فیلم›دید زن

دید زدن یا چشم چرانی نوعی عارضه زیرمجموعه پارافیلیا به عنوان ناهنجاری جنسی شناخته می‌شود. مایک در مرکز داستان دچار انواع پارافیلیاست که از مبحث روانکاوی به خوبی می‌توان آن‌ها را تحلیل کرد؛ اما ارزش‌های این فیلم تنها به یک موجود دور از اجتماع خلاصه نمی‌شود و مایکل پاول فراتر از آن، به صورتی فرازبانی به خودارجاعی خود سینما می‌پردازد. مخاطبان سینما همواره در حال دید زدن پرده سینما هستند. بی‌شک «دید زن» از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما همچون «پنجره عقبی» آلفرد هیچکاک در این زمینه است با این تفاوت که تام بر خلاف جف خود یک عکاس و حتی فیلمساز است که پشت دوربینش برای ضبط دید زدن‌هایش پنهان شده است و همین به ماهیت سینما و ارتباط مخاطب با آن بیش از پیش اهمیت می‌دهد. دید زدن از آن کالت‌های تاریخ سینماست که جریان‌سازی کرده و هنوز هم بین منتقدان اختلاف نظر هست که روانی یا دید زدن کدام توانسته‌اند بیشترین تاثیر روانکاوی را بر روی سینما بگذارند.
راجر ایبرت که به فیلم 4 ستاره از 4 داده است از مارتین اسکورسیزی نقل می‌کند که زمانی به او گفته: «دید زدن» و «هشت و نیم» شامل هر چیزی است که بشود از کارگردانی سینما گفت. فیلم فلینی در مورد جهان قراردادها، تعهد به متن‌ها و نمایش‌های سرگرم کننده و فیلم پاول روند روانشناختی عمیق ساخت اثر و قرار گیری کارگردان در سایه و انجام ذهنیاتش توسط بازیگران است. 
در زمان اکران «دید زن» در سال ۱۹۶۰، همانطور که می توان انتظار داشت، این فیلم مورد ارزیابی بسیار منفی منتقدین قرار گرفت، که باعث تیره شدن کارنامه ی مایکل پاول، کارگردان این فیلم، شد. اما بعد ها با ارزیابی مجدد توسط دیگر منتقدین، از این فیلم به عنوان یک شاهکار یاد شد، به طوری که انستیتوی فیلم بریتانیا آن را جز بهترین فیلم های تاریخ سینمای بریتانیا فهرست کرد. حال فیلم با امتیاز شگفت انگیز ۹۶ از ۱۰۰ منتقدان آمریکایی روبه‌رو شده است