محمد وفایی مدیر هنری

خسته نباشید به همه دوستان عزیزم در این نمایش.
بازی بازیگران و کار گروهی با هدایت کارگردان، این کار را بعنوان یک اثر نمایشی به باورپذیری نزدیک کرده و این مشهود است.
از چرایی و چگونگی متن نمایش با تمامی ضعف‌ها و نواقصش که بگذریم، نگاه و تلاش کارگردان برای تبدیل چیزهایی که در ذهن نویسنده‌ی متن بوده، به یک اثر نمایشی مطلوب، قابل احترام است. متاسفانه کاستی‌های متن و عدم اشراف نویسنده به موقعیت، زمان و شخصیت‌ها در بستر واقع‌گرایانه، طوریست که در مسیر نزدیک شدن به یک متن نمایشی ساختارمند و درست فاصله زیادی ایجاد می‌کند و متاسفانه چیز زیاد و درستی برای خلق یک اثر نمایشی در اختیار کارگردان و مجریان آن قرار نمی‌دهد و آنچه مخاطب روی صحنه می‌بیند و با آن مواجه می‌شود مشخصا پرداخت کارگردان و ذوق و توانمندی بازیگران آن در ایجاد جهان نمایشی و اشخاص نمایش است و متاسفانه متن صرفا به تراوشات ذهنی خام و از هم گسسته‌ای می‌نماید که حتی امکان پرداخت یک برش زمانی و مکانی شخصیتی درست و واقعی را از خود دریغ کرده و بر علیه جریان نمایش و عناصرش عمل می‌کند. یعنی انگار صرفا یک چیزی بنویسیم که یک چیزی گفته باشیم! متاسفانه متن بسیار خام و بلاتکلیف و سطحی‌ست و زنگ این هشدار را برای کارگردان به صدا در می‌آورد که انتخاب با دقت و درست یا نادرست متن نمایش و نمایشنامه خوب یا بد می‌تواند چه تاثیری در کارنامه هنری‌ او داشته باشد! فارغ از پراکندگی و گسیختگی متن نمایش و فقدان ساختار و نوسان و پرداخت و اساس و بست دراماتیک و پیرنگ و قصه و چه و چه که ندارد و آن‌را از حتی از شباهت به یک نمایشنامه دور می‌کند، این "عددهای نشده" و غبارهای پراکنده فکر نویسنده که در ابتدا صرفاً یک ایده عمومی است که همه درباره آن می‌دانند و می‌گویند، یک عنوان و چند نفر آدم با اسمها و جاهایشان، در واقع این ذوق و قریحه و ملاحت بازیگران نمایش با طرح‌اندازی و راهبری خلاق کارگردان است که آن را زنده کرده و تبدیل به یک نمایش ملیح و گرم می‌کند و اینجاست که هنر سازندگان به چشم می‌آید و نشان می‌دهد که با تجربه و ذوق می‌شود از هیچ همه چیز ساخت. ... دیدن ادامه ››
رویا بختیاری، شهاب عباسیان، الهه پورجمشید، مهیار اسلامی، کیمیا جواهری، کامران اقتداری و فرید رحمتی عالی ظاهر شدند و درخشیدند.
خسته نباشید به حسین کشفی عزیز و گروهش و انتظار برای به صحنه‌ آمدن‌های پی‌در‌پی با بهترین‌ها و بهترین‌ها...

تئاتر به معنای واقعی!
یکی از بهترین نمایش‌هایی که در چندین سال اخیر دیدم. با اختلاف یکی از بهترین‌ها!
ایفای نقش بازیگران فوق‌العاده جا افتاده و از کار درآمده
بازی رامین سیاردشتی درخشان، در خلق و استحاله شخصیت بی‌نظیر!
وحید نفر درخشان و دوست‌داشتنی! صادق ملک عالی عالی! سایر بازیگران به نوبه خود بسیار خوب....

کارگردانی در یک کلام درست، اصولی، قوی و خلاق در بکارگیری تک‌تک عناصر نمایش! عالی....

توصیه میکنم مخاطبی که به دنبال دیدن نمایشی توأم با مولفه‌های استاندارد جهانی تئاتر است، دیدن این اثر را از دست ندهد.

نمایشی خوب! شریف! مقبول! ساختارمند!

