زیبا بود شعرتون و من از قامت آروزها استفاده کردم در قامت واژگان تعبیر زیبایی بود


از: خود

ببار باران
ومرا دعوت کن به سبزی زلال اندیشه ات
ببار باران
و مرا خالی کن از اینهمه عشق , اینهمه کینه , اینهمه کبر
دستهایم را چه ساده در دستانت می گیری
و چه دلگیر این لحظه های بی شوق
دلگیر بندهای انتظار
وتو چه ساده می گویی از گذاشتن و رفتن
مرا پنهان کن در برگ برگ تاریخ بی کسی
رها کن رودهای جاری سرزمینت را
برصخره های تن فرتوت و خسته ام
بهار را اینبار به افتخار عاشقانه ام به نام تو رنگ دیگر نوشته ام


از: خود

سکوت که می کنی
باهربارنفس کشیدنت
زمزمه ایی اهورایی می شنوم
و هربار شعرم را عاشقانه تر می سرایم


از: خود

بالاتراز ابرهای خاکستری فردا
مهربانی ِ لبخند تو همیشه می تابد
کافیست چشمهایم را ببندم
ودرانتظارت
آرامش را در آغوش کشم
وقتش که برسد
بی ریا جای آن را در کنارم خواهی گرفت
وچه گرم خواهی کرد زمستان تنم را


از: خود

نمی دانم شاید , خداوند از توشنید , وزمزمه ی باران را این چنین دل نشین سرود .
شاید , رقص تورا دیدو افتادن برگها را از روی درختان چنین زیبا به تصویرکشید .
واشکهای تورا دید و شبنم صبحگاهی را چنان زلال و ناب به ترکیب کشید .
شاید قبل از آفرینش همه ی هستی , تورا به تمامی در رؤیای شیرین یک شب مزه کرده بود.


از: خود

وتو چه می دانی از جنون معشوقه ام افلیا که در تهیگاه پدری به شمایل تو پرورانده شده , توکه ضحاک گونه از اندیشه های دیگران در زیر پیراهن ننگینت پرده بر میداری و از آنان برای مشروعیت خود نقابی ساختی , و چه مبرهن است آنچه تاکنون گفته ای نشخوار گوهر سخن دیگران است که استفراغ می کنی بر چهره ی بی اراده ی وجودت .
و اگرچه عصیان مرگ تو عاقبت بر میخ تابوت معشوقه ام خواهد کوبید و مرگ او نقطه ی پایان افسانه ی من است , اما فریادم را همواره در رعد ابرهای تیره ی زمستان عمرت خواهی شنید تو که دزد ادب مردم سرزمین من هستی . اف برتو باد


از: خود

وچه ناباورانه آنگاه که خنجر خیانت و دروغ را از پشت من بیرون خواهی کشید, پاسخت را با لبخند خواهم داد , وه که همه ی خون واژه ها یم را از قلم در دست , بیرون کشیده خواهی دید .
ومی ستایم روح اندیشه های حبس شده ام را که به آزادی لهجه های تمامی مردم دنیا خواهد رسید .
تن مکتوب تار و پودم را که از جنس متعفن وجود مادی توست در زیر پاهایت خواهم انداخت .
وچه خوش خواهی خفت دو پگاه پیش از مرگت را در بستر پیروزی .
هملت زمانه خواهم شد از تماشای این ازدواج نامیمون ِ تو مادر اندیشه های بلهوس هرجایی با برادر پدرم که مخزنی از خشم وکینه وآز و تنفر است .
وآنقدر به رسوایی نامشروع ادب تو ادامه خواهم داد تا زمان مرگ خود خواسته حضورم را در آغوش خود کِشم .





از: خود

من یک بار حضوری به دوستان عرض کرده ام , این نواری که در بالای پستها است : همه, یادگاری , گفتگووخبر و .... یک راهنمای کچولو میخواد که دوستانی که جدیدا وارد این سیستم میشن برای نوشتن مطالبشون توی این پست ها راهنمایی بشن که بعضی وقتها با نوشته های بی نظم توی قسمتهای مختلف مواجه نشیم ممنون از صبروحوصله تون

یه دیواره یه دیواره
یه دوسالی بی قراره
این ورش خونه ی دلها
اون ورش سبزوبهاره
بی طرف هرچی که گفتی
رو تنش نگه میداره
حرفای تازه تازه
لنگه شو هیچکی نداره
یه دیواره یه دیواره
یه دوسالی بی قراره
اونقده سرش شلوغه
وقت غم خوردن نداره
حواسش همیشه پرته
خیلی تندقدم میذاره
دستشو بگیرتوهرشب
یهوتندی جات نذاره
یه دیواره یه دیواره
یه دوسالی بی قراره


