نمایش›فاندو و لیز

هنرکار کارگردان تئاتر:
قهرمانان این اثر یک مرد و زن به نام های فاندو و لیز هستند و تعدادی رهگذر که ظاهرا از مصبیتی فرار می کنند یا مجبور به مهاجرت هستند اما نمی دانند به کجا می روند. مرد حامل نامزد مریضش با گاری است. او زن را به زنجیرکشیده تا فرار نکندکه تنها نماند. اما او را آزارهم می دهد درحالی که ادعا می کند او را دوست دارد ولی باز دم به دم بارفتار سبعانه ی خود او را به مرگ نزدیک می کند....
سه رهگذر دیگر هم در حال مهاجرت به ناکجا آبادی به نام "تار" هستند که معلوم نیست کجاست. هرسه هر لحظه هدف رفتن خود را برای مشغولیات پوچ و هرز فراموش می کنند. تنها پیرمرد باتجربه ی رنج دیده ای که همراهشان است آن مکان را می شناسد و مرتب یاد آور می شود. اما جز یاد آوری کار دیگری نمی کند. و منفعل است. گوش هیچ یک از رهروان هم به او بدهکار نیست و اهمیتی برای او قائل نیستند.
دراین اثر همه آدم ها بی هویت اند. هدف و مقصودی ندارند و یا اگر دارند بلافاصله منحرف می شوند و به فراموشی می سپرند. زن و مردی همراه پیر مرد در حال سفرند. زن خودخواه و خود رای است و مرد آب زیره کاه و فرصت طلب و دم دمی و متزلزل است. به محض فشاری از سوی همراه زنش کوتاه آمده و از نظر خود منصرف می شود. در مجموع این آدم ها هدف زندگی را گم کرده یا به عبارتی معنای بودن و زندگی کردن را باخته اند. همه چیز در این زندگی و خصوصیات این آدم ها بی معنی و تنها چیز زیبا در سرود مرد قبرستان است . فاندو برای نامزدش لیز از زیبایی قبرستان می گوید و می خواند. زنش هم با شنیدن آواز قبرستان است که به آرامش دست می یابد. برای این آدم ها هیچ چیز جدی وجود ندارد. عشق بی معنی است . هدف بی معنی است. در نهایت زندگی بی معنی و در قاموس آرابال ویحتمل هنرکار بی معنی ... دیدن ادامه ›› و وحشتناک و دلهره آوراست.
اثر گویای بد بینی است. کوچکترین روزنی برای فرار از این فلاکت نیست.
هرپنج نفر تسلیم محض شرایطند. هیچ کدام طالب تغییر نیستند و کوچکترین قدم و حرکتی درجهت دگرگون کردن شرایط موجود بر نمی دارند. حتی فکرش را هم به مخیله ی خود راه نمی دهند. می توان گفت که این آدم ها بهترین موجودات برای روند حاکمند.
بیان این اثر هنری از نظر شکل کمی بغرنج است. ذهن مخاطب بسیط نمی تواند علامات و نشانه ها و اشاره ها را به سرعت دریابد. نویسنده موضوع خوبی را انتخاب کرده اما فهم آن برای کسی که با مفهوم "معنا باختگی" و "دلهره از نیستی" آشنایی ندارد ، آسان نیست وارتباط برقرار نمی کند. اما مخاطب آگاه به این گونه مسائل از دیدن این نمایش لذت مغزی مشخصی می برد. بنابراین دیدن این نمایش برای هر دو طیف پیشنهاد می شود.
نمایش استعاره ای از شرایط انسان در مقطعی از تاریخ انسانی است . آرابال و هنرمندانی از این دست پایشان را از "مشاهده واقعیت" فراتر نگذاشته اند. در حالیکه سرگشتگی انسان در ایام بعد از جنگ حهانی دوم یا شرایط مشابه، یک مساله تاریخی اجتماعی است که حل آن نه از راه نفی زندگی و نا امیدی و یاس مفرط، بلکه از طریق تلاش مبارزه سرسخت ومرارت بار قابل حل است. به قول بزرگی رهایی انسان در نبرد اوست.