نمایشِ "زدگی" شایستگی‌های بسیاری داشت و از دیدگاه نقد تحلیلی و فنی نیاز به واکاوی جزئیات فراوانی دارد که طرح آن در ستون نظرات تیوال جا ندارد و چون جاهای زیادی من را با خود همراه کرد و در هوای نمایش محو شدم حواسم را از دقت در جزئیات و نقد و تحلیل ربود! (🤦🏻😂‌) البته که این مسلماً نقطه قوت و موفقیت اثر را می‌رساند. به هر حال کار کردن نمایش‌هایی با این سیاق جرأتِ زیادی می‌خواهد که کارگردان، با قدرت از پس آن برآمده بود. آثار تجربه‌ی زیاد، دقت و مطالعه دقیق و ممارست کارگردان، به خوبی در کار دیده می‌شد و معلوم می‌کرد که کارگردانِ کار از دسته‌ی تئاتری‌های بسیار باران دیده و از آن "استخوان‌خورد‌کرده‌ها" است.
از منظر کارگردانی؛ ساختارمند و محکم، خلاق در حد امکان و با دقت. محاسبات و حساسیت‌های کارگردان در پرداخت اغلب جزئیات به خوبی مشهود بود و یک نتیجه خیلی خوب را برای او در کارنامه این اثر رقم زد. هر چند معلوم بود بر حسب شرایط سخت و اوضاعی که تئاتر و تولید با آن دست به گریبان است و او را مانع از نزدیک شدن به ایده‌آل‌هایش شده، اما کسب همین میزان از موفقیتِ کار هم برای او و گروهش جای تبریک دارد و همین فائق آمدن بر مشکلات و بیرون آوردن این ثمره از دل تمام ناموافقات، خودش بر امتیاز و هنرمندی اثر ... دیدن ادامه ›› می‌افزاید.
خدا قوت و دست مریزاد!
کاری بی‌ادعا و نجیب و در نهایت یک نمایش با اصول که مخاطب انتظار دارد آن را روی صحنه ببیند! چیزی که این روزها در تئاتر ما گم شده و یا به سرقت رفته ولی گویا هنوز خوشبختانه فراموش نشده است!

بازیگران در واقع‌نمایی و بیرون کشیدن زوایای شخصیتی کاراکترها، در همراهی با کارگردان، خوب عمل کرده‌اند و این به ایجاد رئالیته مورد نظر و باورپذیری آنان افزوده است. خیلی جاها رگه‌های رئالیستی کار بقدری موفق مخاطب را با خود همسو می‌کند که کار از فضای نمایشی خارج کرده و در دل داستان قرار می‌دهد و این بواسطه ایفای نقش عالی بازیگران و هدایت و تحلیل درست کارگردان اثر است. اغلب بازیگران به واقع با جریان نمایش و قصه همراهی می‌کنند البته یکی دو جا و به شکل معدود، شاید ایفای نقش‌ها از نقشه کار بیرون می‌زند و شمایل اغراق به خود می‌گیرد که به سمتی می‌رود که در تناسب با بافت اثر متجانس نباشد که البته این موارد طبیعی‌ست و می‌تواند در هر اجرایی رخ بدهد. امتیاز کلی بازیگران در ارائه بازی‌های رئالیستی و نزدیک کردن مخاطب به همذات‌پنداری وادارند. در این میان ندا گلرنگی درخشان بود، لیلا میرزایی قدرتمند و مسلط ظاهر شد و پیمان دانشمند بازی دلنشین با ارائه پاساژهای حسی فوق‌العاده‌ای را به نمایش گذاشت.

آهنگساز نمایش، موسیقی را متناسب هوشمندانه پرداخته بود که با تعریف و هویتی مستقلی در متن کار جاری بود. دست مریزاد به آهنگساز خلاق، کاربلد و هنرمند کار.
طراحی صحنه، کاربردی، خلاق و تمیز.

خسته نباشید به همه گروه.

درباره نمایشنامه و کارگردانی و هنرمندی بازیگران خیلی مفصل تر نوشته بودم که متاسفانه همه‌اش بدلیل محدودیت‌های نرم‌افزاری سایت تیوال حذف شد و به ثبت نرسید.

بسیار خوشحالم که دیدن این نمایش را از دست ندادم. اگر هر کسی از من بپرسد، می‌گویم: کارگردانی تئاتر یعنی این! پروژه‌ای سخت، سنگین و طاقت‌فرسا! و علیرضا کوشک جلالی عزیز که از اندوخته‌های ارزشمند هنر و فرهنگ ماست و چه کرده با ریتم و میزانسن! سعید چنگیزیان، ❤️💖❤️محمد صدیق‌مهر (عشق کاردرست همیشه درخشان) ❤️💖❤️ و سام کبودوند الحق که "قـــَـدَر" ظاهر شدند (طبق معمول‌شان). بقیه بازیگران هم همینطور، تعریف بیش از این اضافه‌گویی بیهوده است. خسته نباشید به تهیه‌کننده، مجری طرح و کل گروه بابت این کار عالی.
پیشنهاداتی هم در باب تشریفات جنبی مد نظر داشتم که اگر فرصتی دست بدهد در جای خودش به خدمت دست‌اندرکاران تقدیم خواهم کرد 🌼🌻 .

