نمایش›مارلون براندو

مارلون براندو نمایشی است تمام عیار درباره اسطوره ای که با یک زیرپیراهنی و بازوهای بزرگ وارد سینما شد و بعنوان بازیگر تاریخ سازمعرفی می شود که نامزد 9 جایزه اسکار بوده است.براندو با پدر الکلی اش در تقابل خشونت قرار داشته است و بواسطه آزارهای جسمی و تحقیرهای روانی پدر در کودکی نقش شهریار درنمایشنامه ادیپ را دارد.در این نمایش نیزبازیگر براندو در برزخی پیش از مرگ، در جدال با پدردر افکارش است.برزخی که در آن از دوران کودکی پرآشوب تا رسیدن به شهرت،ویرانی خانوادگی اش ،روابط متعدد عاشقانه و جنسی با زنان و پایان دردناکش در آن به نمایش در آمده است.براندو در این نمایش احساس گناهی در درون دارد که به ابعاد مختلفی از جمله غم و تنهایی اشاره دارد که به سادگی در ابتدا قابل تشخیص نیست و با ورود بازیگران دیگر واکاوی و هویدا می شود.طبق دیدگاه فروید احساس گناه ریشه در لایه های زیرین و پنهانی رفتار و شخصیت انسان دارد.در این نظریه آمده است که ما به کمک مکانیسم های دفاعی مان قادر هستیم با احساس گناه مقابله کنیم و این احساس را با آگاهی بر زشتی و زنندگی امیال ناپسندمان تجربه کنیم.
در طول این نمایش براندو در برزخ ،گناهان خود را تجربه می کند و می پذیرد که به دیگران آسیب زده است و خود را مسبب نگون بختی کارکترهای دیگر می داند و دائما از این توهم که به دیگران آسیب زده در رنج و عذاب است همانند گناه بزرگ تجاوز به دختر بازیگر 19 ساله ای بنام ماریا اشنایدرفرانسوی درفیلم آخرین تانگو در پاریس که با هماهنگی برناردو برتولوچی(کارگردان فیلم )صورت گرفته بود و از این صحنه فیلمبرداری شده بود که حتی براندو از او عذرخواهی هم نکرده بود و یا اشارات مکرر یکی دیگر از شخصیتهای نمایش که از طرفداران عاشق و پروپاقرص اواست(نمادی از گروه عاشقان سینه چاک) وبه تعددزوجین مارلو و تعداد فرزندانش که حدود 11 نفر بوده است اشاره دارد.وی درلحظه ورود در هر صحنه با گفتن این جمله:که یکی دیگه از بچه هاتو توی نیورک پیدا کردم که دنبال پدرش می گشت به این واقعیت تلخ اذعان می کند که مارلون در روابط عاشقانه و بی بند بار با افرادی مثل مرلین مونرو،جکی کندی،شلی وینترز و هایدی فلیس و ...فروگذار نکرده است. او با هرکسی رابطه برقرار می کرده برایش خیانت عاطفی و جسمی،خشونت فیزیکی،سقط جنین غیرقانونی و دست زدن به خودکشی به ارمغان می آورده است حتی پسرش کرسیتین ... دیدن ادامه ›› به جرم قتل نامزد خواهرش به زندان محکوم شده بود و شاین دخترش نیز پس از سالها افسردگی خودکشی کرد.
اما نکته حائز اهمیت در این نمایش،پرداخت درست آن از منظر روانکاوی به تعارض میان فراخود(سوپرایگو) و نهاد(اید)که سبب بروز جنگ میان اصل اخلاقیات و اصل لذت می شود که زمینه ساز احساس گناه است که در پس زمینه ای از بایدها و نبایدهای والدین و قوانین اجتماعی و اخلاقی که بن مایه های احساس گناه را پدید می اورد بوجود می آید و تماشاچی را وادار می کند که در همزادپنداری قوی از خود بپرسد من باید از این رویدادها چه درسی بگیرم؟در نوع اعمالم با دیگران از چه اسلوبی باید پیروی کنم؟با پرداختن به خویشتن در اعتلای چه نوع اخلاق مداری فردی و اجتماعی باید کوشا باشم؟
و در نهایت چه اشتباهی منجر می شود که فردی در اوج شهرت به حضیض ذلت کشانیده شود به نحوی که حتی بیشتر غذا بخورد تا چاق شود و از جذابیتش کاسته شود تا دیگران کمتر به او توجه کنند(نقل قول از مارلون براندو)
در پایان، نمایش اشاره به نگرش سکولاراومانیسم دارد که نتیجا انسان محور همه چیز است که تنها ملاک انسان است و غایت هم انسان است و قانون،عدالت،زیبایی،درستی و نادرستی همه براساس انسان محوری تبیین می شود به نحوی که با پرداخت درست به این مقوله تعریف درستی از انسانیت به منزله منبع ارزشها می توان ارایه داد و منهای تمام افتخارات،اکتسابات معنوی و اجتماعی(شخصیت مارلون)هدف اصلی را باید نجات و کمال انسان دانست که منجر به تشریک مساعی بشر برای حیات بهتر می باشد
#مارلون_براندو

من دوستش داشتم با وجودی که مارلون براندو هنرپیشه محبوبم نیست و تقریبا هیچ چیز درمورد زندگیش نمی دونستم اما تئاتر برام مبهم نبود
چون اساسا آدم شنیداری هستم، بیش از هر چیزی از موسیقی تئاتر لذت بردم و مدام با خودم می گفتم چقدر دو هنرپیشه خانم تئاتر صداشون مناسب نوع نقش شون هست و این یعنی یه انتخاب خوب
از این جهت که تئاتر به برزخ لحظات آخر یک انسان می پردازه به نظرم ایده ی بسیار نو و درخشانی داشت
تنها چیزی که به نظرم می شد بیشتر روش کار کرد طراحی لباس بود با این که طراحی صحنه تقریبا هیچ چیز نداشت اما به اعتقاد من همین خالی بودن اشاره دل انگیزی به برزخ و خالی بودن اون داره اما لباس ها می تونست بهتر باشه البته این فقط یه سلیقه ی شخصیه بی شک به اندازه هر بیننده یه نظر شخصی وجود داره
در کل از دیدنش لذت بردم و فکر کنم دوست داشته باشم از این کارگردان کارهای بیشتری ببینم جسارت ایشون در انتخاب موضوع عالی بود