انچه از یک نمایش «تخت حوضی» انتظار دارید را برآورده می‌کند. متاسفانه سالن خیلی باریک و غیراستاندارد بود که این مورد اصلا تقصیر گروه نیست، نه تنها تقصیر گروه نیست که میشه بهشون آفرین گفت برای اینکه جنگیده و دوام آورده‌اند و حاضر شده‌اند در این فضا هم اجرا بروند... رنگ، موسیقی، لباس و برخورد محترمانه گروه در ذهن مخاطب می‌ماند. تمام بازیگرانِ گروه در ابتدای نمایش جلوی در سالن ایستاده و به شما خوشامد می‌گویند. به نظرم حتی اگر نمایش ایرانی را دوست ندارید از این گونه نمایشی که رو به افول است حمایت کنید. باور کنید حداقل 15 بازیگر روی صحنه بودند و فکر کنم با 10 نفر پشت صحنه مجموع افراد این گروه به 25 نفر برسد و بلیت نمایش، نسبت به این همه زمان تمرین و تعداد عوامل، تقریبا چیزی نیست. مهربانی را اشاعه دهیم و با نمایش ایرانی مثل گنجینه فرهنگی کشورمان برخورد کنیم.

یک نمایش فیزیکال و فرم همراه با موسیقی دلنشین سیستان

نمایش «مچ مدک» در انتقال حسی که به دنبالش بود، بسیار موفق عمل می‌کند. «ملخ»، استعاره‌ای از آنچه خراب می‌کند، است و اشمئزاز و نفرت مخاطب را از این موجود با حرکات فرم، به خوبی برمی‌انگیزاند. ملخ اگر به جان شرافتِ انسان هم بیفتد، مخرب و ویرانگر است و از مزرعه‌ انسانیت چیزی جز تلی کاه باقی نمی‌گذارد.
آنقدر موسیقی نمایش، حظ‌برانگیز بو که دلم می‌خواست مدت بیشتری بنوازند.

نمایشی متوسط با حضور کاراکترهای زیاد که تا چند دقیقه اول، متوجه نسبت‌ها و رابطه‌ها نمیشید. جنس آشنا و خودمونی بازی بازیگرها، نقطه قوت نمایشه...
به صحنه بردن نمایش اجتماعی در این شرایط، خیلی سخته، دست مریزاد.
«خاک سفید» فضای سیاه و دلزده نمایش را تقریبا تونسته نشون بده اما خیلی مهمه که در ۵ دقیقه اول، مخاطب با موضوع همراه بشه تا همذات پنداری کنه.

نمایشی آبرومند با گروهی حرفه‌ای...یک کمدی دلنشین که به هر قیمتی سعی نمی‌کند شما را بخنداند. زور نمی‌زند، ادا ندارد و در این روزهای سخت، که تولید یک نمایش و به صحنه بردن آن جزو سخت‌ترین کارهای هنری شده، کارگردان نمایش از استانداردهایش عقب‌نشینی نکرده است و این برای منِ مخاطب، تحسین برانگیز است.
دوستان خبرنگار و هنرمند با دیدن و نوشتن، از گروه‌های جوان و خلاق مثل این گروه حمایت کنید لطفا...

روابط عمومی نمایش کیه؟

بی اغراق نمایشی تاثیرگذار با بازی ستودنی خانم سمن، کارگردانی فکرشده و پر از خلاقیت

نمایش "سفید" داستان مادری است که دارد می‌آید اما دیگر کسی را به یاد نمی‌آورد. مادری که نماد زندگی و زایش است حالا فقط جسمی بی‌تاریخ ... دیدن ادامه ›› و گذشته را حمل می‌کند. اسم دخترهای خانواده "بهاره" و "باران" است اما آن خانه کویری خشکیده است. بهاره بچه سقط کرده و باران باردار است. وقتی نمایش جلو می‌رود و بخشی ار رنج بهاره را می‌شنویم، نمیدانم چرا یاد فیلم "آسمان زرد کم عمق" می‌افتم، آنجا ترانه علیدوستی می‌گوید: کاش می‌شد وقتی همه خانواده حالشان خوب است، همه چیز تمام شود و ما تا آخر متوجه نمی‌شویم که عمدا ماشین را به ته دزه فرستاده یا اتفاقی بوده است. بهاره هم در این نمایش تصادف کرده و پدر و فرزند خود را از دست داده... گذشته و آینده را عقیم کرده.... تنها پسر خانواده هم یک دست و پاچلفتی است که همه اموالش را به باد داده و در زندان به سر می‌برد. آشفته‌تر از این خانواده نمی‌شود پیدا کرد. خانواده مضمحلی که دنبال پختن شیرینی ساق عروس هستند، در حالی که فقط بهاره تلاش می‌کند دیوار را رنگ کند و خاطرات جدید و قشنگی برای مادرش و خانواده بسازد.