دروووووووود بر خالقین این اثر ارزنده. واقعا دست مریزاد و ایولله دارید. یک چیزی را که باید در وهله اول به کارگردان‌های نمایش گفت این است که چه شجاعت ستودنی‌ای به خرج دادید در تهیه و تولید این نمایش و مسلما اینها همه از باور راستین‌تان به کارِ خود و ایمان داشتن به نتیجه کارتان است. یک دست‌آورد عالی نتیجه مهندسی و هدایت درست، بر پایه اندیشه و تجربه و کار گروهی بسیار قابل تقدیر که نتیجه‌ای درخشان را رقم زده. نوشتن درباره این نمایش مستلزم یک نقد تحلیلی مفصل و طولانی‌ست که در این مقال نمی‌گنجد و فقط می‌توانم به تمام این گروه نازنین بابت اثرشان صمیمانه تبریک بگویم.
نمایشنامه بر ساختمان مقبولی استوار بود و جا داشت حتی کمی چابک‌تر بشود تا از اجبار بالا بردن ریتم در دو صحنه‌ آغازین و زمانبندی کلی اثر بکاهد. کارگردانی در بخش طراحی و چیدمان و مهندسی صحنه، درست و اصولی، حساب شده و کاربردی، خلاق در ترکیب‌بندی و حرکت و با نظر شخصی‌ام کم‌نظیر بود. کارگردان در خلق قابها و خطوط و وزن و اتفاقات پیستونی صحنه و ریتم حرکتی و چرخش‌های نامحسوس و ترکیب‌بندی فوق‌العاده عمل کرده بود هر چند عقیده دارم در جاهایی علاوه بر نقاط ایستای نمایش، شاید جا داشت در بخش‌هایی کمی دینامیزم بیشتری چاشنی جریان صحنه می‌شد. هر چند این نظام‌مندی اثر جهت حفظ زیبایی‌شناسی و هویت بصری از اغلب جهات درست و مطلوب است اما شاید همزمان ریسک ایجاد یک جریان ناخودآگاه از یکنواختی در کلیت جریان اثر را القا کند که البته این ساختاربندی کارگردان است و وفاداری نگاه او به این سبک از هدایت و ساخت نمایش قابل احترام است. استفاده از تمامی عناصر به بهترین شکل واقع شده است و جسارت در بکارگیری بازیگران جوان و رسیدن به این خروجی منظوم تحسین برانگیز ... دیدن ادامه ›› است.

بازیگران کار همگی شایسته بهترین تشویق‌ها هستند و علیرغم جوان بودن اکثرشان، جسارت حضورشان بر چنین صحنه‌ای واقعا هزار آفرین دارد و هر کدام در جای خود با عشق و حداکثر توان هنرنمایی می‌کنند. اما حسین کشفی اصل و باز حضوری متفاوت و پر رنگ در خلق جدیدی از شخصیت نمایشی‌ای دیگر، که باز مخاطبش را غافلگیر می‌کند و چه خوب است. از تلاش تاثیرگذار این سال‌های او هر چه بگوییم کم است. ایفای نقش مهسا جعفری و خصوصا بازی یوسف کشتکار جالب توجه و دوست‌داشتنی‌ست.

موسیقی! عالی!!! درود بر مهرداد زارعی با ساخت ترانه‌های کار، آهنگسازی و ارنجمنت عالی. نوازندگان و خوانندگان عالی عالی عالی.
فقط اما!!! در قسمت‌هایی در همخوانی‌های همراه با موزیک، صدای موسیقی بر صدای خوانندگان و بازیگران سوار می‌شد و بالا میزد و مخاطب را برای شنیدن آوازها دچار مشکل می‌کرد که این البته مربوط به بحث فنی در بخش صدابرداری‌ست.

