همه چیز خوب بود.انتخاب داستان و نوع روایتش و همخانی آهنگ های انتخاب شده با پیش رفتن نمایش و در انتها رسیدن به حادثه ی تلخ گروه یلوداگ و چه بار غم سنگینی حس کردم چهارشنبه شب که پدر و مادر برادران فرازمند چند ردیف جلوتر از ما نشسته بودند...

نقش اول داستان دچار اختلالات روانی ست که من رو از این جهت به اجرای آرش ساد متصل کرد. انگار که محمد رحمانیان بر این موضوع تاکید دارد اخیرن و خیلی هم بی راه نمی گوید البته !

از بازی ها و نوازندگان و کارگردان به اندازه ی کافی تعریف و تشکر شده، من از سازندگان ویدئوآرت ها هم ممنونم خیلی زیاد که حال و هوای موسیقی رو تکمیل کردند با انتخاب خوب تصاویر.