سلام و خسته نباشید خدمت هنرمندان نمایش "سی‌ویک رویا"

از نقاط قوت این اثر می‌توان به توانایی قابل توجه عمده بازیگران، به‌خصوص بازیگران نقش احمد و مینا اشاره کرد. همینطور اجرای هماهنگ، به‌اندازه و درست گروه موسیقی از محاسن این اجرا به‌حساب ‌می‌آید.

با وجود این، در اثری که موسیقی در آن نقش محوری دارد، هنرپیشه اصلی آواز می‌خواد و قطعات به‌صورت زنده اجرا می‌شود، انتخاب بازیگر/خواننده‌ای که درست نمی‌خواند و به وضوح توانایی خوانندگی ندارد اصلا قابل چشم‌پوشی نیست. می‌توان یا از خواننده (به معنای واقعی کلمه) استفاده کرد، یا موسیقی ضبط‌شده یا هیچکدام، نه استفاده از هنرمندی با سطح نسبتا ضعیف ... دیدن ادامه ›› در آواز.

نکته قابل توجه دیگر، تلاش کارگردان برای نزدیک شدن اثر به فضایی "انتلکچوال" و احتمالا متاثر از فیلم هامون بود که در نمایش اشاره شد. استفاده از اسامی‌ای چون "مهرجویی"و آثارش، "باخ"، "شکسپیر" و به‌کار بردن زبان‌های آلمانی و ایتالیایی و انگلیسی، چیزی به اثر اضافه نمی‌کرد. به نظر می‌رسید کارگردان برای فاخر شدن اثر دست به دامان اسامی‌ای همچون مهرجویی و باخ و شکسپیر شده‌ است.

مورد سوم لهجه مبتدی بازیگران در زبان‌های غیر ایرانی بود. اگر دیالوگ‌های آلمانی مترجم و قاضی حذف می‌شد، چه لطمه‌ای به اثر وارد می‌شد؟ با وجود این کارگردان اصرار داشت که در نمایشنامه، حضور زبانی غیر از فارسی نیز برجسته باشد، حتی به بهای لهجه ضعیف بازیگران. امری که در آواز ایتالیایی خواننده و بازیگر نقش احمد هم نمایان بود: آواز ناکوک، به زبان ایتالیایی و با لهجه فارسی!

به نظر می‌رسد اثر حاضر فارغ از آنکه سی‌ویک رویا باشد، روایتگر سی‌ویک گم‌شده در هویت خویشتن بود. اثری که خود نیز در هویت هنری‌اش گم شده بود؛ مهم‌تر از همه اینکه هنری و فاخر باشد یا عامه‌پسند. خروجی‌ای که شاید هیچ‌یک نبود؛ نه فاخر و نه عوام‌پسند.

خسته نباشید به همه عوامل نمایش