طراحی لباس!!! درخشان! در یک کلام درخشان! عالی👍🏻👌🏻🌠⚡
همینطور طراحی و اجرای گریم عالی در کنار یک طراحی صحنه خوب

در کل سپاس از همگی، عالی بودید. دمتان گرم❤️💙💚🧡💛

طعمی از دوران جنگ با چاشنی وقایع انقلاب
ظلم آباد، نمایشی‌ست که گوشه‌ای از خاطرات روزهای جنگ را با شمه‌ای از حال و هوایش زنده می‌کند. در بدو وارد شدن مخاطب به سالن نمایش، صدای هیاهویی روی صحنه توجه او را به خود جلب می‌کند و این فکر را به ذهنش متبادر می‌کند که قرار است با یک کار شاد و پر جنب و جوش مواجه شود. البته این اتفاق چندان دور از تصورش هم نیست و تماشای نمایش را با یک قصه‌ی نسبتاً جذاب و هیجان‌انگیز شروع می‌کند. قصه‌ بازگوکننده‌ای از زندگیِ ایام جنگ ایران و عراق که برای هر مخاطبی با خاطرات یا تصورات خودش پیوند خورده و تداعی می‌شود و ترجمان دیده‌ها و شنیده‌های او از آن روزها می‌شود. فضای نمایش بسیار خودمانی و گرم است و با یک ارتباط سمپاتیک بلافاصله با تماشاگرش ارتباط مثبتی برقرار می‌کند. آدم‌های نمایش بسیار صمیمی و باوزپذیرند و خیلی زود قرارداد هویتی خود را در ذهن مخاطب ثبت می‌کنند. کمی که در قصه جلو می‌رویم این اثرها با حس و حال نمایش در ذهن نقش می‌بندد و مخاطب را با جریان و فضای نمایش همراه می‌کند. آدم‌های نمایش هر کدام سمبل و نشانه‌ای از قشری از مردم هستند که بازیگران آن به خوبی خود را به آنها نزدیک کرده و به آنها جان بخشیده‌اند و همین مساله ارتباط مخاطب را با اشخاص نمایش تسریع می‌کند و قوت می‌بخشد.
ظلم‌آباد به نویسندگی و کارگردانی کامران اقتداری یک اثر نمایشی داستان محور است. داستان جالبی دارد و نویسنده موضوع منحصربفرد و موقعیت بکری را برای ساختن داستانش انتخاب کرده و حتی فقط خلق خود داستان با این موضوع و محتوی به تنهایی در نوع خود تحسین‌برانگیز است. او در ساخت این داستان به سراغ بخشی از تاریخ نه چندان دور ما رفته که شاید کمتر کسی از این زوایه به آن نگاه کرده یا حتی پرداخته باشد و موضوعی را دستمایه خلق داستانش کرده که در نوع خود مبتکرانه و خلاقانه است. هر چند مدتی است که نمایش‌ها از ساختارهای اینچنینی در پیکربندی خود فاصله گرفته‌اند اما کارگردان با پس زمینه‌ای ذهنی از نوعی تئاتر ... دیدن ادامه ›› نسبتا قدیمی شده، نوشته خود را زنده کرده و نمایش خود را بر اساس همان سبک و سیاق استوار می‌کند و داستانش را تعریف می‌کند. او در خیلی جاها از همین سیاق اجرایی که در حافظه‌ پنهان بازیگر و مخاطبانش ته نشین شده وام می‌گیرد تا بتواند فضای آن دوران را بازسازی کند و بیننده را به تداعی و همذات‌پنداری وادارد.البته در دستیابی به این هدف تا حد بسیار زیادی موفق عمل کرده و داستان را شروع می‌کند و گره می‌زند. ظلم‌آباد همزمان که عمل‌گرا و پرتحرک است در ذات خود نیز قصه‌گوست. قصه‌گوست اما جریان نمایش یک جاهایی از قصه‌ی خود جا می‌ماند. نمایشنامه اسکلت و زیربنای خوبی دارد اما شاید این نقد فنی بر ساختمان آن وارد باشد که می‌شد در پرداخت بعضی جزئیات و درون‌مایه آن کمی ظریف‌تر عمل کرد و پرداخت‌ها با دقت نظر ساخته و تکمیل می‌شد. هر چند اگر حتی معدود کاستی‌ها و کم مایه گذاری‌ها را در ساخت و پرداخت موقعیت‌ها و اشخاص این درام در نوشته و اجرا بعنوان نقیصه به حساب آوریم اما باز هم تمام اینها، چیز زیادی از محاسن نوشته و اجرا از حیث خلاقیت موضوعی، قصه‌گویی خوب و فضاسازی مناسب کم نمی‌کند. طراحی صحنه و نور متناسب و در خدمت اثر است ولی ویژگی خاصی در آن به چشم نمی‌خورد که بر وزن نمایش بیفزاید. همینطور طراحی لباس و گریم، هر چند می‌توانست شاید کمی بهتر ظاهر بشود اما کم و زیاد ندارد و آن هم در خدمت اثر بوده و با سادگی در بافت کار در جای درست خود قرار گرفته است. کارگردانی کامران اقتداری می‌توانست منظم‌تر در چیدمان و خطوط و شاید کمی عمیق‌تر در پرورش اشخاص نمایش در قالب بازیگران باشد و چه بسا با یک رتوش جزئی و بازنگری در میزانسن و ریتم بتواند به نسخه مطلوب‌تری از نسخه کارگردانی ظلم‌آباد دست پیدا کند.
اما بازیگران اثر! چقدر همگی خوب و درست در نقش‌های خود جا افتاده‌اند. انگار همه‌شان این آدمها را در این تاریخ زندگی کرده‌اند، چه بسا در بیشتر جاها، جریان غالب اثر بر همین منوال است و همین توان و نقش‌آفرینی بر باورپذیری ماجرا می‌افزاید. چه بسا اگر ظرافت بیشتری به شخصیت‌پردازی‌ آدم‌های درام اضافه شود، به بهبود تیپ و زوایای شخصیتی آنها تکامل می‌بخشد لاکن هر کدام از کارکترهای نمایش با ایفای نقش خوب توسط بازیگران ِ آن تا حد بسیار زیادی در شاکله و جریان کار موفق ظاهر شده و با تکنیک و حضور موثرشان بر صحنه، بیشتر جاها از کارگردانی اثر جلو می‌زنند! بازیگران توانسته‌اند کانال ارتباط منطقی و مشهودی را بین کاراکترها ایجاد کنند که این به خوبی در جریان نمایش به چشم می‌خورد و اگر پختگی بیشتری در پرداخت شخصیت‌ها اتفاق بی‌افتد می‌توانند مخاطب را به همذات‌پنداری وادارند ولی در کل خیلی از جاهای نمایش، بازیگران تسلط کامل بر حیطه صحنه‌ای و نقش خود دارند و نبض صحنه را دست گرفته و جریان کار را پیش می‌برند. در این میان ایفای نقش کاریزماتیک حسین کشفی اصل و نقش‌آفرینی متفاوت فرید رحمتی و بازی مهیار اسلامی در این اشراف موثر بر صحنه سهم بسزایی دارد. شایان‌ذکر است که تسلط بازیگران در ایفای خوبِ نقش افراد نمایش با لهجه و تیپکال هموطنان جنوبی به ویژگی‌های این اثر می‌افزاید که شایسته تقدیر است.

