نمایش«خانه وا ده» خانواده ایی روبه فروپاشی کامل
خانواده ایی که از واقعیت فرار کرده و به خیال سقوط کرده است
بزرگتر های خانواده با فرد گرایی و دیکتاتوری سعی در حفظ چهارچوب و اصول زندگی متوهمانه خود و انسجام خانواده دارند
دیالوگ ها و اکت ها ، فرم اجرا ، زبان روایت نمایش ، طراحی صحنه ، موسیقی متن و از همه مهم تر بازی درجه یک تک تک بازیگران در خدمت متن و هدف نمایش می باشد و به اندازه و به جا استفاده شده است
نه تنها یک بار بلکه برای چند بار دیدن پیشنهاد می شود.
ابن نمایش به دو گروه حتما پیشنهاد میشه
۱) عاشقان سینما
۲) هنرجویان و علاقه مندان به بازیگری
امافارغ از هر نقدی که به نمایشنامه وارده
جدا از اینکه سالن استاندارد های لازم و اولیه رو نداره
این نمایش برای من ی کارگاه بازیگری بود
فرم بازی مناسب و به اندازه محتوای متن
اکت های به موقع و حفظ تغییر گویش،حالت چهره و بدن با تغییر پرسوناژ اصلی به فرعی و بالعکس
انتقال درست حس کارکتر به تماشاچی و ...
به سبک خود افشین خان هاشمی با ( شین):
نمایشی بس شور انگیز با نگارش متنی پر از شعور همراه با شعف و شادی و گاهی شیون
که شروع آن بنده کوچک را تشنه تماشای سرنوشت خود کرد
نمایش در گردش زمانه تلخ و شیرین که گاهی بی نشان و گاهی سرشار از آشنا در مواقعی در خاموشی شب و سرگذشت شهیدی در بعضی اوقات در روشنایی خورشید و شکوفایی عشقی شعله ور
که یقینا بوی خوش گلاب نمایش ایران به مشام همه تماشاچیان قابل استشمام است
که تمام شکر و شکایتش ، نوش و نیشش بنده را به گوش سپردن به نقش و نگارش نوازش می کرد
امشب سال تئاتریم رو با نمایش روزمرگی شروع کردم نمایش دارای داستانی پیام محور با رگه های کمدی و تیکه های سیاسی روز هست و فارغ از هر نقدی که به کلیت نمایش میشه داشت در کل تئاتر خوبیه و ارزش یک بار دیدن رو داره