نمایش›ما همه بابک بقراطیم

نمایش «ما همه بابک بقراطیم» نمایشی کارگاهی و از نوع کارگاه ایده تا اجرا است، پاشنه آشیل این نوع از نمایش استفاده از بازیگران تازه‌کار در کنار بازیگران قدیمی‌تر است، و این مخاطب را سردرگم می‌کند، مخاطب لحظاتی درخشان را با برخی بازیگران تجربه می کند که در حد نمایش‌های حرفه‌ای است و در مقابل صحنه‌هایی را تماشا می کند که نه تنها آماتوری است بلکه به معنای واقعی ضعیف قلمداد می‌شود. نکته قابل توجه در نمایش «ما همه بابک بقراطیم» متن نمایش است ، نمایشنامه‌ای که در نوع خود آوانگارد محسوب می‌شود و نمایشنامه‌نویس تلاش کرده است خود را محدود به روش‌های متداول و گیشه‌ای نکند، روایت شکسته ۵۰ سال زندگی دو نسل در ایران ، تعدد شخصیت‌ها و روایت غیر خطی با توجه به زمان طولانی نمایش می توانست کسالت بار و گیج کننده باشد که خوشبختانه این اتفاق نمی‌افتد. استفاده از فکت‌های سیاسی چه صوتی و چه گفتاری زمان روایت‌ها را برای مخاطب روشن می‌سازد و انسجام داستان نمایش‌نامه تعدد شخصیت‌ها را توجیح می‌کند.
بررسی آسیب‌های روانشناختی و اجتماعی بر دو نسل خانواده بقراط و ازهم‌پاشی روانی این افراد آنچنان نرم و ملموس روایت می شود که انگار ما همه بابک بقراطیم.
گوشه چشمی به کارگاهی و تجربی بودن نمایش کمبودهای نور، اکسسوری و طراحی لباس را قابل اغماض می کند و همچنین نامناسب بودن لوکیشن می‌تواند ضعف میزانسن‌ها را بپوشاند ولی بدیهی است که آقای میرعلی‌اکبری بیشتر توجه و تمرکز خود را برای نوشتن متن با معیارهای خودش و شخصیت پردازی بر اساس تیپ‌های شخصیت بازیگران به کار برده است تا ساختن بازیگر. اما در آخر لازم است از بازی درخشان چند نفر نام برد: فرشید حاجیان،سحر حسامی، کسری کاریان و کامیار گرامی که آینده درخشانی در تاتر برای آنها متصور هستم.