در پایان ‌"ظلم آباد" یک اثر نمایشی شریف و قابل احترام است که برشی از گذشته‌مان را با حال و هوای آن روزهای جنگ و آدم‌هایش در گوشه‌ای از این سرزمین به خوبی به نمایش می‌گذارد.

دوست داشتم.
آفرین و دست مریزاد.
یک نمایش با چهارچوب مقبول و یک اثر دارای جانمایه و محتوی و فرم و شاکله خوب.
نمایشنامه‌ای چابک و اجرایی موفق. کارگردانی از متن جلو میزد هر چند جاهایی ریتم کلی اثر یکنواخت می‌شد اما سایر نقاط قوت کار بر افت خیزهای ناگزیرش می‌چربید.
بازیگران خوب بودند.
طراحی صحنه بسیار بسیار خوب و اجرای آن دقیق و تمیز بود (البته جای سوال هم دارد)
طراحی نور، خوب. طراحی لباس خوب و موسیقی. موسیقی و فضاسازی با ابزار موسیقیایی درست و خلاقانه و عالی (البته یک جاهایی خیلی محدود بر فضا غالب میشد که شاید امری خواسته است)
در کل یک نمایش سنگین و یک تولید طاقت فرسا. دم گروه گرم و خسته نباشید و خدا قوت فراوان.

نمایش بسیار خوبی بود
طراحی صحنه و نور خوب بود
طراحی لباس خوب بود
نمایشنامه خوب بود و از کارگردانی یک گام جلوتر بود
بازی آقای بهتاش ساکنین 👌🏻
بازی خانم پانته‌آ مرزبانیان مثل همیشه عالی 👏🏻👌🏻👏🏻

کار را دوست داشتم و خسته نباشید به همه گروه