سلام و عرض ادب

متاسفانه نمایش با تاخیر شروع شد و رفتار عوامل اجرایی برای ورود به سالن بسیار غیرحرفه‌ای بود.

هنرمندان نمایش بسیار زحمت میکشن و میدونم که برای به صحنه بردن یک اثر ماه‌ها وقت و انرژی میذارن و آورده مالی هم براشون نداره. با آگاهی از همه این موارد، هنرمندان یک اثر باید بدونن که نمایش‌شون برای چه صحنه‌ای مناسب هست. اجرای خانم و آقای آدلر میتونست توی سالن دانشکده‌ها یا سرای محله‌ها اجرا بشه، نه پردیس تئاتر شهرزاد. دیدن این اجرا برای کسی که مخاطب هنر نمایش هست، بسیار توهین‌آمیز، سخیف و زننده‌ست. شوخی‌های جنسی بسیار زشت، بی‌هدف، بازیگران آمارتور و به زبان عامیانه، اجرایی مملو ... دیدن ادامه ›› از لودگی.

نکته بعدی تماشاگران اثر بودند. هنگام تهیه بلیت بیش از ۸۰ درصد صندلی‌ها تا پیش از شروع اجرا خالی بود. اما در سالن اینطور نبود. بسیاری از افراد میهمانان خود هنرمندان بودند و درکی از تئاتر نداشتند. کودک ۷ ۸ ساله چرا باید برای چنین اجرایی حضور پیدا کنه؟ بیشتر میهمان‌ها باهم صحبت می کردند، بلند بلند می‌خندیدند، بین پرده‌های نمایش که نور می‌رفت دست می‌زدند.

به احترام همراهانم تا پایان نمایش اجرا رو دیدم و متاسفم که چنین اجرایی در سالنی روی صحنه میره که خیلی بیش از ظرفیت اون نمایش هست.

دوستان عزیزم، مشتاق دیدن اجراهای دیگر شما نیستم و امیدوارم با صرف وقت و انرژی بیشتر و کار کردن در آثار بهتر بتونید به اون جایگاهی که مدنظرتون هست دست پیدا کنید.

سلام و خسته نباشید خدمت عوامل نمایش "نیوجرسی"

به‌نظر می‌رسد نمایش فقط بر تعدادی اسامی شناخته‌شده متکی‌ست و خود اثر چیزی برای ارائه ندارد. گویی کارگردان ایده‌ای در ذهن داشته و نه‌تنها در ذهن پرورانده نشده و ابهام‌آمیز بوده، در نمایش نیز مبهم و مشوش عرضه شده و درنهایت آنچه تماشاگر از نمایش می‌بیند، تکه‌ پازل‌هایی‌ است که هیچ ارتباط معناداری بین آن‌ها وجود ندارد.

نمایشی بی‌هویت و سردرگم با شوخی‌های نابجا، فضای جدی نادرست همراه با دیالوگ‌های کلیشه‌ای و باورناپذیر، شخصیت‌پردازی‌های ضعیف و درمجموع عناصری که صرفاً کنار هم قرار گرفته‌اند، مثل شخصی که پیانو نواختن نمی‌داند و هر شکلی که می‌خواد روی کلاویه‌ها ضربه می‌زند و اصواتی تولید می‌کند که به‌رغم آنکه مجموعه نت‌های موسیقیایی است، اما نه ریتم مشخصی دارد، نه گام و تنالیه مشخصی و نه از الگوی خاصی پیروی می‌کند. نمایش "نیوجرسی" مثل همان نت‌هایی است که فقط کنار هم قرار گرفته‌اند، صرفاً اصواتی خلق می‌کند و اثری موسیقیایی تولید نمی‌شود. به امید خلق آثار نمایشی از عوامل نمایش "نیوجرسی"

موفق باشید

سلام و خسته نباشید خدمت عوامل نمایش "دموکراسی با طعم همبرگر"

چه نمایش شیرینی بود. چشم‌نواز، درخشان و عمیق. خسته نباشید

سلام و خسته نباشید خدمت عوامل نمایش "وی ای آر"

من با نمایش "شیزوفرنی" با جناب رحیمی نصر آشنا شدم و آن نمایش به اندازه‌ای که باید جالب توجه و درست بود و مشتاق دیدن کارهای دیگه ایشان بودم. اگرچه نمایش "وی ای آر" یا به قول خود کارگردان تجربه "وی ای آر" با نمایش "شیزوفرنی" قابل قیاس نیست و فضایی کاملا متفاوت دارند، اما این اجرا بیش از یک تجربه نبود. دغدغه کارگردان برای گفت‌وگو بعد از نمایش بسیار ستودنی‌ست، هرچند فکر می‌کنم که یک اثر خوب در خود اثر پیام را به بیننده منتقل می‌کند، نه با توضیحات جانبی؛ حتی اگر پیام اثر، نداشتن هرگونه پیام باشد! به اعتقاد من اثری که نیازمند توضیح و رفع ابهام کارگردان است، می‌تواند در قالب داستان، مقاله یا نقد منتشر شود، نه نمایش.
پرده اول نمایش برای من بسیار یادآور نمایشنامه "دیکته" غلام‌حسین ساعدی بود. نمی‌دانم این میزان شباهت تا چه اندازه می‌تواند اتفاقی باشد یا ذهن من چنین شباهتی را ادراک کرده است، اما فکر می‌کنم بخش زیادی از آنچه این نمایش به تصویر کشید در نمایشنامه "دیکته" به زیبایی هرچه تمام‌تر آمده است. می‌دانم که تفکری پشت آنچه حامد رحیمی نصر روی صحنه می‌برد، وجود دارد، اما نمایش "وی ای آر" نماینده خوبی برای کشف دنیای ذهنی کارگردان نبود


خسته نباشید

سلام و خسته نباشید خدمت هنرمندان نمایش "نکبت"

این نمایش برای من تماما یادآور دنیای درون‌روانی بود. اتاق 32 هتل به‌مثابه "ذهن"، ... دیدن ادامه ›› وینس نماد "اید"، جان نماد "سوپرایگو" و نماینده دادستان، ماتی نماد "ایگو". هر سه یک شب در اتاق ذهن یکدیگر را ملاقات می‌کنند تا پرده از تعارض حل‌نشدنی وینس بردارند.