از: خود

به سپاه عاشق واژگانت
سوگند
به بوی خوش حضورتو
درمیان جمعیت عریان شاعرانه های این شهر
به عشق پنهان شده ی درحال عصیانم
سوگند
به معجزه ی بوسه های بی پروایت ایمان دارم
ای پیام آورم
سهم من از وحی مُنزَل تو, دوزخ فراق است وبس
نزدیک کن و به آتش بکش
نفسهای مسیحایت را برهیزم سرد تنم
و بگذارتا کشف کنم باردیگر شراره ی ل ب ا ن ت را


از: خود

سالها بود که فقط برای آن لحظه ی
فتح نگاهش
خود را صاحب جهان می دانست
وهمه ی آرزویش تا پایان عمر
فقط واژه ای , همراه دوباره بود
.
.
چشم مست یار را در واژه نتوانی نمود
سوخت باید از فراقش ناله نتوانی شنود


از: خود

وقتی آمد , چمدان در دستش را به زمین گذاشت و باچشمانی که حرف می زدندنگاه کرد مثل همیشه پرازصداقت و سادگی بود , لباسی زیبا به تن کرده بود و باعث شده بود دل رباتربه نظربیاید . با لبخندی بی نهایت جذاب گفت :
سلام
باور نمی کردم , نمی توانستم همه ی بار این حضور را به تنهایی بدلم راه دهم بریده بریده جواب دادم :
سلام
آنقدر این آمدن برایم بارسنگینی بهمراه داشت که نمی دانستم باید خوشحال باشم ... دیدن ادامه ›› یا....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
متأسفانه برق رفت بقیه فیلم رو نتونستم ببینم پوزش می خواهم بقیه اش رو به ذهن خواننده می سپارم


از: خود

با تو از ترانه گفتم
باتواز گلایه گفتم
توی این شهر صداقت
باتو عاشقانه گفتم
باتوازنسیم لبخند
با تو از صدای بارون
باتواز سقف شکفتن
باتوازحرف نگفتن
باتواز هق هق مجنون
باتوازبودن بی جون
باتواز دعای لیلا
باتواز شرم مسیحا
باتوازصدانگفتم ؟
مرگ واژه ها نگفتم؟
باتواز ... دیدن ادامه ›› جنون یک دست
باتواز گریه ی یک مست
باتوازمرگ ی عاشق
باتواز بُرد ی فاسق
باتواز نقطه ی پایان
باتواز خستگی گفتم
باتواز زندگی گفتم
باتواز ترنم غم
باتوازگرمی شبنم
باتواز شعردوباره
باتوازرخصت وچاره
باتواز درد شکستن
باتوازکلام بی غم
باتواز نیلوفری هام
باتواز سلام بی نام
باتواز حس نهفتن
باتوازرقص اشاره
باتوازنوای ناله
باتواز هرچی که گفتم
بی توازتو نشکفتم


از: خود

** گزارش سفر به شهر باستانی و زیارتی ری **

همی گویم و گفته‌ام بارها / بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی‌ست در کیش مهر/ برونند زین جرگه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور/ ندارند کاری دل‌افگارها
بجز اشک چشم و بجز داغ دل/ نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان / میان دل و کام دیوارها
چه فرهادها مُرده در کوه‌ها /چه حلاّج‌ها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار / مگر توده‌هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان ... دیدن ادامه ›› / نیازند هرگز به مردارها
مهین مهرورزان که آزاده‌اند / بریدند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رسته‌اند/ چه گُل‌های رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر/ به دامان گُلشن ز رگبارها
کشد رخت سبزه به هامون و دشت/زند بارگه گُل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبار/ در آیینةی آب رخسارها
رود شاخ گل دربر نیلوفر/ برقصد به صد ناز گلنارها
درد پردةی غنچه را باد بام/ هزار آورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ /خروشد ز سرو و سمن تارها
به یاد خم ابروی گلرخان/ بکش جام در بزم می‌خوارها
گره را ز راز جهان باز کن /که آسان کند باده دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان/ که بسته است چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز/که آینده خوابی‌ست چون پارها
فریب جهان را مخور زینهار/که در پای این گُل بود خارها
پیاپی بکش جام و سرگرم باش/ بهل گر بگیرند بیکارها

(زنده یاد علّا مه سیّد محمّد حسین طباطبایی)

