نمایش›داغ

 پرند عزیز امروز نمایش را دیدم و آوایت را با کارگردان و نویسنده نمایش شنیدم ممنون به خاطر پیشنهاد خوبت ....
راستش علاوه بر مساله مرده پرستی که اشاره کردی و نویسنده کار هم به آن اشاره کرد برداشت دیگر من از شخصیت زن ، نمادی از جمود و نوعی عقب افتادگی فکری و حتی ذهنی و مهمتر از همه قدری بودن او بوده... اینطور که از اشارات ضمنی ادای مونولوگ برداشت می کردم یک جور باور به حرفهایی که می زد هم بود حتی واکنش پایانیش یعنی کمک نکردن به شوهر هم بیشتر به خاطر قدری بودنش قابل حس بود تا اینکه بخواهد شوهر را با تحول شخصیتی که در درونش به وجود آمده بکشد برای انتقام و همینش برایم تازه بود در این نوع نمایشها ... و البته طنز نویی هم داشت که بسیار تلخ بود....
بازی خانم خاتمی واقعا شیرین و باورپذیر بود و طوری بود که قضاقدری بودن و جمود ذهنی معصومانه ی بیمارگونه نقش را باورپذیر می کرد...

با توجه به نقد خوب شما ، از این که این نمایش رو از دست دادم متاسفم

جناب نوری سپاسگزارم که با نگاه لطفتون میبینید :))