از نویسنده، کارگردان و بازیگران بواسطه زنده کردن گوشه ای از تاریخ اجتماعی پر اهمیت تهران و ایران بسیار سپاسگذارم و تشکر ویژه از تمام عوامل چرا که همگی می دانیم در شرایط حاضر، قبول کردن این مسئولیت اجتماعی عملی پر خطر محسوب میشود (بدلیل کرونا). امشب بهمراه دوستم به دیدن شما عزیزان آمدیم. بواسطه تجربه ناخودآگاه مشترک از نمایش استفاده کردم و به فکر فرو رفتم، خواستم بگم لذت بردم، احساس کردم لذت بردن کلمه مناسبی بعد از دیدن این نمایش نمی تواند باشد! بهتر دیدم از کلمه به فکر فرو رفتن استفاده کنم، من بهمراه دوستم متولد سالهای میانی دهه پنجاه هستیم، پنجاه و پنج و پنجاه و هفت، هر دو کارشناس تاریخ هستیم، مسلما تاریخ معاصر ایران جای کار بسیار دارد، در این راستا تاریخ اجتماعی ایران مسلما بیشتر می بایست واکاوی شود. شما عزیزان به زیبایی ما را با خود به دهه شصت بردید در جنوبی ترین منطقه تهران، جایی که جوانانش با امید چشم به انقلابی دوخته بودند که تصور میرفت به رنج هایشان پایان دهد! جایی که انسان هایش بعد از انقلاب چشم به برابری اجتماعی و شرافت انسانی داشتند (از حداقل های حقوق بشر)، آنها همراه شدند و چه تاسف انگیز که در دهه نود همچنان بدنبال حداقل های خود هستند! پایدار و شاد باشید.