در یک جمله می‌توان گفت، نمایش‌های پیش‌از تو سوء تفاهمی بیش نبوده‌اند...

این نمایش، یک پکیج کامل از تیاتر بود. اگر بخواهم تیاتر (پکیج کامل تیاتر) را به یک سرخ‌پوست بومی آمریکای جنوبی تشبیه کنم، این نمایش یک کودک سرخ‌پوست سرکش آمریکای جنوبی بود، که ژن سالم، بشاش و ناب خودش را حفظ کرده و هیچ رگه‌ای از متجاوزین (هنرهای تجسمی دیگر) نداشت. با توجه به این‌که درچنین کارهایی، معمولا اکت‌ها هستند که با تماشاچیان ارتباط برقرار می‌کنند، موقعیت فیزیکی تماشاچی نسبت به بازیگر بسیار بسیار مهم است.
متاسفانه جای ما خوب نبود، و تنها انتقادی که از این نمایش دارم پیرامون همین موضوع است.
چه خوب است، پیش از عرضه، تمام موقعیت‌ها را امتحان کنیم، و چند صندلی از ظرفیت سالن کم کنیم.
به‌هر روی این نظر شخصی من است.
تیاتر، با بازی نمایش‌پیشگانی که در عرصه‌های دیگر از جمله سینما فعالیت می‌کنند و حتی ستاره هستند، این ذهنیت غلط را به برخی از مخاطبان می‌دهد که به‌خاطر حضور آن‌ها در گروه، حتما نتیجه‌ی کار، شبیه به نتیجه‌ی روی پرده سینما خواهد شد. در چهره برخی از تماشاچیان ِ این نمایش، یک‌جور تو ذوق‌خوردگی و نارضایتی به‌چشم می‌خورد که با شیطنت و بدون هیچ مقصودی باید بیان کنم، این موضوع باعث شادی و خوش‌نودی من شد.
پیروز باشید