مستند›ده در کنار بیست نود و نه نشد

از سال ۱۳۰۰ گروهی تصمیم می‌گیرند تآتر دایمی در تهران بنا کنند. این در حالی است که کمتر کسی در تهران، تآتر را می‌شناخت و برای هنرمندان این شاخه‌ی هنری ارزش و اعتباری قایل نبودند تا جایی که زنان علاقمند حق حضور روی صحنه را نداشتند. در آن زمان بین مردم جامعه تآتر کار کردن امری ننگین به حساب می‌آمد و علاقمندان این هنر باید با انتخاب سخـتی روبرو می‌شدند. واژه‌ی مطـربی به هنرمندان تآتر اطلاق می‌شد که نوعی توهین و کاری پست قلمداد می‌شد. با گذشت زمان جامعه در مسیر ارتقا قرار گرفت و شرایط به گونه‌ی دیگر پیش رفت. تشکیل سازمان پرورش افکار، تاسیس هنرستان هنرپیشگی، تشکیل تماشاخانه‌های دایمی و… از محصولات این تحول است که در پشت آن عشق و مرارت‌های فراوان وجود داشت. اصطلاح معروفی که هم‌چنان در جامعه رواج دارد مربوط دوران ابتدایی تآتر نوین در ایران است: هنر محیط کثیفی دارد. خانواده‌ها برای جلوگیری از ورود فرزندان‌شان به این حرفه این اصطلاح اشتباه را استفاده می‌کردند. اما با رسیدن به پایان دهه‌ی بیست خورشیدی، دیگر همه چیز تغییر کرد و دوره‌ای دیگری آغاز شد. ده در کنار بیست نود و نه نشد، قسمت سوّم فصل دوّم گنجینه‌ی تآتر معاصر ایران است.
وضعیت: پخش در بستر اینترنتی و شبکه‌ی نمایش خانگی | پخش : فیزیکی: ۱۳۹۹/۵/۱۵ مجازی: ۱۳۹۹/۶/۳ | آغاز تولید: ۱۳۸۹ | پایان تولید: ۱۳۹۹ | زمان: ۸۷ دقیقه | گونه: مستند / شخصیت نگاری و تاریخی / پژوهشی | مجموعه: فصل دوّم – قسمت سوّم- گنجینه‌ی تآتر معاصر ایران