بیشتر طنزِ موقعیت بود و خوب هم از کار درآمده بود بویژه زوج عزتی و جعفری بسیار دلنشین بود..اما نکته ای که من را آزار داد نگاهی بود که به افرادِ ترنس سکشوآل شده بود و به نوعی این افراد را مضحکه قرار داده بود گویی که این نه یک عارضه ی طبیعی که یک هوس و انتخابی شخصی ست و بنظرم در جامعه ی ما که عموم نگاهِ خوبی نسبت به این افراد ندارد و در عرف به آنها اواخواهر اطلاق می شود این گونه پرداختن به آنها در فیلمی که بواسطه ی طنز بودن ش مخاطبِ عام تر و گسترده تری دارد اجحاف به حقِ زندگیِ این دست از افرادِ جامعه و در جهتِ مخالفِ فرهنگ سازی برای بهتر شدنِ رفتارِ جامعه با آنها و قبول شان به عنوان یک فرد با همه ی خواسته ها و آزادی هاست و نه عروسکی برای خیمه شب بازی و متاسفم که سینماگرانی که باید در جهتِ اشاعه ی فرهنگِ درست فعالیت کنند به هر دلیل که یکی از آنها می تواند خنده دار کردنِ هر چه بیشترِ اثرِ خود باشد از این مورد سوء برداشت را می کنند و می توان گفت به جامعه ی سنت زده ی ما می گویند که تفکرات ضد بشری شان با این افراد نه تنها بد که کاملا به حق است...
کمدی دورهمی
به فیلمهایی همچون اکسیدان فیلمهایی یک بار مصرف میگویند که البته بهتر از فیلمهای بی مصرفند. یک بار مصرفها کاملا در سطح حرکت میکنند و استانداردهای لازم را در همان لایه ی سطحی دارند و اثرشان هم فقط در محدوده زمانی است که در حال تماشا هستیم. این نوع فیلمها برای دورهمی و تفریحی سینما رفتن بهترین گزینه هستند. اکسیدان لحظات بامزه و خنده دار می افریند اما خلق چنین شوخی های موقعیتی و کلامی کمتر تابع علیتهای کنشی و شخصیتی در طول روایت هستند و نقاط کلیدی روایت از جمله شروع قصه، گره افکنی ها و گره گشاییها و پایان بندی با پشت گوش اندازی کارگردان به ساده لوحانه ترین شکلهای ممکن طراحی میشوند. و بنابراین تنها اندوخته فیلم همان شوخی هایش است و اصالتی در زیر و بم این لحظات شوخ وجود ندارد. وقتی فیلمساز فقط روی لایه سطحی ساختار فیلمش سرمایه گذاری میکند اثراتش هم به همان اندازه اندک دوام دارد.
تیکه های خنده دار و بعضاً تیکه های منشوری تو لفافه لحظات خنده داری تو این فیلم ایجاد کرده بودن.
بازیگران اصلی (آقایان جعفری و عزتی) هم چیز جدیدی برای ارائه نداشتن و البته به خوبی همیشه شون بودن.
در نهایت فیلمی نبود که اخرش حسرت اینو بخورین که وقتتون تلف شده و یه بار دیدنش می ارزه.