اجرا یک نمایش قصه محور است و حول میزانس ، نور ، طراحی لباس و بازی های فکر شده بازیگران می چرخد. چکیده آمال و آرزوها و روحیاتت چهار شخصیت که ... دیدن ادامه ›› نماینده چهار قشر غالب و متفاوت است و در مکان و زمان مشترک به هم گره خورده اند. آدمایی که به واسطه بچه محل بودن مختصری با هم آشنا هستند ( شاید در حد نام و بو ) ولی مرگ ( گم شدن ) مجالی برای شناخت بیشتر از یکدیگر را به آنها نمی دهد.
شاید بتوان نمایش را از دیدگاه مردم شناسی یک محله قدیمی هم نگاه کرد. حتی می توان گفت تصویری از چکیده غالب جامعه ایرانی آن دوران. ادبیات کلام ، اجتماعات کوچک در و همسایه و حرفایی که نقل مجالس روضه خوانی و دم در خانه نشینی هاست، طرز لباس پوشیدن شخصیت ها که معرف قشر - راننده تاکسی با دستمال یزدی - و حتی مد جاری آن دوران است - مانتو های گشاد و بلند با اپل های هرکولی - ... که همه این عوامل با دیالوگ های مختصر و کافی هم فضای اقشار ان دوران را در بیست متری جوادیه ترسیم میکند هم برشی کوچکی از داستان زندگی چهار انسان را بیان می کند. قصه آدم های معمولی با آرزوهای معمولی در بستر فضای اجتماعی و سیاسی حاکم بر دوران پسا انقلاب ، با گوشه چشمی به پیش از انقلاب.
در نهایت اینکه جوادیه برش اجتماعی یک محله خاص در یک دوره تاریخی خاص است که باید دید و البته فکر کرد و لذت برد.

پ.ن : دوستی دارم که تسهیلگر محله قدیمی سنگلج هست. یه روز حرف جالبی زد ؛ اینکه اگر در این محل زن بدون چادر بیرون بره خیلی بد و بی آبرویی هست. نتیجه اینکه فضای جوادیه دهه شصت با سی سال اختلاف هنوز هم در کلان شهر بی در و پیکری مثل تهران وجود دارد و خیلی دور از واقعیت جاری جامعه کنونی ما نیست.