باورم نمی‌شه سال ۹۸ (فقط ۵ سال پیش، نه ۵۰ سال پیش)، بلیت لانچر ۵ (یکی از پرمخاطب‌ترین و بهترین اجراهای اون زمان) رو خریدم ۴۰ هزار تومن. درسته تورم تو این کشور، بالای ۵۰ درصده، ولی این رویکرد و عدم توجه به توان مالی مخاطبان اصلی تیاتر، باعث می‌شه افرادی به سالن‌های نمایش کشیده بشن که تیاتر رو فقط به عنوان بهانه‌ی گذر زمان می‌بینند. ادامه این روند، خالی شدن حس بازیگران و عللقه‌مندان را به‌همراه خواهد داشت. فارغ از کیفیت نمایش‌ها، آینده روشنی برای نمایش در ایران نمی‌بینم. هرچند چه چیزی در این کشور آینده روشنی دارد؟