کار نسبتا ضعیفی بود. نمایشنامه ترکیب مناسبی از تراژدی و کمدی داشت، اما محتوای قدرتمندی نداشت. دقایق اولش فوق العاده حوصله آدمو سر میبره. بعضی جاها نمک شوخیها زیاد میشه. بعضی جاها هم به زور میخواد مخاطب رو وادار به همدردی کنه —از ضجه های غیر گیرا گرفته تا موسیقی پس از باران و از کرخه تا راین و غیره. خواننده زنده هم ایده خوبیه، اما نوعی رشوه به بینندست و باید یا توسط یه بازیگر اجرا بشه و یا در طول اجرا توسط خواننده. نور و دکور خوبی داشت. ایده نمایشنامه پتانسیل خیلی زیادی داره؛ از درد و رنج و فداکاری شهدا و خانواده هاشون آدم هر قدر هم که بگه کم گفته، اما متن نتونست به خوبی مطلب رو برسونه. شاید یکی از دلایلش تعدد موارد بود. دلیل دیگشم عدم توانایی کافی در توصیف احوال بود. امیدوارم کارهای بعدیشون بهتر باشه.

اجرای خیلی خوبی بود. علاوه بر هنرنمایی خارق العاده بازیگران و «اون» یا همون پیانیست، بازی سایه ها روی دیوارها هم دیدنی بود. داستان خیلی خوب و قوی بود. برزخ یک هنرمند، مشخصا براندو. نمایش عین یه لاشخور به جون زندگی براندو افتاده، که اگرچه بعضیا ممکنه بگن زیاد عادلانه نیست، اما به قول ماریا: «شیرینه. میخورمش. هوئیپ». به هر حال اینگونه روایتها اجتناب ناپذیرن. شاید گرمترین لحظه نمایش، انتهاش و اعتراف محبت آمیز مونرو بود و جمله ای که بعد از اون گفت، که خب نمیگم اسپویل نشه. بعد دو هفته بازم قطعا میبینمش.

به نظرم توضیحاتی که در تیوال برای «زنان بیشه گل» اومده فریبندست. نوشته شده زنان باید امور روستا رو در زمان جنگ مدیریت کنن و آدم به هوای زنان و توسعه و فمینیسم میره به تئاتر، اما اصلا چنین خبری نیست. یکی از دو شخصیت برتر داستان اتفاقا یک مرد غایبه. اکثر نمایش هم زنان و گفتگوهاشون رو پیرامون ازدواج خلاصه کرده. به مشکلات زنان در زمان جنگ و نبود مردان تقریبا هیچ اشاره ای نشده. نمایشنامه ضعیف بود، اما بازی بازیگران در مجموع متوسط بود.