نمایش›بیانیه کمیسیون صندلی

من با یک حال خیلی خوب وارد نمایش شدم و ناامید و عصبانی خارج. این نمایش عملا احترامی به مخاطب نمیگذاشت چرا که لحظه لحظه ی زمان رو به یک هزل افتضاح میگذروند تا جایی که واقعا از جایی به بعد آدم فکر میکرد بازیگران دارن بداهه هر چیزی که به ذهنشون میاد رو برای پر شدن زمان میگن و هیچ حساب و کتاب و سر و تهی نداره.
بیهوده طولانی و بی دلیل پر بازیگر، بازیگران فرعی ای که حضورشون در نمایش به هیچ وجه دلیلی نداشت، هیچ شخصیتی را نمیساخت و هرگز قطعه ای از این داستان شلخته رو پر نمیکرد. شاید در نگاه اول ایده خلاقانه باشد ولی به طرز فجیعی در نطفه این ایده به قتل میرسه و حتی مثله میشه.
شخصیت ها نماینده ی هیچ قشری نبودند بلکه فقط یک وجه از هزاران وجه هر قشر را به شکل یک کاریکاتور دست دوم و چرک و تک بعدی نشان میدادن. واقعا لحظه ای که یکی از بازیگران داشت به ظاهر به زبان محلی حرف میزد خشم آدم رو از این شکل نشون دادن این قشر لبریز میکرد.
به سختی میشه این به ظاهر نمایش رو هم رده با نمایش های موزیکال و مبتذلی که همیشه در بعضی سینماها در حال اجراست حتی برابر دونست چرا که به اون نمایش ها توهین میشه.
خسته نباشید میگم واقعا، کار سختیه همچین سخافتی رو ساختن.