بازی ها فوق العاده قوی و تاثیرگذار بود
کمتر پیش اومده بود که انقدر بازی قوی از بازیگرهای روی صحنه ببینم
انتقادی که دارم این هست که نمایش مخصوصا ... دیدن ادامه ›› در پرده های آخر خیلی سعی داشت که یک ارتباط معنایی و حسی مابین آنتیگون و کرئون و وقایع این روزهای ما بسازه، ولی آنچنان موفق نبود
بردن اسامی برخی از افرادی که دیگر در بین ما نیستند گرچه یک امر شجاعانه بود و تحسینش میکنم ولی در کل با داستان یا روایت نمایش ارتباطی نتونست برقرار کنه

نمایش همونطور که از اسمش مشخص بود محتوای روانشناسانه و چند لایه داشت.

برخی از روانشناسان اعتقاد دارند لحظه ی مرگ یا مواجه با مرگ لحظه ای است که شک بر تمام اندام های روانی انسان تاثیر میگذارد و انسان به تمام کاشته های خود شک میکند.
و این نمایش حاصل این رخداد اساسی برای زیگموند فروید بود.

قسمتی از نمایش که برای من جالب بود بازی کردن با سایه های روی دیوار بود.
همونطور که میدونیم فروید نقش بزرگی در طراحی نظریه سایه ها یا طرحواره ها یا سیاه چاله های روانی داره ولی در اواخر عمر خودش اسیر این نظریه میشه و لحظات پر آشوبی رو سپری میکنه.
برای این نظریه و نمایش و لحظات ماقبل مرگ این دانشمند بزرگ این شعر به ذهن آدم میاد:

ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد

ایده ترکیب روانشناسی و با ادبیات غنی فارسی یک ایده نوآورانه است
همونطور که بارها در مطالب مختلف دیدیم که سعدی و خیام و حتی حافظ رو یک اگزیستانسیالیست میدونستند این بار عمار تفتی رگه هایی از شناخت طرحواره های درونی توسط سعدی رو به ما نمایش داد. و حتی در جایی این نظر روانشناسانه را که "کسی که خود را دوست ندارد نمیتواند کسی را دوست بدارد و کسی که احساس ارزشمندی ندارد نمیتواند دوست داشتن کسی را باور کند" بر حسب ابیاتی ثابت کرد که سعدی واقعا دستی در روانشناسی داشته:
یا رب دلی که در وی پروای خود نگنجد
دست محبت آنجا خرگاه عشق چون زد؟

و در جای دیگه بیتی از سعدی رو برای ما مثال زد انگار که سعدی واقعا دیدی از طرحواره ها و تله های روانی انسان داشته:
خود کرده بود غارت عشقش حوالی دل
بازم به یک شبیخون بر ملک اندرون زد

دیوانگان خود را می‌بست در سلاسل
هر جا که عاقلی بود اینجا دم از ... دیدن ادامه ›› جنون زد


-----------------------------------------
این نمایش نه کنسرت بود نه تئاتر و واقعا نمیدونم چه چیزی رو تماشا کردم ولی به همه توصیه میکنم این اجرا رو از دست ندین.

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
اِنّی رَاُیتُ دَهراً مِن هِجرِکَ القیامَه

دارم من از فراقش در دیده صد علامت
لَیسَت دُموعُ عَینی هٰذا لَنا العلامه

حال و روز و کیفیت نمایش مثل حال و روز اکثر مردم ایران بود
ولی باید درک کنیم بازیگر هم از پوست و گوشت و استخون تشکیل شده و عضوی از ما مردمه
با این حال من نمره عالی رو به این نمایش میدم. نه به خاطر کیفیتش فقط بخاطر بودنش

چند روز پیش داشتم داستان منطق الطیر رو دوباره میخوندم که یاد این اجرا افتادم
اگر زاویه دیدمون رو عوض کنیم میشه این اجرا رو به عنوان یه اسپین آف یا یه پشت صحنه از داستان منطق الطیر دید. یعنی واقعیتی که نویسنده یا عطار نیشابوری اونو به عمد روایت نکرده و از داستان حذفش کرده
تصور کنید، تصور کردن هنوز جرم نیست، در واقعیت پرنده ها برای به سیمرغ رسیدن ابتدا کلاغ رو به خاطر زشتیش گذاشتن کنار. بعد به پرهای طاووس حسادت کرده باشن و به بهونه پاهاش اونو از جامعه کنار گذاشته باشن. و در آخر از دیدن شکوه و جلال عقاب خشم گرفته باشن و اونو در پشت صحنه به قتل رسونده باشن و عطار فقط گفته باشه که عقاب از جمع جدا و ناپدید شد.
و در آخر پرنده ها یا جامعه اصلا به سیمرغ نرسیده باشن فقط اون جامعه فهمیده که به خاطر کارهای قبلیش هیچوقت سیمرغ نمیشه و به مدینه فاضله یا اوتوپیا راهی نداره. و همه این واقعیت هارو عطار از عمد روایت نکرده باشه

حالا باز هم تصور کنید، تصور کردن هنوز جرم نیست، از شاهنامه چندتا اسپین آف میشه درآورد و چندتا سریال قوی تر از گیم آف ترونز میشه ساخت!