اون انتظاری رو که از نوشته های نغمه ثمینی داشتم برآورده نکرد. به نظرم شخصیت پردازی عمیق و پخته ای نداشت. مثلا کافیه نقش خانم کردا رو در نظر بگیریم، خلاءهای شخصیت پردازی تا حدودی تحت تاثیر بازی ایشون قرار گرفته بود وگرنه شخصیت پردازی تاثیرگذار و پیش برنده ای نداشت. در مورد اون دو تای دیگه هم به همین منوال بود که به خصوص در مورد دکتر تراپیست بیشتر به چشم میومد. در واقع اثر یه جورایی در ارتباط با معناباختگی و بحران هویت بود ولی با وجود عمق چنین مساله ای ،نمایش نتونسته بود به اون نزدیک بشه و بیشتر یه روایت در سطح و کم عمق از اون داشت. از این نظر مشکل متن نمایشنامه در کار خیلی به چشم می اومد. یه جورایی سلطه بیش از حد نمادها آزاردهنده بود به این معنی که نمادها، نماد مونده بودن و به واقعیت دورنی اثر تبدیل نمی شدن. مثلا نماد عکس و صورت دکتر که خود دکتر به اون اشاره میکنه به نظر قابلیت بیشتری داشت ولی متاسفانه در حد همین نماد باقی مونده بود تا صرفا یه جور بحران هویت رو نشون بده ولی بنظرم به هیچ وجه به یه امر درونی برای شخصیت پردازی دکتر تبدیل نمیشه. تا حدودی این نمایش اجتماع این جور نمادهاست. در کل به نظرم سه جلسه تراپی نمایش کم رمقی اومد.