نمایش›نیمه تاریک ماه

چیزی که به تازگی در چند نمایش دیدم اصرار بر دیدن سینما در سالن نمایشه . من نمی پسندم . دلم می خواد سینما رو در سالن سینما ببینم و چیزی متفاوت از اون در سالن نمایش ببینم . چرا باید وقتی کارگردان نمی تونه مطمئن باشه که آیا تماشاگر به این شخص یا این اتفاق در این لحظه نمایش تماشاگران توجه می کنن یا خیر باید از پروژکشن استفاده کنه . تماشاگر نمایش باید آزاد باشه که هر سمتی از نمایش رو که می خواد ببینه . دکور نمایش چنگی به دلم نزد . بازی ها فقط سام کبودوند و خانمی که روبروشون بازی می کردن . بقیه اصلن به نظرم نقش رو نفهمیده بودن . در مورد متن و ضرورت اجرای چنین متنی در ایران نمی دونم چی بگم . واقعن نمی دونم ضرورتی داره که در این مقوله حرفی زده بشه یا نه درد واقعی این روزهاست ولی چیزی که بهش دارم فکر می کنم اینه که آیا باید نعل به نعل ( در نود درصد کار ) همونی که تو فیلمه رو اجرا کنیم یا اینکه نه طوری این حرف رو بزنیم که ایرانیزه تر باشه . و در آخر . من نمی دونم چرا وقتی این همه بازیگر بسیار خوب تئاتر داریم چرا برای انتخاب بازیگر دارن توی مجری ها و ورزشکارا می گردن . حتی اگه دنبال برگشت مالی هستین یک اجرای قدرتمند و تکان دهنده خیلی بهتر تماشاگر به سالن می کشونه تا یک چهره آشنا .