موضوع نمایش مهاجرت و زبان ( به معنای عام و نه تنها انگلیسی ) انقدر جالب هست که هر مخاطبی رو جذب کنه. در مجموع نمایش ارزش دیدن داره، ولی این موضوعات جذاب انتظار من رو خیلی بالا برده بود که متاسفانه نمایش به اون پیچیدگی و محتوایی که من دنبالش بودم نزدیک نشد.
از منظر مهاجرت، نمایش سعی کرد محتوایی رو به مخاطب منتقل کنه، ولی این انتقال به نظرم خیلی سطحی انجام شد، علتش هم به نظرم این بود که شخصیت پردازی به طور کامل انجام نشد و هر چند رگه هایی از هامارتیای کاراکترها رو مشاهده میکردیم، ولی انقدر عمیق نبود که تاثیرگذاریش تکمیل بشه ( به عنوان مثال در مورد شخصیت الهام و رویا. به نظرم بهترین شخصیت پردازی در مورد اون مادر انجام شده بود، ولی انگار اکثر مخاطبین ایشون رو به عنوان شخصیت فرعی و کمدی نمایش در نظر گرفتند!)
و اما در مورد زبان، خیلی دوست داشتم در مورد تاثیر زبان بر شخصیت، بیان احساسات و عواطف و نحوه تفکر تاکید بیشتری میشد. هرچند اشاراتی شد، ولی این اشارات هم سطحی و بدون تاثیرگذاری لازم بود.
یه نکته دیگر هم اینکه دو مخاطبی که کنار من نشسته بودند و کل نمایش داشتند با صدای بلند قهقهه میزدند. واقعا این آدمارو درک نمیکنم. سالن های نمایش در کشورهای دیگر در مورد سکوت حین اجرا و آداب تماشای نمایش ( و هر اجرایی که نیاز به تمرکز بازیگرها و مخاطبین داره ) قوانین سفت و سختی داره، چون در حیطه حقوق عمومی قرار میگیره، ولی نمیفهمم چرا اینجا هیچ تذکری داده نمیشه. حتی در ابتدای نمایش فقط میگن که موبایل هاتون رو سایلنت کنید، ولی گفته نمیشه که خودتون رو هم باید سایلنت کنید تا برخی مخاطبین یاد بگیرند که در نقطه اوج نمایش که کاراکترها دارند عصبانیت و ترس و تعجب رو بازی میکنند، مخاطب نباید ... دیدن ادامه ›› با صدای بلند قهقهه بزنه🤦‍♂️
در مجموع از عوامل اجرا به خاطر انتخاب موضوع به روز و جالب تشکر میکنم و امیدوارم در همین مسیر راهشون رو با قدرت بیشتری ادامه بدهند.

این سومین اجرا از این نمایشنامه بود که دیدم و همچنان لذت بردم، این موضوع از یک طرف نشون دهنده قدرت نمایشنامه است که همچنان حرف های زیادی در حوزه روابط اجتماعی برای گفتن داره. از یک طرف هم نشون دهنده توانایی تیم اجرایی و هنری بود که خیلی خوب تونستن احساسات و عواطف و مفاهیم رو منتقل کنند.
تشکر ویژه از آقای سجاد افشاریان که این سال ها هرجا ردپاش بوده ( چه به عنوان نویسنده، چه کارگردان، چه بازیگر و چه تهیه کننده ) یه اثر با کیفیت تحویل مخاطب شده. امیدوارم همیشه در همین مسیر باقی بمونید👍

نمایش خوب و بسیار لذت بخشی بود. نیمه اول، برقراری ارتباط با نمایش سخت بود، صدا جالب نبود، ولی نیمه دوم واقعا لذت بردم و به نظرم نمایش خِفت تماشاگر رو میگیره و تا چند ساعت بعد از نمایش هم ول نمیکنه. رد پای فلسفه نیچه کاملا مشهود بود. در مجموع قطعا تماشای این نمایش پیشنهاد میشه.
یه انتقاد بسیار جدی هم به مدیریت تماشاخانه شهرزاد دارم. اول اینکه ساعت نمایش چند روز قبل تغییر کرد و خیلی راحت گفتند که اگه نمیتونید بیاید پولتون رو میدیم🤷‍♂️، ولی مشکل اصلی ازدحام بسیار زیاد جمعیت در سالن انتظار و تاخیر همیشگی در اجراست ( در حد نیم ساعت ). مورد بعدی هم اینکه در حالیکه هنوز تماشاگرها داشتن داخل سالن میشدند، مشکل زمانبندی باعث شد که نمایش به طور ناگهانی شروع بشه. بگذریم از اینکه به علت مشکل در فروش بلیط، در حین اجرا هنوز تماشاگرها باهم در مورد محل نشستن مشکل داشتند.

