«بی‌اشتهایی چه بسا بدترین دردهاست. وقتی سیر به دنیا می‌آین، قبل از اینکه فریاد بزنین دهنتون رو پرِ خوراکی می‌کنن، پیش از این که درخواست کنین بوسه می‌گیرین، قبل از اینکه پول درآرین خرج می‌کنین، اینا آدم رو خیلی اهل مبارزه بار نمی‌آره. برای ما بی‌اقبال‌ها، چیزی که زندگی رو اشتهاآور می‌کنه اینه که پر از چیزهاییه که ما نداریم. زندگی برای این زیباست که بالاتر از حد امکانات ماست...»
نمایشنامه مهمانسرای دو دنیا اریک امانوئل اشمیت به دلایلی جزو کارهای پراجرا در ایران هست که بعضا حتی فارغ التحصیلان تئاتر به عنوان تز پایان نامه اجراش کردند و می کنند. شاید به خاطر تشابه و قرابت برخی اندیشه های مطرح شده در نمایشنامه با ممیزی های ایران . میزانسن و کارگردانی کار می توان گفت بی نقص و عالی بود. گرچه دکور مینیمال کار شده بود. بازی ها عمدتا به جا و حساب شده بود. در این میان می توان نقش های کلفت (فرناز رحمانی) و دختر بیمار (مریم زارعی) رو برجسته تر از بقیه عنوان کرد. شاید بهتر بود خود کارگردان بازی در نقش راننده مست که اتفاقا نقش مهمی بود در کار رو به عهده نگیره تا سطح بازی ها بالا حفظ بشه که احتمالا از سر ناچاری بوده. ضرباهنگ نمایش در تمام طول یک ساعت مناسب حفظ می شه و کمتر می شد تماشاگری دید به سراغ گوشیش بره! دیدن این کار را پیشنهاد می کنم.

مگه بهتر از این هم می شد!
آقای دل پیشه بیشتر بازی کن