بعضی وقتا فکر میکنم کسی مثل سعید زارعی،مثل ایمان،مثل میرسعید مولویان اصلا میدونن چقدر کاردرست و خوبن یا نه؟
نظم و چینش متن رو دوست داشتم،موسیقی ... دیدن ادامه ›› هم کارشو میکرد
فقط اون دیالوگ "همه این مدت جلو چشممون بود " یه حالی بود بنظرم،خب اگر دوتا برادر از قبل سر مرحله چهارم دعوا داشتن طبیعتا باید برادر بزرگتر کاری میکرد اون کلید سخت تر پیدا بشه یا حداقل دیگه جلو چشم برادر کوچکتر نباشه...
در آخر اونقدری از استاندارد بودن صندلی های کاخ هنر بگم که وقتی بعد اجرا سوار مترو شدم صندلی مترو برام حُکمِ صندلیِ ماساژور داشت=)

_پدر چرا همون موقع که میتونستی به کوه نزدی و به شهر نرفتی؟
_ترسیدم..
_از چی؟
_از اینکه به آرزوم برسم..

الهام خانم شعبانی دستمریزاد!مثل همیشه مسلط و خوش انرژی
یک مشکلی که با بعضی کارهایی که اصطلاحا میخوان معمایی و غافلگیرکننده باشند دارم اینه که منطق شخصیت پردازی عملا از بین میره،یعنی اگر هرکدوم از دروغ ها یا کارهای هر یک از شخصیت ها برای اون یکی شخصیت نوشته میشد فرقی نمیکرد
انگار که یک سری اتفاق تراژدیک بود که باید به تعداد مساوی بین کاراکتر ها تقسیم میشد،بنظرم میشد از تعداد اونها کم کرد و به شخصیت پردازی کار بیشتر پرداخت
مرسی از خوش رویی و شروع بی تاخیرتون

از اول که وارد سالن شدم به خودم سخت گرفتم که تک تک اکت ها دلیل و مفهومی دارند و باید دقت کنم!برای همین نحوه قرار گرفتن دست های دوناتا بالای شونه هاش در صحنه اول شد یادآور ماردوش و ..به اواخر صحنه دوم که رسیدیم ذهنم خسته شد و فقط گوش هام موسیقی خوب و سر ضرب روشنید و چشم هام از هنر بازیگری سیراب شد
من این خستگی بعد از اجرا رو دوست داشتم،دوک و دوناتا و قهرمان هایی که حتی به درد خودشون هم نخوردن رو دوست داشتم...
موفق باشید..