فیلم›سیزده

سیزده فیلمی نو در سینمای تکرار....

ابتدا باید بگویم امثال فیلم سیزده باید زیادتر مورد آزمون وخطا قرار بگیرد در واقع از لحاظ فیلم نامه و

کارگردانی فیلمی است که در سینمای ما به خوبی جای خالی اش حس میشد فیلمی که داریهایش

خیلی بیشر از کمبودهایش هست..کارگردانی خوب،بازیگردانی خوب،چهره پردازی خوب،بازی های

خوب،شروع خوب،پایان ایده آل،روایت اصولی در واقع به نظر بنده کارهای آقای سیدی قابل احترام است

زیرا که فقط به فکر ایده ی خود و رساندن ... دیدن ادامه ›› به نتیجه ی مطلوب فیلم خود است از لحاظ کاری کارگردانانی

منحصراً به ایده و به نتیجه رساندن فیلمنامه ی خود کار می کنند و توجه ایی به تکراری شدن سینمای

ضمینه در کشور خود ندارند موفقند بازیگران در این کار بسیار خوب به تکامل نقش خود و بازیگران مقابل

کمک کردنند اگر واقع بین باشیم و منکر ضعفهای سینمای خود در بخش بازیگری نشویم باید قبول کرد که

بازیگری همچون نوید محمدزاده در کویر بازیگری در ایران نعمت بسیار بزرگ است قصد تعریف بی جهت

ندارم اما به محض دیدن محمد زاده در دو فیلم عصبانی نیستم وسیزده این نکته در ذهنم آمد که بعد از

سالها مسدود بودن ورودی بازیگر به سینمای ایران این بار شاهد طلوع ستاره ایی خلاق در این عرصه

هستیم البته قبلاً نقش آفرینی این ستاره را در نمایش های مختلف مشاهده کرده بودم اما فکر نمی

کردم در سطح اول سینما بتواند چنین درخشان باشد، فیلم سیزده فیلمی است که بیننده و منتقد را با

نکات مثبت زیادش مجبور به احترام می کند و نکات منفی نا چیز آن از جمله تدوین را نادیده

گرفت...دوستان سینمای ما و به طور کلی تر هنر ما به افرادی مانند هومن سیدی،نوید محمد زاده،رضا

درمشیان،باران کوثری،امیر جدیدی،آزاده صمدی،بهرام توکلی،صابر ابر، نیاز مبرم دارد این افراد باید با

حمایت های همه جانبه از طرف امثال ما وبیشتر مسئولین در عرصه ی هنر فعال باشند و نفس بکشند.

با دوباره دیدن فیلم (سیزده) آنهم خارج از هیاهو و برنامه فشرده جشنواره , بیش از پیش با این فیلم ارتباط برقرار کردم و به مذاقم خوش اومد.
عادت داشتیم پیش از این نوجوان ایرانی و معضلات و دغدغه هایش را از یک دریچه و آنهم یک برخورد خاص (از نوع مجید مجیدی ,ابوالفضل جلیلی و...) ببینیم و انگار سینما, نوجوان طبقه متوسط شهری را کاملا بدون دغدغه و لااقل بدون نیاز به پرداخت به حساب می آورد . چند سال پیش بود که مجید برزگر در فیلم (فصل بارانهای موسمی ) این موضوع را مد نظر قرار داد و حالا هم هومن سیدی در دومین اثر بلندش : سیزده.

هومن سیدی بعد از تجربه جمع و جور و دوست داشتنی (آفریقا) , گام دوم را محکم تر و پخته تر برداشته و با محور قرار دادن زندگی یک نوجوان سیزده ساله شهرک نشین به سینمای مورد علاقه و کم کم شخصی خود قدم گذاشته . سینمایی که به شدت به فضای فشرده شهری و مناسبات آن و آدم های بی شناسنامه رشد کرده در تار و پود زندگی مدرن علاقه مند است و ثابت کرده که شناخت خوبی هم از آنها دارد. در این میان فیلمبرداری علی تبریزی به فضای پر تنش و عصبی فیلم کمک شایانی کرده و بازیها از نوجوان فیلم گرفته تا نوید محمد زاده ,امیر جعفری و حتی حضور کوتاه ولی دلنشین علی ملاقلی پور در راستای فیلم و به یاد ماندنی است .
ولی باید اذعان کرد هومن سیدی کارگردان هنوز جلوتر از هومن سیدی نویسندست و هنوز هم هر چند کمتر از (آفریقا) فیلنامه لحظاتی دچار سکته و تغییر لحن می شود.

حالا باید منتظر جشنواره بمانیم تا ببینیم هومن سیدی این سیر رو به جلو را در (اعترافات ذهن خطرناک من) ادامه داده است یا خیر...