وسواس
برداشت بد نکنید – حداقل فعلا – وسواس در همه چیز تحسین برانگیز بود. در طراحی لباس، طراحی دیالوگ ها – که از مهران رنجبر نویسنده شاهکار کریمولوژی انتظار دیگری نمی رفت – و طراحی حرکت ها. نمایش چاپلین به طرز خداگونه ای از بسیاری ابعاد کامل است. بهزاد خلج هم به لطف بازیگردانی بی نقص مانند بقیه بازیگران از آنچه انتظار داشتیم هم بهتر بود و کار را به خوبی در آورد. شاید بازیگر نقش هیتلر فقط یک پرده پایین تر از بقیه بازی کرد که آن هم قابل قبول بود. اما این بدان معنی نیست که چاپلین عالی است. کار به حدی انتزاعی است که تماشاچی مدام از دامن قلمبه سلمبه گویی به مونولوگ های شعاری دست به دست می شود. دست آخر هم نویسنده تلاشی برای باز کردن گره های بی شمار ببننده نمی کند. بی شک همه با من موافقند که آواز و موسیقی یکی از وجوه عالی و برجسته کار است. دست آخر دو توصیه و یک سوال. مطالعه ای در حد ویکی پدیایی از زندگی چاپلین و هیتلر داشته باشید. سالن اصلی رو های قدیمی می دانند که ردیف اول تا سوم دید مناسبی ندارد! سوالی هم که انتهای کار برای من باقی ماند این بود که چرا اغلب سرودها به زبان آلمانی بودند!