به تعبیری وینس نماد اصل لذت است که اکنون فروشنده ماری‌جوآنا است. نوع پوشش او و خنده‌های مدام او نیز نمایانگر همین است؛ وینس هر آنچه بخواهد می‌گوید و انجام می‌دهد. او تعارضی حل‌نشده را با خود حمل می‌کند که از جنس تکانه جنسی‌ست. پیش از دیدار با جان، اتاق را بهم می‌ریزد تا نشان دهد میزبان خوبی برای جان (که نماد وجدان است) نیست. جان سعی دارد وینس را نصیحت کند و اخلاقیات دیکته‌شده را به او آموزش دهد. معیارهایی که برای "اصل لذت" خوشایند نیست. جان فیلمساز است و قصد دارد تصویری متفاوت از انسان را نمایش دهد؛ تصویری اخلاقی و آگاهی‌بخش برای دیگر انسان‌ها. "وجدانی" مملو از احساس گناه و انکار هر آنچه غیراخلاقی‌ست، بدون توجیه عقلانی. او صرفاً نماینده اخلاقیات است، اما هر بار قادر به توجیه وینس نیست. درنهایت تعارض همیشگی بین اید و سوپرایگو ادامه می‌یابد، وینس لباس خود را عوض می‌کند و اینبار مشتاقانه پذیرای "ایگو" می‌شود، به امید حل تعارضی که تا پیش از ورود ماتی و تا لحظه رسیدن وی ادامه داشت؛ آنجا که وینس و جان باهم گلاویز شده‌اند.

اکنون زنی به نام ماتی در می‌زند و وارد اتاق ذهن می‌شود. او نماینده دادستان است و قانون می‌داند. ماتی تمام معادله را برهم می‌زند و تصویر دیگری از واقعیت را به دو نماینده افراطی ذهن نشان می‌دهد. حال وینس باید با این واقعیت مواجه شود که ماتی شخصی دیگری را جز او دوست داشته و جان باید بپذیرد که ماتی را دوست نداشته!

ماتی در صحنه‌ای "اید" و "سوپرایگو" را بازی می‌دهد تا عواقب کار را به تصویر بکشد. حال اصلی‌ترین دفاع روانی به‌کار می‌افتد؛ اضطراب. مخاطب و دو بازیگر، اضطراب زیادی را متحمل می‌شوند. وینس و جان 4 دقیقه فرصت دارند تا فرار کنند. وینس فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد، اما دوباره بازمی‌گردد. این بدان معناست که اکنون "مکانیزم‌های دفاعی" مثل انکار دیگر پس از آگاهی کارآمد نیستند. همان‌طور که جولین جینز می‌گوید: "پس از آگاهی دیگر نمی‌توان آگاه نبود". کسی نمی‌تواند دنیای ذهن را ترک کند. همان‌طور که جان نیز یکبار از اتاق خارج می‌شود، اما دوباره و اینبار برای معذرت‌خواهی بازمی‌گردد.

جان که نماد وجدان اخلاقی‌سـت، به‌واسطه احساس گناه از عمل خویش، مجازات را می‌پذیرد. وینس مواد داخل ساک را از بین می‌برد، اما پس از دقایقی اضطراب متوجه می‌شوند که ماتی آن‌ها را دست انداخته است. وینس شکایت می‌کند که مواد گران قیمتی را از بین برده است و ماتی در پاسخ به او می‌گوید: "بعدا بازم می‌گیری". و ایگو اینچنین اصل لذت را به تاخیر می‌اندازد.

حال تعارض چندساله حل می‌شود. اینبار با آگاهی توام با رنج. "ایگو" تعارض را آشکار می‌کند و سپس از اتاق خارج می‌شود. حال "اید" گریه می‌کند و "سوپرایگو" غمگین است. آن‌ها که پیش از ورود "ایگو" و حل این تعارض باهم گلاویز شده بودند، اکنون یکدیگر را در آغوش می‌گیرند و نمایش پایان می‌یابد.

نمایش نکبت، بسیار تامل‌برانگیز است و بازی هنرمندانه بازیگران، ستودنی‌ست. خسته نباشید به تمامی عوامل این اثر.

سلام و خسته نباشید خدمت همه عوامل و هنرمندان اثر فین جین
تقریبا تا پانزده دقیقه اول نمایش حس خوبی به اجرا نداشتم، اما هر چقدر که جلو رفت فاصله من و فضای فین جین کمتر و کمتر شد و از یکجا به بعد با نمایش یکی شدم و یک پیوند صمیمانه بین من بیننده و اثر برقرار شد که حس خوبش مدت‌ها به یاد خواهد ماند. بسیار اثر دیدنی با اجراهای فوق‌العاده هنرمندانه بازیگران بود.

ممنون از خلق این اثر و خلق احساس لذت بسیار از دیدن یک اثر دوست داشتنی