به به افشین زمانی
امیدوارم به درخشانی سالهای قدیم باشه

نمایش جالبی بود،متن رو بسیار دوست داشتم،مفاهیم روانکاوانه عمیقی داشت،همه چیز به اندازه و به موقع بود، بازی پانته آ مرزبانیان که مثل همیشه خوب بود،بقیه بازیگران هم همینطور.
بعضی جاها صدای ساز صدای بازیگر رو نامفهوم میکرد،جایی که پسر حرفای پدر رو ترجمه همزمان میکنه صدای بازیگر برای ردیف های بالا سخت شنیده میشه.
و در نهایت از کسانیکه صرفا برای دیدن دکتر بابایی زاد عزیز و عکس گرفتن تشریف میارن خواهش میکنم در سراسر نمایش درحال چت نباشید شاید بقیه برای چیز بیشتری اومده باشن(مثلا برای دیدن نمایش).

من توقع بیشتری داشتم،خیلی بیشتر اما بی انصافیه نکات مثبت رو نگم، بازی جناب ایرج راد واقعا برازنده تجربه و اسم و رسمشون بود، بنیتا اشراقی بازیگر خردسال درخشید. متن نمایش خوب بود و بیانگر شخصیت واقعی ناصرالدین شاه قاجار و وضعیت اسفناک اون زمان بود،بد نیست بعد از سفیدشویی هایی که جدیدا از این خاندان نابودکننده ایران میشه به تماشای تاریخ واقعی اون دوره بشینیم و ببینیم داشتن چه بر سر ایران می آوردن.
من سالهای گذشته چندتا کار از آقای مرزبان دیدم و انتظارم از ایشون خیلی بالا رفته، منتظر اون نمایش های پر آب و رنگ و بازیگران باتجربه و گروه حرکات زیبا و هماهنگ تیم خانم کابلی بودم، ولی متاسفانه خیلی بی رنگ و بیحال بود، یادمه بلیت کارای جناب مرزبان رو به سختی میشد تهیه کرد ولی امشب متاسفانه نصف سالن خالی بود که البته مکان اجرا هم بی تاثیر نبود.تیم اجرا به نظر تازه کار و خام بودن و با وجود اینکه متن به لحاظ تاریخی خوب بود اما به دلیل ضعف اجرا خیلی جاها کسل کننده میشد.

من به عشق دیدن میکاییل شهرستانیِ جان و شنیدن صدای دلنواز ایشون رفتم و چقدررر کیف کردم.
افسوس به جز استاد همه چیز متوسط بود.

”حامد رحیمی نصر” همین اسم کافیه که بدونم ارزش وقت گذاشتن داره.

هنوز دارم به صحبت هاتون در انتهای نمایش فکر میکنم.

تماشاخانه سنگلج برای من دوست داشتنی ترین سالن تئاتره،واقعا حیف این سالن که انقدر کم کاره و مجبوریم سالن های غیراستاندارد رو تحمل کنیم!

بعد از سالها به خاطر دلتنگی برای سنگلج و همچنین دیدن بازی امیر عدل پرور به دیدن این نمایش رفتم و البته که جز همین دو مورد و بازی خوب نادر فلاح چیز دیگه ای نصیبم نشد!

وااای میکائیل شهرستانی جان 🥹

دلنشین بود.
.
دوست داشتم متن جذاب تر و قوی تری داشت.
دکور آشپزخونه رو مخم بود که چرا سمت راست آینه نیست.

از محضر جناب کاکاوند حظ بردم
اگر صندلی ها افتضاح نبود،اگر سندروم دست بیقرار به گوشی نبود که تاریکی سالن رو دائم با چک کردن گوشی روشن کنن،اگر اینهمه بچه زیر ۶ سال راه نمیدادن،قطعا دلم میخواست ساعت ها بشینم و استاد کاکاوند برام قصه بگه و صدای زیبای خوانندگان رو گوش بدم.

چندروزه دارم با خودم کلنجار میرم که رغبت کنم برم تالار حافظ با اون پرسنل بدتر از ....

هرکدوم از ما ممکنه ژن بایپولار،اسکیزوفرنی یا هر بیماری دیگه ای رو داشته باشیم ولی آیا این ژن بیمار در همه فعال میشه؟
زندگی با یک پدر پارانوئید،شاهد ... دیدن ادامه ›› سکشوآل ابیوز مادر بودن،ناکامی در عشق، تروما،درد اجتماعی و.... هرکدوم از اینها میتونه هر انسانی رو تا مرز نابودی بکشونه.
من از کودکی تا بزرگسالی با نشان درد کشیدم،پیچ و تاب خوردم و دنبال راه نفس کشیدن بودم، این کودکی چیه که تا آخر عمر دست از سرمون برنمیداره، کی گفته فروید بیش از اندازه به این دوره بها داده! کاش برای پدر مادر شدن فقط قدرت باروری و زایش شرط نبود.
از بازی ها تا دکور و نور و موسیقی و تصاویر پس زمینه همه یک دست و به بهترین نحو بود،تنها انتقادی که میتونم از کار بکنم اینه که کاش در رابطه با درمانگر هم مثل بیمار مطالعه میشد و چهره درستی از درمانگر ارائه میشد.

من این کار رو به خاطر بازی مهدی یگانه تماشا کردم و از این لحاظ هم راضی ام، مهدی یگانه عالی بود.
علی سینا رضانیا هم در کار صدا درخشان بود.
ولی داستان رو دوست نداشتم.

موضوع عمیقی انتخاب شده اما درنیومده،این نگاه روانشناسانه به دوران کودکی و تربیت مستبدانه میتونست خیلی قشنگتر و تاثیرگذارتر به تصویر کشیده شه اما خیلی سرسری عبور میکنه،کار زواید زیاد داره، بازیها بد نه،اما در حد اسمشون و توقعی که در من ایجاد میکنه نبود،
درکل از این که رفتم این نمایش رو دیدم پشیمون نیستم اما اگر نمیدیدم هم حسرت نمیخوردم.