ترکیب مکبث و هملت.
لذت بخش بود برام و کاملا خلاقانه. حرکت بر لبه کمدی و طنز سخیف خیلی سخته که به نظرم این نمایش تونست به طرف طنز سخیف نلغزه و پارودی خوبی رو به نمایش گذاشت.
اصلا انتظار این تیپ نمایش رو نداشتم و تجربه کاملا لذت بخشی بود و بازهم یک دلیل دیگه که مخاطبین هنرهای ۶ و ۷ باید متون کلاسیک رو بخونند تا بهتر و بیشتر با این نمایش ها ارنباط برقرار کنند.

مفهوم نمایش رو دوست داشتم و به نظرم خیلی جذاب بود. ولی اجرای جالبی نداشت و در نتیجه تاثیرگذاری و قدرت انتقال مفهوم و منظور رو نداشت.
بازی ها هم در حد متوسط، به جز بازی آقای صدیقی مهر که خوب بود و من دوستش داشتم.
خود نمایشنامه هم که تیپیک کارهای یاسمینا رضا بود، مشکل کوچکی که به جای اینکه باگفتگو حل بشه، به نزدیکی فاجعه میرسه و در پایان همه تصمیم میگیرند که بیخیال بشن و کنار بیان باهم.

کلا وقتی هنرهای مختلف باهم ترکیب میشوند و اثری هنر با مناسب ایجاد میشود، برام خیلی جذابه. ترکیب شعر، موسیقی و تئاتر برام لذت بخش بود. هرچند به نظرم درام داستان قوی نبود. ولی در مجموع به تئانر دوستان و کسانی که به شعر علاقه دارند پیشنهاد میشه که این نمایش رو ببینند.

بالاخره اولین نمایش سال ۱۴۰۳ رو دیدم و بسیار راضی بودم. اجرای قوی و حرفه ای.
نکته منفی بازهم سالن نمایش. شیب بسیار بد. طوری که بعضی قسمت ها اصلا قابل دیدن نبود و نمایش فیزیکالی که حدود یک چهارم نمایش رو نتونی ببینی ....🤷‍♂️
توصیه میکنم این اجرارو ببینید و ردیف اول یا ردیف اخر بشینید. اصلا ردیف های دوم و سوم ( به خصوص سوم ) نشینید. یه توصیه دیگه اینکه اگه تونستید قبل دیدن اجرا، یه مختصر صحنه ها و پرده های نمایشنامه مکبث مرور کنید.

خیلی برام دوست داشتنی بود. روایت زندگی همیشگی ما. زندگیی که مشکلاتش بزرگتر میشه و ما از امیدواری هامون دورتر و دورتر میشیم. بازی ها و داستان هم خوب بوند.
فقط یک نکته در طول نمایش اذیتم میکرد. اینکه چرا تماشاچی ها انقدر حرف میزدن؟ خیلی هم بلند🤨، واقعا برام ناراحت کننده بود. کاش یکی پیدا شه تو همون تاریکی این دوستان رو head shot کنه🤭. ولی جدا نکنید این کارهارو. سالن نمایش تئاتر اصلا جای شلوغ بازی،نیست.

با عرض خسته نباشید به تمام عوامل اجرا.
اجرا رو دوست داشتم، از همه نظر متوسط رو به بالا.
اما به عنوان کسی که نمایش نامه نیل سایمون رو خونده، شباهت بسیار کمی بین این اجرا و نمایش نامه اصلی دیدم، شباهت تنها در این حد که تمام اجرا در یک اتاق در هتلی اتفاق میفته. اما نمایش نامه اصلی در سه پرده با شخصیت های به ظاهر متفاوت با هم و در موقعیت های کاملا متفاوت با اجرای خانم فرجاد نوشته شده. واقعا شباهت خاصی بین این اجرا و نمایش نامه اصلی دیده نمیشه.
با تشکر

تا حالا این سالن نیومده بودم، کاملا بوی نویی میداد. امیدوارم سالن انتظار از این حالت بی روح خارج بشه و با رنگ و بو بشه.
مضووع نمایش خیلی برام جالب بود. اما ایده محرک ضعف داشت، دلیلی نداره برای خداحافظی با دوستان، یه شام خداحافظی ترتیب داده بشه، البته این نقد به نویسنده کاملا محترم نمایش برمیگرده. داستان و اجرا نسبتا مخاطب رو تا پایان میتونه نگه داره.
بازی ها نسبتا خوب بود، بازی هنرپیشه نقش کلوت خوب بود، با اداها و میمیک خوب. بازی آقایان عفارمنش و کربلایی زاده هم خوب بود.
فقط نمیدونم این حجم از کمدی ( که ممکنه مخاطب رو از داستان اصلی دور کنه ) در متن اصلی هم بوده یا اینکه عوامل اجرا تصمیم گرفته برای مخاطب ایرانی این کمدی هارو اضافه کنند. چون به نظرم این حجم از کمدی یه مقدار زیاد بود برای نمایش اجتماعی. هرچند باید بگم که بعضی تیکه ها خیلی خوب و جذاب بود.
در مجموع از وقتی که گذاشتیم راضی بودیم👍👍👍