برای فیلم رزتا ساخته برادارن داردن
یکی از بهترین فیلم های اجتماعی. با ساختی قوی بدون هیچ گونه اطنابی. از جمله فیلم هایی که دوربین روی دست کاملا در خدمت فیلمو و لازمه. فضای فیلم و شخصیت پردازی های دقیق به کمک قاب های تصویری فیلم عمق قدرت فیلم رو نشون میده. به کمک اینها موقعیت دختر فقیری که در جستجوی کاره و بحران های درونیش به خوبی بیان میشه. و پایان تحسین برانگیز فیلم، یه پایان باز، دقیقا همون چیزیه که فیلم لازم داره نه این که پایان باز فقط چون مده و خوش آیند کارگردانه،به فیلم تحمیل شده باشه. واقعا اگه قرار به سیاه نمایی باشه پس این فیلما باید سیاه نمایی باشن در حالی که جایزه کن 99 رو ازآن خود کرد. بهتره نگاه به هنر به خود هنر باشه که می تونه این قدر دقیق مصائب و رنج انسان رو نشون بده . یکی از کارویژه های هنر همینه. بنابراین استفاده از واژه هایی مانند سیاه نمایی نشانه عدم شناخت از هنره.اگرچه در فیلم های اجتماعی ما هم شعارزدگی و سیاست زدگی کم نیست که این خودش می تونه به هنر بودن یک اثر ضربه بزنه