دیشب به همراه دوستان عزیز تیوالی به تماشای این اثر نشستم و به عنوان یک اثر مدرنیستی واقعا دوستش داشتم.
با دوستان که صحبت می‌کردیم این اجرا ما رو یاد اجرای توافق نامه انداخت، مجددا یک سه‌گانه انسانی حول یک موضوع مشخص (در اینجا درک از هنر).
اجرا توانسته بود یک سه گانه خوب از سه شخصیت که به وضوح اطراف خودم میدیدم ایجاد کند که این سه گانه با بازی‌های قوی بازیگران واقعا بدهکاری به تماشاگر باقی نگذاشت.
به نظر من مهم ترین شخصیت این نمایش ایوان بود و به شدت من رو یاد این جمله انداخت که به نوعی روایت جهان امروز ما نیز هست:
Hard times create strong men, strong men create good times, good times create weak men, and weak men create hard times.
و این مفهوم به درستی در این نمایش منعکس شد.
نمایش مثل همه‌ی نمایش‌هایی که اخیرا دیدم می‌توانست کوتاه تر و در حد یک ساعت باشد اما در نهایت ریتم کند در بخش‌هایی از نمایش چیزی نبود که لذت من از این نمایش را کم کند.
طنز کار ویژگی‌ای که داشت این بود که از تعداد زیادی طنز موقعیت ساخته شده بود و این به نظرم نوآوری این اجرا بود.
بازی‌ها به نظرم همگی درخشان بودند (بهتر بگویم همگی شخصیت داشتند) و دین خود را به رسالت کار ادا کردند.
با آرزوی موفقیت.

امشب به دیدن این اثر نشستم و دیدگاه‌های چندگانه‌ای نسبت به این اجرا دارم. اول از هر چیز صدای محمدحسین لطیفی به نظرم به این کار بسیار کمک کرد و بخش لذت بخشی از اجرا رو شکل داد. بخش دیگری که دوست داشتم استفاده به جا از موسیقی ورودی کشتی کج کارانی بود که با شخصیت‌های متفاوت به روند داستان پالس وارد کردند و انتخاب این موسیقی‌ها بسیار درست انجام شده بود و ترکیب قهرمان و ضدقهرمانی داستان را تکمیل می‌کرد. به طور کلی از مدیای صوتی و تصویری استفاده خوبی در این اجرا شد.
اما انتقادی که به این اجرا دارم در چند حوزه هست. اولین مورد این هست که به نظرم اختلاف سینوسی بین کیفیت بازیگران و حتی درون خود بازیگران وجود داشت و این موضوع برای خود من مشهود بود. شخصیت مایکل به نظرم در نقش جنگجوی خود بسیار بهتر از نقش ترسوی خود بود و نقش جنگجو را باورپذیرتر ایفا کرد. در مورد شخصیت سامورایی به نظرم ایده‌ی جالبی برای بیان مفهوم شورش ذهنی بود و البته برهه زمانی انتخابی اجرا (جنگ جهانی دوم) هم سوالی در این مورد که چرا سامورایی انتخاب شده است باقی نمی‌گذاشت. بازی دیگر زندانیان به جز زندانی 11 اصلا من رو جذب نکرد و حتی به نظرم انتخاب بازیگر می‌تواند در این زمینه تغییر کند چرا که برای خود من یک ناخدای نیروی دریایی ایالات متحده نمی‌تواند یک مرد سنگین وزن باشد. شخصیت رئیس زندان خنده‌های به اصطلاح خبیثانه‌ی بیش از اندازه‌ای داشت که از قضا خیلی هم باورپذیر نبودند.
در یک جمع بندی کلی از بخش بازیگران باید عرض کنم که بازیگر نقش زندانی شماره 11، سامورایی و نیمه دوم شخصیت مایکل بازی‌هایی بودند که دوست داشتم و برایم باورپذیر جلوه ... دیدن ادامه ›› کردند.
روایتگری داستان می‌توانست در حد شاید یک ربع کوتاه تر هم باشد اما به نظرم اگر می‌توانست به جعبه‌ی پاندورایی که از زندگی گذشته مایکل باز کرد بپردازد و زاویه عشقی او با زن آشپز را کمی بپروراند محتوای موثر تری را در همین تایم اجرا میدیدیم.
به طور کلی محتوای اجرا برای من جالب بود و اون رو ایده‌ی تا حدی نوآورانه یافتم اما به نظرم فرم اجرا بسیار جای کار دارد تا عقب ماندگی خودش از این محتوا را جبران کند.
اما در نهایت به نوآوری آقای یغمایی به عنوان نویسنده و کارگردان کار تبریک میگم و امیدوارم بتونم بهتر شدن کارشون و اجراهای بعدیشون رو ببینم.
امتیاز من به این اجرا 3 هست.

دیشب برای دومین بار با شوقی بیشتر از بار اول به تماشای مثلث نشستم.
این بار دوست دارم کامنت کمی جامع تری در مورد مثلث بنویسم تا کمک کنم این اجرا بهتر درک شود.
مثلث از جهات بسیاری یک اجرای ارجمند و قابل اعتناست.
اجرایی که با مثلث روی صحنه می‌رود کاملا پست مدرنیسم را درک کرده و به کار گرفته است.
مثلث اول از همه به ما یادآوری می‌کند شکسپیر و آثارش محدود به دوره‌ی از تاریخ نیستند. شکسپیر انگار همیشه زنده است و همیشه تازگی دارد.
سپس مثلث چهارچوب‌ها را می‌شکند، یک نمایش المان محور (اسمش را عروسکی نمی‌گذارم) و نه شخص محور که در عین ترکیب آثار پویای شکسپیر تجربه‌ای نو برای مخاطبانش رقم می‌زند و به نوعی تئاتر تجربی شکل می‌دهد.
سپس در راستای پایبندی این اجرا به پست مدرنیسم، مثلث طنز بسیار نوآورانه و در عین حال ساده‌اش را با شکسپیر ترکیب می‌کند و لحظه‌ای نبود که من در حال خندیدن به این اجرا نباشم.
نکته دیگر اینکه مثلث به ما یادآوری می‌کند برای دیدن هملت، مکبث یا اتللو نباید لزوما به دنبال وفاداری به متن باشیم ... دیدن ادامه ›› بلکه وفاداری به شخصیت و کردار مورد نظر شکسپیر است که باعث می‌شود مخاطبان مثلث بتوانند ادعا کنند ما هملت، مکبث و اتللو را در یک شب دیدیم.
مثلث نوآور است و این نوآوری و درک درستش از پست مدرنیسم باعث می‌شود با قطعیت بگویم رسالتش را در حوزه تئاتر انجام داده است.
دست مریزاد به عوامل مثلث. ای کاش می‌شد در هر دوره از اجرای شما هر شب حضور داشت!