خب اول از اینجا شروع کنیم که کمپین تبلیغاتی اطراف نمایش واقعا خوب کار کرده ،وقتی چنین نمایشی با این کیفیت ، به روزی دو اجرا می رسد ،نشان دهنده کیفیت تیم تبلیغاتی است تا کیفیت نمایش ،تبلیغاتچی هایی هستند که نمایش را در همین تیوال باد می‌کنند و در نبود فضای نقد مکتوب جدی،نظرات مثبت شان ،معیار انتخاب نمایش می‌شود!
اما در مورد خود اثر ، بیاییم دوپس دوپس موسیقی و افکت های صوتی رو از نمایش حذف کنیم ،رقص نور های اگزجره و مداوم رو هم بگیریم ، چه می‌ماند ؟ یک نمایش فیلمفارسی طور در باب خیانت که البته چون می‌دانسته هیچ چیزی در چنته ندارد سعی کرده با تحت تاثیر قرار دادن مخاطب ، برای خودش اعتبار بخرد.
شما همین افکت های صوتی و رقص نور رو اضافه کنید به تیاتر های کمدی مدل بهزاد محمدی ، مطمئنا نتیجه از این هم مالیخولیایی تر‌ می‌شود!

احتمالا در طول ادوار ، هیچ نمایش بزرگی اهمیتش را صرفا از راه منابعش به دست نیاورده است .هیچ نمایشی قرار نیست به دلیل استفاده از موسیقی با صدای بلند و یا دو تا مانیتور یا مثلا استفاده از HF نمایش خوبی شود . اول نمایش خوبی است و بعد می‌تواند منابع مهمی داشته باشد که در کیفیت و زیبایی شناسی اش موثرند.در نهایت از اجرا فقط یه اسم مرعوب کننده و شیک می‌ماند، باب میل مشتریِ تنوع طلبی که می‌خواهد خودش را در محافل از تک و تا نیندازد.