باسلام خدمت دوستان

در ابتدا دوستان با راهنمایی دوست عزیزمان محمد تاجیک که از اهالی این شهر زیبا هستند به بازدید آتشکده ری تشریف برده و ضمن دیدن موزه این مکان که برخی از تکه های مربوط به سقف و دیوارهای این مکان بوده و قدمت آن به دوره ساسانی میرسد رفته و سپس به خاطرکمبود وقت همگی از آنجا به بازدید برج طغرل و سپس به ابن باویه رفته و سپس از آن محل جهت زیارت و اقامه نماز به حرم مطهره حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) و پس از آن به چشمه علی رفته و از انجا بازدیدی انجام داده و ضمن گرفتن اطلاعات از آقای محمدتاجیک عزیز برای صرف نهار به رستوران رفته وبعد از صرف نهار به مبداء بازگشته و راهی تئاتر شهر شدند . لازم به ذکر است که گروه فنی وهسته راهبری همراه در هنگام سفر بادوستان به خوبی ارتباط برقرار کرده و ضمن تبادل اطلاعات و مشکلات فنی و فرهنگی , اجتماعی در حین سفر با دوستان تشریک مساعی داشته که قرار بر این شد یک سری از مسائل را خود کاربران دیوار نویس به صورت فرهنگ سازی در روی سایت دیوار بکار برندکه بوسیله خود کاربران به صورت اختیاری اعمال خواهدشد.
این متن گزارش جناب آقای امیرحسین گوران و اینجانب تهیه و برای آگاهی دوستان به اشتراک گذاشته میشود

ادامه بحث اسطوره



یکی از بخشهایی که به نظرمن بسیار جالب است بحث زنده انگاری و ارتباط آن با اسطوره ها و آئین ها می باشد.( آئین های بدوی)
در ایران باستان این شکل به صورت ثنویت در آمده که مرسوم خیلی از مردم جهان بوده است که در ادامه به آن خواهیم پرداخت
* آنیمیسم
اصطلاح آنیمیسم که از واژه لاتینی «anima » به معنای « جان و روان » مشتق شده، برای نخستین بار انسان شناس انگلیسی، ای. بی. تایلر ( ۱۸۳۲-۱۹۱۷ ... دیدن ادامه ›› ) آن را به کار گرفت. او این اصطلاح را برای تبیین نظریه خود در باب منشأ آئین به کار برد. وی می گفت : اقوام ابتدایی، همه موجودات جهان را زنده و دارای نفوس یا ارواح می پنداشتند. آنیمیسم به این معناست که مظاهر طبیعت روح و احساس دارند و از همین رو می توان با آنها تعامل بر قرار کرد. انسان تنها موجود زنده ای نیست که دارای روح و اراده است، بلکه حیوانات، گیاهان، سنگها، رودخانه ها، کوهها، اجرام آسمانی، دریاها و زمین همه روح دارند و می توان با آنها ارتباطی دو سویه بر قرار کرد. نیز می توان با آنها از در چاپلوسی و تملق در آمد و یا آنها را آزار رسانید و به خشم آورد. از دیگر سو، آنها نیز می توانند به انسان خدمت کنند یا به او صدمه برسانند. انسانهای کهن با طبیعت به گونه ای رفتار می کنند که گویا دارای درک و شعور است. آنان هنگام ساختن خانه ای بر یک تپه از او اجازه می گیرند و هنگام قطع یک درخت از او رخصت می طلبند. همچنین اینان برای او قربانی می کنند و اجازه می گیرند که هر قطعه از درخت را در راه مقاصد نیک مصرف کنند. نیز به هنگام شکار یک حیوان ابتدا از او عذر خواهی نموده، به جسد او احترام می گذارند .
در واقع در آنیمیسم – همان طور که قبلا اشاره شد – اعتقاد بر این است که همه موجودات طبیعت مانند انسان روح دارند. بنابراین اصل، اینکه انسان جان، روح، شعور و اراده دارد، امری مسلم بوده است. در واقع انسان کهن همه موجودات عالم را مانند خود می شمرده و نیز برای همه موجودات روحی قایل بوده است .
آنیمیسم در ادبیات
آنیمیسم به عنوان مثال در اثر "میلی یا خاک زادگاه" (Milly ou la terre natale) نوشته ی لامارتین و یا دراثر "دهان تاریکی" ( La bouche d'ombre) نوشته ی ویکتور هوگو و "اشعار طلایی" (Vers dores) نوشته ی نروال به چشم می خورد.





ادامه دارد...


از: خود

چقدر دلم
بی بهانه می خواهد
بیا سادگی را بین خودمان قسمت کنیم
یکی برای من همه برای تو
.
.
بیا آدرسمان را گم کنیم در خیابانهای شلوغ ذهنمان
ومن بارها و بارها تورا همراهی کنم برای رسیدن
عجب جنون نابی به سرم زده امشب
عاشقی را جوری پنهان کرده بودم در جیب لباسم
که همه از آن خبر دارند
جز...


از: خود

سپاس از شما برای اینکه توجه می کنیدبه پیشنهادهای یارانتان