خیلی نمایش قشنگ و جذابی بود. پسرم و من که حسابی لذت بردیم. ممنون از تمام عوامل اجرا.

من نمایش رو دیدم و دوستش داشتم. سردی فضا و رنگهای دکورش با داستان متناسب بود. بعد از ده دقیقه از شروع نمایش فهمیدم که مطلقاً با اثر شوخ و شنگ و پر از هیجانی روبه‌رو نیستم، شاهد تئاتری هستم آرام و با طمانینه که برای من اصلاً از ریتم نیفتاد. از بازی‌ها هم لذت بردم. به همه گروه خسته نباشید میگم.

خیلی متاسفم ولی من این نمایش را دوست نداشتم. اول بگم که بازی بازیگران عالی بود، بهشون خسته نباشید میگم ولی متن نمایش و بخصوص اصرار روی بیان کلماتی مثل مستراح، موال، خلا و تمامی مشتقات آنها - هر چند خیلی از مخاطب خنده گرفت - مرا نخنداد و برعکس حالم را بد کرد. بعد سعی کردم بفهمم منظور نویسنده از این همه تاکید چه بوده، حتی اگر منظورش کراهت و کثیفی آن دوران از تاریخ ماست باز هم به نظرم این منظور در شلوغی اجرا و صدای خنده‌ها گم شد. راستش در نیمه‌های اجرا برای اولین بار در تجربه تماشای تئاتر با خودم فکر کردم بلند شوم بروم بیرون.
ضمناً زمان نمایش یک ساعت و پنجاه دقیقه نیست اجرای دیشب ما دو ساعت و بیست دقیقه طول کشید (این مطلب را من در نوشته‌ای جداگانه به گروه همیاری یادآوری خواهم کرد چون حق مخاطب است که بداند زمان اجرا چقدر است) و همین هم از ضعف‌های بزرگ نمایش بود. می‌شد که خیلی از قسمت‌ها حذف شود یا حداقل در هم ادغام شود که اجرا اینقدر به درازا نکشد. وقتی یک قسمت تمام می‌شد و یک قسمت دیگر شروع، به وضوح صدای دیگران را می‌شنیدم که: نچ... دیگه چی می‌خواد بشه... تمومش کن دیگه... البته همین دوستان با شروع اپیزود جدید و شنیدن همون کلمات بالا از خنده روده‌بر می‌شدند ولی همین هم زمان بیخودی زیاد نمایش را توجیه نمی‌کرد. آخر کار که از سالن بیرون می‌آمدیم به دوستم گفتم خوب شد کسی را با خودمان مهمان نیاوردیم یا این نمایش را به کسی معرفی نکردیم.

سلام
من سه بلیط برای روز جمعه 93/10/19 بلوک C دارم که متاسفانه نمی‌تونم برم. اگر کسی متقاضیه به من ایمیل بزنه : baharak_tavana@yahoo.com
ضمناً دید این صندلی‌ها خوبه چون بار اول که رفتم این نمایش همینجا نشسته بودم!!

خیلی عالی بود. یک نکته بیشتر از هر چیز دیگری توجه مرا جلب کرد آن هم این که در نهایت سانسورچی بود که عاجز، سترون و بی‌اثر شده بود نه نویسنده. نویسنده‌ای که با وجود همه سختی و رنجی که به او تحمیل شده بود، رها بود. او که توانسته بود با قلمش به همه ذهن‌ها رسوخ کند و اثر گذارد.
نمی‌شود هم از بازی‌های عالی نگفت مثل قسمت رویارویی سعید شهرزاد و یونس با حضور مرضیه و نقطه اوجش که سه نفری با هم حرف می‌ز‌دند و یا جایی که عمو،‌ انگار خود شیطان، لحن و تن صدایش تغییر می‌کرد و به صورت مرضیه می‌کوبید... یا کابوس‌های شبانه... به یاد ندارم به جز فیلم "مسافران" در فیلم یا تئاتر ایرانی، جایی اینقدر ملموس، کابوس و عریانی خواب تصویر شده باشد.