نمایش›نیمه تاریک ماه

این نمایش اقتباس بسیار نزدیکی از فیلم Perfect Strangers است. این فیلم را یک بار نویسنده‌ی ایتالیایی فیلم‌نامه، یعنی پابلو جنووسه در سال 2016 ساخته است و یک بار هم کارگردان اسپانیایی، الکس دِ لا ایگلسیا در سال 2017. نسخه اول که روایت آن اساسا رئالیستی‌تر است، ساخت و پرداخت بهتری دارد و اقتباس آقای بنی‌اردلان هم از همین نسخه است. انتقال این اثر از مدیوم سینما به تئاتر به نظرم ایده‌ی هوشمندانه و جذابی است، چراکه روایت صمیمی و از نظر روان‌شناختی و اجتماعی موشکافانه‌ی فیلم، خیلی زود مخاطب را درگیر و با او دیالوگ فعال برقرار می‌کند و انتقال چنین ساختاری به مدیوم تئاتر می‌تواند تا حد بسیار زیادی بر این کیفیت بیفزاید. نمایش‌پردازی (دراماتورژی) و کارگردانی نسبتا خوب به علاوه‌ی صحنه‌پردازی ریزبینانه، که باید آن‌ها را وجه مشخصه‌ی این نمایش دانست، در ایجاد دیالوگ موثر با مخاطب موفق عمل می‌کند و از نمایش، یک کمدی دلچسب و صمیمی و دوست‌داشتنی می‌سازد. به این دو مورد، باید بازی نسبتا خوب مجموعه‌ی بازیگری را هم افزود. اما در کنار موارد مثبتی که ذکر شد، شاید توجه به چند نکته‌ از طرف تیم اجرا کیفیت آن را دوچندان می‌کرد. اول آن که اصرار کارگردان به وفاداری بسیار زیاد به ساختار فیلم تا حدی امکان آزادی و ایجاد نسبت بافتیِ بیش‌تر با زبان و فرهنگ مقصد را از نمایش گرفته است. این اصرار حتی بر انتخاب موسیقی و شیوه‌ی اجرای آن اثر گذاشته است و برای مخاطبی که پیش‌تر فیلم را دیده است، امکان حضور در یک بستر گفتمانی جدید و مستقل برای مواجهه با نمایش را محدود می‌کند. از سوی دیگر، با وجود همه‌ی ریزبینی و دقتی که این مجموعه در اجرای کار به خرج داده است، موارد مغفولی به چشم می‌خورد؛ مثلا در قسمت صحنه‌آرایی، چیدمان میز (که شاید ارجاع به پوستر نسخه‌ی اسپانیایی فیلم، منظورم را روشن‌تر کند). همین نکته کوچک تاثیر مستقیم بر روایت اثر و ذهنیت مخاطب می‌گذارد؛ در قسمت کارگردانی و دراماتورژی، شخصیت‌پردازی مطلوب اما نه‌چندان کامل (که می‌توانست امکان درگیری بیش‌تر با نمایش را برای مخاطب فراهم کند)؛ و در قسمت بازیگری عدم تسلط کامل بازیگران به متن نمایش (که اگرچه در انتقال شخصیت نسبتا خوب عمل می‌کنند، گاهی نشانه‌هایی از عدم تسلط صددرصدی به متن در بعضی بازیگرها به چشم می‌آید). در مجموع به نظرم باید این نمایش را یک اقتباس موفق و دلنشین دانست که فرصت «تجربه‌ی نزدیک‌تر» آن‌چه را که بر صفحه نمایش رقم می‌خورد، برای مخاطب فراهم می‌کند. دیدن این نمایش را به دوستان عزیز پیشنهاد می‌کنم. البته که باید فیلم را هم قبل یا بعد از نمایش تماشا کرد.