کیومرث پور احمد و سونامی خودکشی در راه
حالا که از مرگ کیومرث پور احمد زمانی گذشته است دوست دارم چند خطی درباره اش بنویسم اما نه اینکه چرا کارگردان نوستالوژی های ما خودش را کشت که این امر به هر شکلی که نگاه میکنم انتخاب خود اوست و جای هیچ سوالی یا تحلیلی یا قضاوتی یا داستان سرایی ندارد یا لا اقل من نمی خواهم داشته باشم. هرچند کسی که مجید را با تمام قصه هایش از کتاب های مرادی کرمانی کشاند بیرون و روبروی مان در خیابان های زندگی چرخاند شاید انتهای اینگونه اش، نسل ما را که با مجید به زندگی کردن و دویدن در بالا و پایینش اشنا کرده بود با شوکی بزرگ همراه ساخت اما این انتخاب او بود و باید بپذیریم که ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است. اما نکته من چیز دیگری است.
حدود ده سال پیش پروپزال مارکتینگ پلان پروژه ای را نوشتم که در ان پیش بینی کرده بودم صنعت سالمندان در بیست سال آینده رشد خارق العاده ای خواهد داشت و از این رو از سال ۱۴۱۰ به بعد ما با مارکت بسیار بزرگی روبرو خواهیم بود که زمانی جوان ترین کشور دنیا نام داشت و در ان سال تبدیل خواهد شد به یکی از پیر ترین کشور های دنیا. ما و نسل مجید در سال ۱۴۱۰ به بعد، میرسیم به سن شصت به بالا . مرگ خودخواسته خالق مجید و داستان هایش، نهیبی بزرگ نه از نوع اقتصادی اش بلکه از نوع اجتماعی اش را در گوش مان فریاد میزند. این صدا آنچنان بلند است که اگر گوشمان را هم با دو دست بگیریم ، (مثل اقایان حکومتی )باز هم گوش مان را کر خواهد کرد.این صدای سونامی خودکشی است که با اندکی تامل میتوان به عمق آمدن فاجعه ای بزرگ در ده تا بیست سال آینده پی برد. نه چشم بصیرت می خواهد و نه حتی دانش اجتماعی و یا جمعیت شناختی. نسل ما که به همت کارخانه پدارنمان در دهه پنجاه و شصت تولید انبوه شده ایم از سال ۱۴۱۰ به بعد به پیرترین نسل جهان تبدیل خواهد شد. تا اینجای کار باز هم مشکلی نیست اما اگر ذره بین را کمی نزدیک تر ببریم و این نسل را واکاوی بیشتری بکنیم قطعا سیلی سونامی ... دیدن ادامه ›› خودکشی چهارچوب بدن مان را خواهد لرزاند. نسلی که از پدران خود گلایه دارد بابت آشی که در سال ۵۷ برایشان پخته است و یک کینه ی بزرگ با آنها دارد. به قول عزیز ی “صلح مسلح هستیم با پدران و مادران خویش.” . نسلی که یا مهاجرت کرده است و در خاک غریب روزگار میگذراند به سختی و یا مانده است و هر سال همه چیزش را باخته است به بازی حکومت با قدرت های جهان . نسلی که بالاترین میزان طلاق را در تمام طول تاریخ خود دارد. نسلی که یا فرزند دار نشده است از ترس این حکومت عجیب یا اگر هم که شده است یک یا دو بچه دارد که آن هم فرستاده است ان ور آب و یا دارد می فرستد. نسلی که بالاترین نرخ فساد اخلاقی و مالی را دارد. نسلی که به نزدیکترین دوست خود هم رحم نمی کند و فرصتی به دست بیاورد سر خودش را هم کلاه میگذارد. نسلی که بالاترین نرخ خیانت را دارد. بالاترین نرخ دروغ و زندگی دوگانه. نسلی که دیگر هیچ چیز برایش نمانده است و هم از آش پدر مادرش ناراضی است و هم از ناتوانی خودش در تغییر سرنوشت. نسلی که هر چه زد به در بسته خورد. هر چه کاشت حکومت برداشت. هرچه درو کرد باد برد و هر چه ارزو کرد باد هوا شد و رفت. نسلی که همه جور سرطان را تجربه کرد. نسلی که یک شبه، دار و ندارش را باخت و هی فکر کرد که حباب است و پایین می آید این دلار لعنتی. نسلی که چند متر خانه را باید به قیمت چند ده سال کارکردن میخرید و تا میخواست بخرد، دوباره همه چیز گران میشد.نسلی که از قصه های مجید چیزها آموخت ، دوید، دوید و دوید اما درست مثل بازیگر نقش قصه های مجید به هیچ جا نرسید. حالا بیایید برویم در سال ۱۴۲۰ بنشینیم و به این نسل نگاه کنیم. پدران و مادران ما به احتمال زیاد مرده اند بی انکه حسابمان با انها صاف شده باشد! بخش عمده ای از ما طلاق گرفته ایم. بچه ای نداریم یا فقط یکی دوتا داریم که اکثر انها ،فرار کرده اند به کشوری دیگر. دوستان مان که قرار بود پیری هایمان را با هم بنشینیم در پارک ملت و خاطره بگوییم، هرکدام در کشوری دیگرند. سرمایه چندانی نداریم. سازمان بازنشستگی توان پرداخت حداقلیات زندگی بازنشستگی را ندارد. کشور و حکمرانانش هیچ فکری نکرده اند تا زیر ساخت مواجه با این جمعیت کهنسال را فراهم کنند و هیچ امکاناتی برای این حجم از جمعیت سالخورده نیست.یک دنیا ناکامی و نرسیدن و از دست دادن و دوری و تنهایی و غم روی شانه های ما سنگینی می کند. همه چیز سیاه است برای نسل من در سال ۱۴۲۰ به بعد. ما که همه مان مجید بودیم در دهه شصت و هفتاد، قطعا خیلی از ما در ۱۴۲۰ کیومرث پور احمد خواهیم شد. حالا نمایندگان مجلس عوام مان بنشینند تا اقا مثل همه مسایل دیگر یک کلمه درباره این سونامی وحشتناک خودکشی در سال های آتی بگوید تا انها مثل همیشه خدا تازه شروع کنند به تصویب طرح و لایحه. که اینها همیشه ی تاریخ، نوش دارو پس از مرگ سهراب بوده اند. کیومرث پور احمد از سال ۱۴۱۰ به بعد، قصه های مجید جدیدی را روی پرده خواهد اورد اما اینبار غمناک تر. گریه دار تر. خدا رو شکر که مادرمان نخواهند بود تا این سونامی را تجربه کنند و داغدار عزیزان شان شوند درست مانند بی بی اقای پور احمد که نبود تصویر تلخ پسرش را ببیند.این سونامی تراژدی نسل ما را کامل خواهد کرد.اقای پور احمد عزیز چه نسل عجیبی و غمناکی بود نسل قصه های مجید شما.