مهدی پورفرد فعال هنری

ما همه شمر هستیم؟ یا فکر می کنیم حضرت عباسی هستیم که قدرت تشخیص هر چیزی را داریم حتی اگر اشتباه باشد؟
تقطه قوت نمایش متنِ خوب رسول کاهانی است. او به خوبی از بِ بسم الله تا نقطه سرِ خطِ نمایشش بدون گزافه گویی و کند شدن ریتم حرفش را می‌زند. کارگردانی که مثلِ بازیگرانش دوست دارد تماشاگرش دائما «فرض کند»؛ فرض کنند دیواری وجود دارد و اگر دیواری وجود دارد کدامش دیوارِ حمال است، فرض کنند کدامشان حقیقت را تعریف می‌کند و کدامشان دروغ؟، فرض کنند آیا می شود اسم دروغ هایشان را پنهان کاری گذاشت یا مصلحت اندیشی؟یا فرض کنند که وقتی خانواده‌ای «دیوارِ حمالش» مشخص نباشد باید به چه کسی تکیه کنند تا برایشان بزرگی کند؟
چخوف در جمله معروفش می گوید اگر اسلحه‌ای به دیوار آویزان است این اسلحه باید تا پایان داستان حداقل یک بار شلیک شود و رسول کاهانی کاملا به این قاعده اعتقاد دارد که حتی یک شی اضافی نباید در صحنه بی استفاده بماند و به خوبی از تک تک آکسسوارهای صحنه استفاده می کند.
و در پایان چه خوب که مجید یوسفی سعی کرد از سریال «مگه تمام عمر چند تا بهاره» فاصله بگیرید و مشابهش بازی نکند.
بسی لذت بردم حسابی خسته نباشید.