یک درام تشدید شده جعلی با کپی برداری نعل به نعل از سینمای اجتماعی ابتدای دهه نود ایران ،رقت انگیز و بی هویت

مسأله اما تنها کپی برداری نیست ، مشکل بزرگتر این است که نویسنده هر بحران را با بحران دیگری به فراموشی می‌سپارد ،رقابتی بین سه کاراکتر اصلی که چه کسی بدبخت تر است
مهندسی بیش از اندازه نمایشنامه و حضور قدرت قهار نمایشنامه نویس در چیدن متوالی تنش ها ،چه کارکردی جز ارعاب مخاطب دارد؟

نتیجه رویکرد اما نه تنها ارعاب که سرسام مخاطب است، به ذهن مخاطب فرصت استراحت بدهید ، اینجا میدان مسابقه نیست