سلام و خسته نباشید خدمت عوامل نمایش "وی ای آر"

من با نمایش "شیزوفرنی" با جناب رحیمی نصر آشنا شدم و آن نمایش به اندازه‌ای که باید جالب توجه و درست بود و مشتاق دیدن کارهای دیگه ایشان بودم. اگرچه نمایش "وی ای آر" یا به قول خود کارگردان تجربه "وی ای آر" با نمایش "شیزوفرنی" قابل قیاس نیست و فضایی کاملا متفاوت دارند، اما این اجرا بیش از یک تجربه نبود. دغدغه کارگردان برای گفت‌وگو بعد از نمایش بسیار ستودنی‌ست، هرچند فکر می‌کنم که یک اثر خوب در خود اثر پیام را به بیننده منتقل می‌کند، نه با توضیحات جانبی؛ حتی اگر پیام اثر، نداشتن هرگونه پیام باشد! به اعتقاد من اثری که نیازمند توضیح و رفع ابهام کارگردان است، می‌تواند در قالب داستان، مقاله یا نقد منتشر شود، نه نمایش.
پرده اول نمایش برای من بسیار یادآور نمایشنامه "دیکته" غلام‌حسین ساعدی بود. نمی‌دانم این میزان شباهت تا چه اندازه می‌تواند اتفاقی باشد یا ذهن من چنین شباهتی را ادراک کرده است، اما فکر می‌کنم بخش زیادی از آنچه این نمایش به تصویر کشید در نمایشنامه "دیکته" به زیبایی هرچه تمام‌تر آمده است. می‌دانم که تفکری پشت آنچه حامد رحیمی نصر روی صحنه می‌برد، وجود دارد، اما نمایش "وی ای آر" نماینده خوبی برای کشف دنیای ذهنی کارگردان نبود


خسته نباشید