فیلم›سال دوم دانشکده من

واقعا در عجبم که چی میشه که پرویز شهبازی چنین فیلم نامه ی ضعیفی نسبت به کارهای قبلی خودش می نویسه و رسول صدرعاملی با اون سابقه ی فیلمسازی , اینقدر دم و دستی و بی حال و تلویزیونی کارگردانی می کنه ... دو تا ربات شدن نقش های اول فیلم , فیلمی کند و ملال آور و بی سر و ته ...

سال دوم دانشکده من در تمام سطوح فیلم عقیمی است طرح داستانی فیلم با مایه هایی چون مرز اطمینان در روابط دوستانه؛ تقابل و کلنجار تعهد، هوس و نیاز در روابط با جنس مخالف و از همه مهمتر پی ریزی لغزش دختری که در ابتدا متعهد تصویر میشود به دختری مایل به زیر پا گذاشتن تعهداتش در مناسبات دوستانه و عاشقانه و باز متنبه شدنش نیاز به روایتی با ظرافتها و کش و قوسهایی پیچیده تر و عمیق تری است که فیلم با سکته های روایی ای که دارد نمیتواند هیچ کدام از این تم ها را به تکامل برساند. بنابرایبن فضای برزخی و تکان دهنده ای که باید مخاطب را درگیر هر کنش و واکنش کاراکترها کند شکل نمیگرد در عوض همان فاصله ای که در شروع فیلم بین مخاطب و کاراکترهای فیلم وجود داشته در پایان هم چندان کم نمیشود. در نهایت فیلمی که اگرچه در ایده هایش سرکش به نظر میرسد حاصلش زیادی محافظه کار و رام است.