اجرای خیلی خوبی بود. علاوه بر هنرنمایی خارق العاده بازیگران و «اون» یا همون پیانیست، بازی سایه ها روی دیوارها هم دیدنی بود. داستان خیلی خوب و قوی بود. برزخ یک هنرمند، مشخصا براندو. نمایش عین یه لاشخور به جون زندگی براندو افتاده، که اگرچه بعضیا ممکنه بگن زیاد عادلانه نیست، اما به قول ماریا: «شیرینه. میخورمش. هوئیپ». به هر حال اینگونه روایتها اجتناب ناپذیرن. شاید گرمترین لحظه نمایش، انتهاش و اعتراف محبت آمیز مونرو بود و جمله ای که بعد از اون گفت، که خب نمیگم اسپویل نشه. بعد دو هفته بازم قطعا میبینمش.