نمایشگاه›داخل پرانتز

" داخل پرانتز"

" امروزه هیچ فضای معصومی، هیچ جای بکری بدون ماشین و هیچ فضایی برای
ارزش­گذاری و قهرمان­سازی در جامعه­ی صنعتی وجود ندارد. تاکنون تمام جهان
ما روایت شده ­است. "

اندی گراندبرگ (منتقدهنری،کیوریتور، استاد دانشگاه)

این گفته­ی اندی گراندبرگ بوی مرگ عکاسی و مرگ هر مدیوم بازنمایاننده­ی روایت­گر دیگری را می­دهد.

این جمله از زاویه‌ای مدرنیستی به حیات و زوال عکاسی نظر می‌افکند و
از آن نقطه نظر و در آن سال­های پایانی حیات کاملن طی نشده­اش، درست
می­نماید. مدرنیسمی که نهایتن از زیر گرده­ی به بار نشاندن تمام کودکان نو
رسیده­اش، شانه خالی می­کند و خود قبل از آن که به پختگی کامل برسد و تمام
قابلیت­ها و پتانسیل­هایش را بر ما عیان کند، جایش را به لحاظ
تقسیم‌بندی­های تاریخی به پست مدرنیسمی می­دهد که از دل خود او برخواسته
بود با این تفاوت که دیگر اخلاق­های بد و دیکتاتور مآب او را نداشت. اینک
انبوه گرایش­ها و سبک­های هنری جای خود را به انگاره­های شخصی و زبان­های
فردی در هنر داده است. پس روایت­ها از جهان همواره ناتمام می­مانند و پازل
تمام نشدنی حقیقت همیشه قطعه­ای برای گذاردن برایمان باقی می­گذارد. برخورد
ژانر محور با رسانه­ی عکاسی دست مارا در کشف امکانات بیشمار واقعیت خالی
می­گذارد و عکاسی را به زدن تیشه به ریشه­ی خود سوق می­دهد.

آموزه­ی مهم پدیدارشناسی نیز این است که یک عین یا چیز یا مفهوم
همواره نمودهای بسیاری را در خود ذخیره دارد. هنگامی که چند ذهن گزینش­گر
با یک عین یا مفهوم نامگذاری شده مانند «شهر» درگیر می­شوند، می­توانند
نمودهای چندگانه­ی نهان در او را استخراج کنند.

شهر عینی است که بستر تولید مفهوم است. او همواره در حال تغییر و
خودنمایی است، او خود را به ما ارایه می­دهد و تحت قالب نمودهای چندگانه اش
جلوه­گری می­کند.

داخل پرانتزقرار دادن یا اپوخه کردن، اصطلاحی است در پدیدارشناسی که
عبارت است از خنثی‌سازی حالت‌های باورمند و واژه‌ای است که از شک‌گرایان
یونانی اخذ شده است که به معنای خودداری کردن از قضاوت درباره ی اشیا است.
هنگامی که ما جهان را درون پرانتز می‌گذاریم، آن را به یک نمود محض، یک
توهم، یک ایده‌ی صرف، یا به هیچ تاثر ذهنی محض دیگری بازنمی‌گردانیم، بلکه
آن را به عنوان چیزی که توسط ناظر هستی به آن روی‌آورده شده است مورد
ملاحظه و بررسی قرار می‌دهیم.