شخصیت و بازیِ "پدر وِلش" رو خیلی دوست داشتم و دلم برای بی‌چارگی و مظلومیتش تنگ میشه قطعاً :)

بازی‌ها تک‌به‌تک شاید خوب بود، شاید بد نبود، شاید هم بد بود! ولی در نهایت خودِ اجرا برای من متوسط و کم‌جون بود و تا حدِ زیادی مصنوعی... حداقل نسبت به توقعی که داشتم.


پ.ن.
از سهیل مستجابیان انقدر داب‌اسمش دیدیم که با صدایی به‌ جز صدای جنابِ امیرقاسمی یا خانومِ روشن احساسِ غریبی دارم باهاش :))